Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarların birinde, rengarenk çiçeklerin ve neşeli kuş seslerinin arasında, Güneşliköy adında küçük, sevimli ve sıcak bir köy varmış. Bu köyde yaşayan Ege ailesi, birbirine sımsıkı bağlı, sevgi dolu insanlardan oluşurmuş. Ailenin en küçük üyesi, meraklı ve akıllı küçük Deniz, etrafındaki dünyayı keşfetmeyi çok severmiş. Her sabah gözlerini yumuşak güneş ışıklarıyla açan Deniz, annesinin hazırladığı enfes kahvaltılıklar eşliğinde yeni günün maceralarına atılmak için heyecanlanırmış.
Bir gün, annesi Elif, babası Can, büyükannesi Ayşe ve küçük kardeşi Eylül, evlerinin tuttuğu eski ama güzel kitabın sayfalarına bakarak dede Mehmet’in eski hikayelerini okumaya karar vermişler. Kitap, dede Mehmet’in gençlik yıllarında keşfettiği gizemli Orman Ülkesi’nden anlatımlar içeriyormuş. Hikayeye göre, bu orman, sadece aile bağlarını güçlendiren ve sevgiyle beslenen kişilere kapılarını açarmış. Ege ailesi, masallarda bahsedilen bu ormanı görmek ve orada saklı mucizeleri keşfetmek için planlar yapmaya başlamış.
Hazırlıklar tamamlandıktan sonra, aile, sırt çantalarını evlerinin yakınındaki patikaya alarak yola koyulmuş. Yürürken Can, “Gerçekten de bu ormanda neler bulacağımızı bilemiyorum ama aile olarak birlikte olmak en büyük macera,” demiş ve hep birlikte gülüşüp sohbet etmişler. Yol boyunca komşu tavşanlar, sevimli sincaplar ve neşeli kuşlar eşlik etmiş. Küçük Deniz, bu canlıları uzun uzun izlerken doğanın ne kadar canlı ve renkli olduğunu fark etmiş.
Ormanın içine girdiklerinde, ağaçların yaprakları arasında gün ışığının dans ettiğini ve toprağın üzerindeki çiçeklerin adeta gülümseyerek kapılarını açtığını görmüşler. Her adımda, biraz daha büyülü bir dünyanın içine doğru ilerlediklerini hissetmişler. Bir süre ormanda yürüdükten sonra, aile göz kamaştıran, altın sarısı ışıklarla bezenmiş, su kenarında parıldayan bir gölete rastlamış. Göletin suları öyle berrakmış ki, suyun altında rengarenk balıklar oynuyor, sanki her biri birer masal kahramanı edasıyla yüzüyormuş.
Aile gölet kenarına oturup, birbirlerine dede Mehmet’in anlattığı eski hikayelerden söz etmeye başlamış. Büyükannesi Ayşe, “Ormanın kalbinde, sevgiyle dokunan her canlıya yardım eden bir peri yaşarmış. O peri, aile bağlarını güçlendiren ve sıkıntılı zamanlarda birbirini sevenlere umut olan bir varlıkmış,” diyerek anlattığı hikayeye derin bir anlam katmış. Küçük Deniz heyecanla “Gerçekten mi, peri var mı?” diye sormuş. Babası Can gülümseyerek, “Masallar, sevginin ve hayal gücünün simgesidir. Biz de bu masallar sayesinde birbirimizi daha iyi tanıyabiliriz ve birbirimize daha çok destek olabiliriz,” demiş.
Göletin kenarında dinlendikten sonra, aile ormanın derinliklerine doğru ilerlemeye karar vermiş. Yol boyunca, minik dere kenarlarından geçerken, ağaçların gölgelerinde saklanmış sevimli hayvan dostlarıyla karşılaşmışlar. Bir anda, Deniz’in ayağı bir şeylere takılmış ve yere düşmüş. Ancak hemen arkasında, annesi Elif onu yumuşak elleriyle kucaklayarak, “Dikkatli ol yavrum, biz bir aileyiz ve her zaman birbirimize yardım ederiz,” demiş. Bu sözler, Deniz’in kalbinde sıcak bir his bırakmıştı.
Ormanın biraz daha ilerilerinde, büyük, yosunlarla kaplanmış eski bir köprüye ulaşmışlar. Köprünün altında şelaleler usul usul akıyor, sanki doğanın en güzel müziğini çalıyordu. Aile, bu köprünün başka dünyalara açılan bir kapı olduğuna inanır, umut dolu gözlerle karşılarlardı. Birden, köprünün yanında parıldayan minik bir ışık huzmesi dikkatlerini çekmiş. Can’ın elini tutan Deniz, “Bence orada peri var!” diye heyecanla haykırmış. Aile, birbirine bakarak gülümsemiş çünkü onlar, masalların büyüsünü kalplerinde taşıyan insanlardı.
Köprüyü dikkatlice geçtikten sonra, aile minik bir kulübeye rastlamış. Kulübe, ormanın tam ortasında, mis gibi çiçek kokularıyla çevriliymiş. Kapısını hafifçe aralayan Elif, içeriye baktığında duvarlarda aile fotoğrafları ve eski hatıralarla dolu rafları fark etmiş. Kulübenin içinde, kocaman bir masa etrafında oturmuş, eski bir peri sandığı varmış. Büyükannesi Ayşe, sandığın üzerine eğilerek “Bu, dede Mehmet’in anlattığı perinin hediyesiymiş. Peri, ailelerine destek olmak için bu hediyeyi saklamış!” diyerek açıklamada bulunmuş.
Aile, sandığı açtığında içinden rengarenk tül perdeler, eski mektuplar ve parlayan küçük bir anahtar çıkmış. Mektupları okuyan Can, “Burada yazanlara göre, bu anahtar, kalplerdeki sevginin kapısını açıyor. Eğer aile olarak birbirinize güvenirseniz, hiçbir engel sizi durduramaz,” demiş. Deniz, anahtarı eline alıp büyük bir merakla sormuş: “Anahtarın neye ait olduğunu kimse biliyor mu?” Büyükannesi Ayşe, “Belki de bu anahtar, her ailenin içinde gizli olan sevginin sırrını açığa çıkarır. Senin baban, annen, kardeşin, ben ve hatta senin gibi küçük kalpler bile…” diyerek söze başlamış ama sözcüklerini bitiremeden hepsi neşeyle gülmüş.
Kulübeden ayrılırken, aile, doğanın sunduğu bu mistik anı ve perinin hediyesini kalplerinde saklamanın verdiği mutluluğu hissetmişler. Yürüyüşleri sırasında, her biri geçmiş hayallerini ve gelecekte yapmak istedikleri güzel şeyleri birbirlerine anlatmış ailenin her ferdinin hikayesi, tıpkı ormandaki her yaprak, her çiçek gibi özenle yeşermiş. Deniz, “Ailem, benim en değerli hazinem. Siz olmasaydınız, bu hayatın renklerini hiç göremezdim,” diyerek içten bir sevgi ve minnettarlık ifade etmişti.
Gün batımına doğru köye dönüş yoluna çıkan aile, ormanın kapısından geçerken, ağaçların arasından süzülen son ışıkları, kalplerinde taşıdıkları sevgiyle birlikte evlerine götürdü. Köye vardıklarında, herkesin yüzünde tarifsiz bir mutluluk vardı. Aile, o gün öğrendikleri, deneyimledikleri ve paylaştıkları anıları, yaşamlarının en değerli hazinesi olarak saklamıştı. Açık bir havada geçirilen bu gün, tüm aile bireylerine sevginin, birlikte olmanın ve fedakarlığın önemini anlatmıştı.
Akşam, evlerinin penceresinden içeri süzülen sıcak ışıklar altında aile, sofrasını birlikte kurmuş ve paylaştıkları anılar eşliğinde lezzetli yemeklerini yemişlerdi. Yemeğin sonunda, her bir aile ferdinin yüzünde gülümseme vardı çünkü onlar, birbirlerine duydukları sevgi ve bağlılığın her maceradan, her zorluktan daha güçlü olduğunu anlamışlardı. Can, “Bu gün öğrendik ki, sevgi dolu bir yürek, en karanlık günlerde bile umudu yeşertir. Ailem, sizinle her zaman seninle olduğum için çok şanslıyım,” demişti.
Gecenin ilerleyen saatlerinde, aile bireyleri evlerinin sıcak kucaklaşmalarında huzurla uykuya dalarken, küçük Deniz, anne babasının ve büyükannesinin yanında, kalbinde yepyeni umutlar ve hayallerle, masalsı bir günün ardından mutlu ve güvende olduğunu hissediyordu. Gözlerini kapatmadan önce, “Yarın da yine birlikte yeni maceralara atılacağız,” diye fısıldamıştı.
Ve işte böylece Güneşliköy'de yaşayan Ege ailesinin hayatı, masalların büyüsüyle dolu, sevgiyle örülmüş anılar ve maceralarla devam etmiş. Her yeni gün, aileyi biraz daha yakınlaştırmış, kalplerindeki sevgi kapılarını açarak onlara hayatın en güzel hediyesini, yani birbirlerine duydukları koşulsuz aşkı hatırlatmıştı. Sonsuza dek, birlikte olmanın ve sevginin gücünün her türlü zorluğun üstesinden gelebileceğini öğrenmişlerdi. Mutlu son, her ailenin kalbinde atmaya devam etmiş, tıpkı ormanın derinliklerinde süzülen o altın ışık huzmesi gibi.
Arkadaşlarınla Paylaş
