Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarlardan, yemyeşil ormanların, neşeli kuş cıvıltılarının ve rengarenk çiçeklerin olduğu minik bir köy varmış. Bu güzel köyde, adı Tuğba olan minik, sevgi dolu bir kız yaşarmış. Tuğba, her sabah güneşin ilk ışıklarıyla uyanır, evinin önündeki küçük bahçede oynar, komşularına yardım etmek için can atarmış. Çünkü Tuğba’nın kalbi iyilikle doluymuş ve iyilik yapmanın, karşılıksız da olsa, ne kadar değerli olduğunu bilirmiş.
Bir gün, Tuğba bahçede çiçek sularken, komşusu yaşlı teyze Emine hanımın evinin önünde durduğunu görmüş. Emine teyze, uzun zamandır hastalanmış ve böylece evinin önündeki bahçeyi süsleyen rengarenk çiçekleri solmuş, bakımsız hale gelmiş. Tuğba derhal yardım etmeye başlamış toprakla oynamayı çok seven Tuğba, Emine teyze için renkli çiçekler ekmiş, küçük bir bahçe düzeni yapmış. Emine teyze, Tuğba’nın bu nazik davranışı karşısında çok mutlu olmuş ama teşekkür etmek için hiçbir şey istememiş. Çünkü Emine teyze, Tuğba’nın içten yardımseverliğinin gerçek bir hazine olduğunu düşünüyormuş.
Zaman geçtikçe, köydeki herkes Tuğba’nın karşılıksız iyilik yapmaya ne kadar istekli olduğunu fark etmiş. Bir gün, ormanın derinliklerinde küçük bir sincap yavrusu, yuvasından düşerek yaralı halde bulunmuş. Tuğba, o sırada evinin yakınındaki patikada oynuyormuş. Sincabı görünce, hemen koşarak yanına gitmiş. Sincabın minik gibi parlayan gözlerine bakarken, “Seni yalnız bırakmayacağım, sana yardım edeceğim,” demiş. Tuğba, sincabı dikkatlice kucağına alarak evine götürmüş ve annesinden yardım istemiş. Annesi, Tuğba’nın içindeki sevgiyi görünce hemen bir bandaj hazırlamış, yaralı sincabın bakımı için gerekenleri yapmış. Günler geçmiş, sincabın iyileştiğini gören Tuğba onu ormana geri bırakmış. O andan itibaren sincap, Tuğba’nın iskelesine, penceresinin önüne gelerek minnetini gösterecek şekilde küçük cevizler bırakmaya başlamış.
Köydeki herkes, Tuğba’nın karşılıksız iyiliklerini konuşuyor, onun bu güzel davranışlarının köydeki herkesi nasıl da mutlu ettiğini anlatıyormuş. Ancak bu iyilik hikayeleri bir gün, köyün dışındaki uzak bir kasabaya da ulaşmış. O kasabada, insanların birbirlerine yardım etme konusundaki istekleri azalmış, herkes kendi dünyasında yaşamaya başlamış. Bir gün, kasabaya giden bir mektupla köyün yaşlı bilgesi, Tuğba’nın hikayesini anlatmaya başlamış. Herkes, Tuğba’nın karşılıksız iyiliğini örnek alarak, birbirlerine yardım etmeye başlamış. Böylece, kasabadaki insanlar arasındaki güven ve sevgi yeniden canlanmış.
Bu güzel olaylardan biri, baharın gelişiyle birlikte, köyde büyük bir festivalin düzenlenmesine vesile olmuş. Festival sırasında köy meydanında rengarenk fenerler asılmış, lezzetli yiyecekler sunulmuş, herkes neşeyle dans etmiş. Tuğba da festivale katılmış, arkadaşlarıyla oynarken, iyiliğinin aslında ne kadar büyük bir güç olduğunu tekrar fark etmiş. O gün, köyün yaşlı bilgesi, Tuğba’ya gelerek şöyle demiş: “Sevgili Tuğba, senin yaptığın küçük iyilikler, kalplerimizde büyük bir sevgi tohumu ekti. Senin gibi içten ve karşılıksız iyilikler, bu dünyayı daha güzel bir yer haline getiriyor. Unutma, iyilik yaparken karşılık beklemediğimizde, aslında en saf ve en gerçek mutluluğu buluruz.”
Tuğba, bilgenin sözlerini dinlerken, gözleri parlamış. O günden sonra Tuğba, her fırsatta, minik dostlarına, yaşlı komşulara ve hatta kendini tanımayan yabancılara bile yardım etmeye devam etmiş. Zamanla, Tuğba’nın başlattığı bu iyi niyet zinciri, köyden köye, kasabadan kasabaya yayılmış. İnsanlar birbirlerine, karşılıksız iyilik yapmanın ne denli değerli ve cesaret verici olduğunu öğrenmişler. Bu olay, aslında en umulmadık anda, kimsenin beklemediği bir yerde iyiliğin nasıl büyüyüp yayıldığının da en güzel örneğiydi.
Köyde küçük bir okul bulunan bir gün, sınıfta öğretmenleri çocuklara “yardımlaşma ve iyilik” üzerine ödev vermiş. Öğrencilerden her biri, yaşadıkları küçük iyilik hikayelerini anlatmış. Tuğba, sınıfta utangaç bir şekilde elini kaldırmış ve anlatmaya başlamış. “Geçen kış, küçük hanım komşumuzun evinin önünde karda mahsur kalan bir kuş gördüm. Onu evime götürüp ısıttım, sonra da ailesine kavuşturdum. O an, kuşun gözlerindeki minneti görünce, iyilik yapmanın sadece karşılık beklemek olmadığını anladım.” Sınıftakiler, Tuğba’nın hikayesini dinledikçe, herkesin yüzünde tatlı bir tebessüm belirirmiş. O günden sonra, köydeki ve okulda okuyan çocuklar, birbirlerine yardım ederek, iyilik dolu bir ortam yaratmaya başlamışlar.
Bir gün, köyün dışından gelen bir tiyatro topluluğu, köy meydanında bir oyun sergilemiş. Oyun “Karşılıksız İyilik” üzerineymiş. Oyunun konusu, küçük bir kızın kalbinde yeşeren iyilik tohumlarının, nasıl büyük sevgi çiçeklerine dönüştüğünü anlatıyormuş. Tuğba, oyunun her sahnesinde kendini bulmuş. Oyunun sonunda, tüm köy halkı sahneye çıkarak, birlikte “İyilik yapmanın mutluluktur, karşılık beklemeden sevgi aktarmaktır!” diye bağırmışlar. Bu coşkulu an, köydeki en unutulmaz günlerden biri olmuş.
Zaman geçtikçe, köydeki herkes, Tuğba’nın yaptığı gibi, iyilik yapmanın önemini daha iyi anlamış. Onlar, dünyada adeta küçük bir mucize yarattıklarını düşünmüşler. İnsanların kalplerinde, iyilik yapmanın verdiği huzur ve mutluluk, her gün artarak büyümüş. Her sabah uyanan insanlar, birbirlerine gülümseyerek, “Bugün de iyilik yapacağım,” diye birbirlerine söz vermiş. Bu güzel sözler, tıpkı bir fener gibi karanlık günlerde bile yol gösteren, umut dolu ışıklar olmuş.
Tuğba da büyüdükçe, iyiliğin gücünü unutmamış. Artık bir genç kız olan Tuğba, köydeki pek çok insanın hayatına dokunmuş, onların yüzlerindeki tebessümü görmek için elinden geleni yapmış. Bir gün, köy meydanında düzenlenen bir sohbet sırasında, Tuğba şöyle demiş: “İyilik yapmak, tıpkı bir çiçeğin açması gibidir. Her bir çiçek, kalplerimizde sevgi ve umut tohumları ekerek, dünyamızı güzelleştirir. Karşılığını beklemeden yaptığımız her iyilik, aslında kendimize yapılan en büyük armağandır.” İnsanlar, Tuğba’nın bu sözlerini dinlerken, kalplerinde sıcak bir sevgi dalgası hissetmişler.
Masalımızın sonunda, köydeki herkes, içtenlik ve sevgiyle dolu bir yaşam sürdüğünü fark etmiş. Tuğba’nın başlattığı iyilik hareketi, herkesin kalbine işleyerek, köyü dünyanın en mutlu köylerinden biri yapmış. Her sabah, güneşin ilk ışıklarıyla birlikte, köy halkı pencerelerinden dışarı bakar, umutla dolu yürekleriyle yeni güne merhaba der, ve birbirlerine olan sevgilerini hiç eksiltmemişler. İşte böylece, Tuğba sayesinde, iyilik yapmanın karşılıksız da olsa ne kadar değerli olduğu ve hayatı güzelleştirdiği herkese öğretilmiş. Ve mutlu mesut yaşamışlar.
Arkadaşlarınla Paylaş
