Bir varmış bir yokmuş, güzel bir ormanın sakinleri arasında Akıllı Tavşan adında, zekası ve cesaretiyle tanınan küçük bir tavşan yaşarmış. Bu ormanda aynı zamanda Tembel Kurt adında, hep uyuklayan, yemyeşil çayırlar arasında tembellikle dolaşan bir kurt da varmış. Akıllı Tavşan, her zaman arkadaşlarına yardım eder, ormanda düzeni sağlamak için elinden geleni yaparmış. Oysa Tembel Kurt, hiçbir zaman hiçbir işi ciddiye almaz, günlerini miskinlikle geçirmekten keyif alırmış.
Günlerden bir gün, ormanın derinliklerinde, geniş bir çayırlıkta, Tavşan ile Tembel Kurt karşılaşmış. Tavşan, arkadaşlarıyla oynarken, çevik adımlarla koşturduğunu görünce çok neşelenmiş. Fakat Tembel Kurt, yine kısır yığınlarda dolanıyormuş ve hiçbir şey yapmaya niyeti yokmuş. Tavşan, Tembel Kurt’a, “Neden hep tembelsin? Belki sen de biraz oynarsan, orman hayatının neşesini ve güzelliğini fark edersin” demiş. Ama Tembel Kurt, dalgın bakışlarla, “Ben çok tembelim, iş yapmaya ne gerek var ki? Hayat rahat geçer, sadece uyumak ve lezzetli yiyeceklerin tadını çıkarmak yeter” diye karşılık vermiş.
Bir gün ormanda büyük bir sorun ortaya çıkmış. Ormanın diğer hayvanları, yiyecek bulmakta zorluk çekiyormuş çünkü kötü bir kış gelmek üzereymiş. Tavşan, hemen ormanın her köşesine gidip diğer hayvanlara haber vermiş ve birlikte yiyecek bulmaları için plan yapmış. “Arkadaşlar, hep birlikte çalışırsak, kışın zor günlerinde yiyecek bulmakta zorlanmayız. Hepimizin üzerine düşen görevler var,” diye seslenmiş. Tavşan’ın aklı, çalışkanlığı ve yardımlaşma ruhu tüm hayvanların hoşuna gitmiş herkes ona yardım etmeye karar vermiş.
Kışın gelmeye başlamasıyla, ormandaki hayvanlar gün boyunca bir araya gelip yiyecek toplamak için planlar kurmuşlar. Tavşan, küçük ama çevik bedenini kullanarak, çalılardan meyveler toplamış, yer altındaki kazıntıları bulmuş ve diğer hayvanlara da nasıl yiyecek saklayacaklarını öğretmiş. Herkes çok uğraşmış ama sonunda kışa yetecek kadar yiyecekleri depolamayı başarmışlar. Fakat Tembel Kurt, yine kendi başına tembellik yapmaya devam etmiş hiçbir şey toplamamış, sadece uyumayı tercih etmiş.
Bir gece, soğuk rüzgârlar esmeye başladığında, ormanda acil bir durum yaşamışlar. Kar taneleri yavaş yavaş düşerken, ormanın evinde yaşayan hayvanlar, yiyecekleri azalmaya başladığını fark etmişler. Bir akşam, açlık ve üşümenin etkisiyle, tüm hayvanlar birbirine bakarken, Tembel Kurt’un bu durumdan hiç nasibini almamış olması dikkat çekmiş. Tavşan, Tembel Kurt’a yaklaşmış, “Sevgili dostum, bizimle birlikte çalışsaydın, şimdi bu zor günleri çok daha kolay atlatabilirdin. Birlikte yardım etmek, hepimizin yararına olurdu,” demiş. Tembel Kurt ise utanç içinde başını öne eğmiş, Ben aslında yapmam gerekeni yapmadım. Şimdi ne yapabilirim? diye sormuş.
Akıllı Tavşan hemen aklını kullanarak Tembel Kurt’a bir fikir sunmuş. “Bak dostum, her zaman geç kalmışın belki ama hâlâ yardım edebilirsin. Ormanın etrafında kalan bazı meyve ağaçları var. Onlardan düşen meyveleri toplayıp, depolamamız bizim için çok değerli olacak. Senin çevikliğine ve enerjine ihtiyacımız var.” Tembel Kurt, Tavşan’ın bu düşünceli ve yardımsever yaklaşımını görünce, içi biraz ısınıvermiş ve “Tamam, deneyeyim, belki de sıcak bir kalp ile çalışırsam tembelliği geride bırakabilirim,” diyerek istekle işe koyulmuş.
Ertesi sabah, Tembel Kurt Tavşan’ın liderliğinde, ormanın kenarındaki meyve ağaçlarına varmış. Önce kendi kendine tembellik yapmaya alışkanlık ettiğini düşünerek isteksizce hareket etmiş ancak ormanın diğer hayvanları ona destek olmuş. Küçük küçük sepetlere meyveleri toplarken, Tembel Kurt yavaş yavaş ne kadar önemli bir iş yaptığını anlamaya başlamış. Topladığı her meyveyle, ormandaki diğer hayvanlarla dayanışma içinde olmanın, yardımlaşmanın ne kadar güzel ve verimli olduğunu hissetmiş. O günden sonra Tembel Kurt, artık eskisi gibi tembel davranmamaya karar vermiş enerjisini orman için çalışmaya yönlendirmiş.
Kısa süre içerisinde ormandaki herkes, Tembel Kurt’un bu değişimini fark etmiş. Artık o da yiyecek topluyor, sıcak yuvasına gerekli malzemeleri getiriyor ve ormanın canlı, neşeli atmosferine katkıda bulunuyormuş. Tavşan, “Görüyorsunuz, küçük bir değişim bile büyük farklar yaratabilir. Yardımlaşmak, çalışkan olmak ve birbirimize destek olmak hayatımızı güzelleştiriyor,” diyerek arkadaşlarına değerli bir ders vermiş. Ormandaki hayvanlar, bu güzel işbirliği sayesinde kış mevsimini hiçbir güçlük çekmeden geçirmişler.
Kış baharda sona ererken, ormandaki tüm hayvanlar birlikte kış uykusundan çıkmış ve bir araya gelerek büyük bir kutlama yapmışlar. Herkes akıllı ve çalışkan Tavşan’ın liderliğine, Tembel Kurt’un ise değişim ve öğrenme çabasına hayran kalmış. O günden sonra Tembel Kurt da diğer hayvanlarla birlikte, ormanda çalışmanın ve yardımlaşmanın ne kadar önemli olduğunu unutmamış her fırsatta diğerlerine yardımcı olmuş, birlikte çalışmanın neşesini paylaşmış.
Bu masal, çocuklara çalışkanlık ve yardımlaşmanın önemini, ayrıca hatalarımızı fark edip bunlardan ders almanın ne kadar değerli olduğunu anlatır. Akıllı Tavşan, cesareti, zekası ve yardımseverliğiyle bize her zaman, zor zamanlarda bile bir arada çalışmanın ve birbirimize destek olmanın ne kadar büyük faydalar sağladığını gösterir. Tembel Kurt ise hikayenin sonunda yaptığı değişiklik sayesinde, herkesin içinde güzellikler yeşerebileceğini ve asla geç olmadığını kanıtlar.
Masalın sonunda ormandaki tüm hayvanlar, yaşamın her alanında birbirlerine destek olmanın, yardımlaşmanın ve birlikte çalışmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu fark etmişler. Dostlukları daha da pekişmiş, yardımlaşma ruhu tüm ormanda yayılarak herkese umut vermiş. Akıllı Tavşan ve Tembel Kurt’un hikayesi, küçük dostlarımıza her zaman akıllı ve çalışkan olmamız gerektiğini, zor zamanlarda bile el ele vererek üstesinden gelebileceğimizi, sevgi ve yardımlaşmanın hayatımızı daha güzel kılacağını anlatan unutulmaz bir ders olarak kalmış. Ormanda herkes, beraber yaşamanın ve birbirini düşündüğün zaman ne kadar mutlu olunacağını öğrenmiş böylece mutlu, huzurlu ve dost dolu günlere merhaba demişler. Ve sonsuza dek, birlikte çalışarak, sevgi içinde yaşamışlar.
Arkadaşlarınla Paylaş
