Bir zamanlar, yemyeşil ormanlarla çevrili küçük bir köyde Zeynep adında sevimli bir kız çocuğu yaşardı. Zeynep, oldukça neşeli, meraklı ve cesur bir çocuktu. Onun en sevdiği şeylerden biri de ormanın derinliklerinde dolaşıp doğayı keşfetmekti. Her gün yeni bir şey öğrenmek, hayvanlarla arkadaşlık kurmak ve çiçekleri koklamak onun için büyük bir mutluluktu.
Bir gün, Zeynep her zamanki gibi ormana gitmeye karar verdi. Fakat bu sefer her zamankinden daha derinlere, köyden çok daha uzak bir bölgeye gitmek istedi. O bölgenin biraz gizemli olduğu söylenirdi ama Zeynep macera dolu ruhuyla bu durumdan hiç korkmadı. Yanına biraz su, yiyecek ve sevdiği kitabını aldı ve heyecanla yola koyuldu.
Zeynep, ormanda ilerledikçe ağaçlar daha sık, hava daha serin ve sessizleşiyordu. Uzaktan sadece rüzgarın hafif uğultusu ve kuşların cıvıltısı duyuluyordu. Ancak bir süre sonra bu huzurlu atmosfer bozuldu. Zeynep’in kulaklarına derin bir nefes alma sesi ve yaprakların hışırdadığı tuhaf bir ses geldi. Kız korku dolu gözlerle etrafına bakındı ama ne olduğunu göremedi. İçinde bir ürperti hissetti ama geri dönmek yerine merakına yenik düşüp sesin geldiği yöne doğru ilerlemeye başladı.
Biraz ilerledikten sonra büyük, yosun tutmuş bir mağaranın önüne geldi. Mağara o kadar büyüktü ki içine girmeye cesaret edemedi, ama içeriden yine aynı nefes seslerini duyuyordu. Birkaç adım daha atıp mağaranın girişine yaklaştığında aniden karşısında kocaman bir yaratık belirdi: Yeşil pullarla kaplı, uzun bir kuyruğu ve devasa kanatları olan bir ejderha!
Zeynep, ilk başta korktu. Ejderha da onun gibi şaşkındı. İki büyük gözleriyle Zeynep’e baktı ve hiçbir şey söylemedi. Ancak ejderha, düşündüğü kadar korkutucu değildi. Onun bakışlarında öfke ya da tehlike yoktu, sadece yalnızlık ve üzüntü vardı. Zeynep bu durumu fark etti ve korkusunu bir kenara bırakarak ona yaklaşmaya cesaret etti.
"Merhaba," dedi Zeynep hafif bir sesle, "senin adın ne?"
Ejderha başını eğdi, derin bir nefes aldı ve yavaşça konuştu. "Benim adım Zahar," dedi yavaşça. "Bu mağarada yalnız yaşıyorum. Uzun zamandır kimse benimle konuşmadı. Herkes benden korkuyor."
Zeynep şaşkınlıkla baktı. "Ama neden korksunlar? Sen çok kibar görünüyorsun."
Zahar hafif bir gülümsemeyle yanıt verdi. "Çünkü ben büyük ve korkunç bir ejderhayım. Herkes ejderhaların kötü olduğunu düşünüyor."
Zeynep bu duruma çok üzüldü. "Ama bu doğru değil. İnsanlar seni tanımadan yargılamışlar," dedi. "Belki de seni tanısalar, senin ne kadar iyi olduğunu anlarlardı."
Bu sözler Zahar'ın içinde bir umut ışığı yaktı. "Gerçekten mi?" dedi Zahar. "Beni tanıyan bir arkadaşım olsa, belki kendimi yalnız hissetmezdim."
Zeynep gülümsedi. "O zaman senin arkadaşın olmak isterim. Biz birbirimize dost olabiliriz."
Zahar, bu sözlerle şaşırdı ama aynı zamanda çok mutlu oldu. Hiç kimse ona böyle bir teklif yapmamıştı. "Benimle arkadaş mı olacaksın?" diye sordu.
Zeynep, güvenle başını salladı. "Evet, neden olmasın? Dostlar birbirine yardım eder, birlikte vakit geçirir ve birbirlerine güvenirler."
İşte o gün Zeynep ve Zahar arasında güçlü bir dostluk başladı. Zeynep, Zahar'ı her gün ziyaret etmeye başladı. Birlikte ormanda dolaşırlar, oyunlar oynarlar ve birbirlerine hikayeler anlatırlardı. Zeynep, Zahar'a köydeki maceralarını anlatırdı, Zahar ise Zeynep’e ejderhaların eski zamanlardan gelen gizemli hikayelerini paylaşırdı.
Zamanla Zeynep, Zahar'ın yalnızlığını gidermiş, ona yeni bir hayat vermişti. Zahar da Zeynep'in yanında kendini çok değerli hissediyordu. Bir gün Zeynep, "Seni köye götürmek istiyorum Zahar," dedi. "Köydeki insanlar senin ne kadar iyi bir dost olduğunu görmeli. Belki onlar da seni tanıdıkça korkmayı bırakırlar."
Zahar, bu fikri ilk başta biraz tereddütle karşıladı. "Ya benden korkarlarsa?" diye sordu. "Ya beni kovarlarsa?"
Zeynep kararlıydı. "Ben yanındayken kimse sana zarar vermez. Ben senin dostunum, sana güveniyorum."
Zahar, Zeynep'in cesaretine hayran kaldı ve ona güvendi. İkisi birlikte köy yoluna koyuldular. Köy halkı, dev bir ejderhanın geldiğini görünce ilk başta korktular. Ancak Zeynep, onların önüne geçerek, "Korkmayın! Bu Zahar, benim dostum. O kötü bir ejderha değil, sadece yalnızdı ve şimdi bizim arkadaşımız!" dedi.
Köy halkı önce şaşırdı, ama Zeynep'e güvendikleri için Zahar'ı yakından tanımaya başladılar. Zahar, insanlara yardım etti, tarlalarda çalıştı, köyün korunmasına destek oldu. Zamanla köy halkı Zahar'ı çok sevdi ve onu da köylerinin bir parçası olarak kabul ettiler.
Zahar, artık yalnız değildi. Zeynep’in sayesinde dostluğun ne kadar güçlü bir bağ olduğunu öğrenmişti. Zeynep ise bir ejderha ile arkadaş olmanın ve ön yargıları kırmanın ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bu macera, her ikisine de önemli dersler öğretmişti.
Günler, haftalar ve aylar geçti. Zeynep ve Zahar, köyde mutlu bir hayat sürdüler. Artık Zahar’ın yalnızlığı sona ermiş, Zeynep ise her gün yeni bir dostluk hikayesi yazmaya devam ediyordu. İkisi de anladılar ki, gerçek dostluk, her şeyden güçlüydü.
Ve böylece, Zeynep ve Zahar’ın dostluğu, köydeki herkes için büyük bir ilham kaynağı oldu. Herkes onların hikayesini anlattı ve dostluğun, farklılıklarımıza rağmen, bizi ne kadar birleştirebileceğini öğrendi.
Mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşayan Zeynep ve Zahar, köyde her zaman sevgi ve dostluk içinde hatırlanacaktı.
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
