Bir zamanlar, güzel bir kasabada, Küçük Ahmet adında sevimli bir çocuk yaşardı. Ahmet, herkesin sevdiği neşeli ve yardımsever bir çocuktu. Ancak en önemlisi, Ahmet’in büyük bir kalbi vardı. Her zaman başkalarına yardım etmeye ve iyilik yapmaya çalışırdı.
Bir gün, okuldan eve dönerken, yolda parlak bir taş buldu. Taş o kadar güzeldi ki, Ahmet onu hemen cebine koydu. Eve geldiğinde, taşı annesi Ela’ya gösterdi. Ela, taşın sihirli olduğunu söyledi. Bu taşın sahibi onun en içten dileğini gerçekleştirebilirdi.
Ahmet çok heyecanlandı. En içten dileği, herkesin mutlu olmasıydı. Hemen taşı eline aldı ve “Herkesin mutlu olmasını diliyorum,” dedi. Birden bire, taş parlak bir ışık yaydı ve sonra sönüverdi.
Ertesi gün, Ahmet okula gitti ve herkesin neşeli olduğunu fark etti. Öğretmeni daha sabırlıydı, arkadaşları daha dost canlısıydı ve hatta okul müdürü bile daha güleryüzlüydü. Ahmet, bu değişikliğin sihirli taşın işi olduğunu anladı.
Aynı şey kasabada da oldu. Kasabanın her yerinde insanlar daha mutlu ve neşeliydi. Dükkan sahipleri daha cömertti, komşular daha yardımseverdi ve çocuklar daha oyunbazdı.
Ahmet’in en iyi arkadaşı Ayşe bile fark etti. “Ahmet,” dedi, “herkes neden bu kadar mutlu?” Ahmet gülümsedi ve “Belki de herkesin içindeki iyilik ortaya çıktı,” dedi.
Ve bu masal bize şunu öğretti: İyilik yapmak, dünyayı daha iyi bir yer haline getirir. Küçük Ahmet gibi, her zaman başkalarına yardım etmeli ve iyilik yapmalıyız. Ve belki de en önemlisi, her zaman en içten dileğimizin başkalarının mutluluğu olması gerektiğidir.
Ebeveynlere,
Bu masal, çocukların iyilik yapmanın önemini anlamalarına yardımcı olabilir. Ayrıca, başkalarına yardım etmenin ve iyilik yapmanın her zaman takdir edildiğini vurgular.
