Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarların birinde, gökkuşağının renkleri kadar parlak, gülüşleri kadar samimi bir krallık varmış. Bu krallığın en nadide sakini, cesur ve akıllı Prenses Elif’miş. Elif, sarayın en yüksek kulesinde yaşamış etrafı rengarenk bahçeler, mis kokulu çiçekler ve cıvıldayan kuşlarla çevriliymiş. Onun en büyük tutkusu, krallığın her köşesini keşfetmek, doğanın sırlarını öğrenmek ve insanlara, hayvanlara yardım etmekmiş.
Bir sabah, güneş ışıkları odasının perdesinden nazikçe süzülürken, Prenses Elif yeni bir maceraya atılmaya karar vermiş. Saray bahçelerinden fırlayan minik kelebekleri, çayırdaki minik tavşanları ve nehirde oynayan balıkları izlerken, kalbinde heyecan ve merak doğmuş. Elif, annesi ve babasının “doğayı koru” sözlerini hatırlayarak, temiz, parlak ve canlı bir krallık için yeni bir proje başlatmaya karar vermiş: Sihirli Bahçe.
Prenses, bu bahçeyi bütün hayvanların ve bitkilerin barış içinde yaşayabileceği, herkesin birbirine yardım ettiği bir yer haline getirmek istiyormuş. O gün, yanında sadece canayakın en iyi arkadaşı olan minik kaplumbağa Mina’yı alıp, sarayın dışındaki yemyeşil ormana doğru yolculuğa çıkmış. Yolda yürürken güneşin ışıltıları, ağaçların hışırdayışı ve kuşların cıvıltıları arasında yürürken, Elif’in aklına bin bir fikir gelmiş. Bulduğu her renkli çiçeği toplamış, kayıp yaprakları toplamış bu malzemelerle Sihirli Bahçe’sinde her çiçeğe, her fıstıka, hatta her küçük kaya parçasına neşe katmayı planlıyormuş.
Ormanın derinliklerine ilerlerken, Elif ve Mina, yolu üzerinde garip ama sevimli bir yaratıkla karşılaşmışlar. Bu yaratığın adı Zıpır’mış. Zıpır, zıplayarak onlara yaklaşmış ve “Merhaba, ben Zıpır. Sizin gibi meraklı gezginlerle tanışmak çok güzel. Ben de doğanın rengarenk sırlarını keşfetmek için buradayım.” demiş. Prenses Elif, Zıpır’ın nazik sözleri karşısında çok mutlu olmuş. Birlikte yürürken, Zıpır onlara ormanın en eski ağacının sırrını anlatmaya başlamış. “Bu ağaç, yüzyıllar boyunca birçok hikayeye ev sahipliği yapmış. Onun dalları, rüzgarın sesini, kuşların şarkılarını saklar. Eğer dikkatle dinlersen, ağacın anlattığı masalları duyabilirsin,” demiş.
Elif, Zıpır’ın anlattığı bu sihirli hikayeyi çok sevmiş. Ağaçların arasında yürürken, hepsi birlikte ormanın derinliklerine varmışlar. Orada, minik bir dere kenarında, çakıl taşlarının üzerinde parıldayan su damlacıkları arasında, doğanın büyüsünü, çevrelerindeki güzelliği daha iyi anlamışlar. Elif, “Doğa bize her gün yeni bir masal anlatıyor gibi. Biz de ona iyi bakmalıyız ki, o da bize en güzel masalları anlatsın,” demiş.
Bir süre sonra, üç arkadaş, ormanın en gizemli yerlerinden biri olan Işıltılı Mağara’ya ulaşmışlar. Mağara, içeri giren her ışık huzmesiyle parlak renklere bürünür, duvarlarında minik resimler belirir, sanki geçmiş zamanlardan kalan hikayeleri anlatırmış. Elif ve arkadaşları, mağaranın içine dikkatlice adım atmışlar. Mağara içinde ilerlerken, her adımda yeni bir mucizeyle karşılaşmışlar. Bir köşede, eski efsaneleri yazan küçük taş tabletler, başka bir köşede ise minik cıvıl cıvıl ateşböcekleri, yol gösterici birer yıldız gibi parıldıyorlarmış.
Zaman geçtikçe, Prenses Elif, Sihirli Bahçe’sini yaratma fikrini daha da geliştirmiş. İsterseniz, bu özel bahçede, her biri farklı renklerde, farklı şekillerde çiçekler yetiştiriyormuş. Birinde mavi, diğerinde turuncu ve sarı çiçekler… Bahçenin ortasında, dev bir ayna yerleştirdi bu ayna, gökyüzünün mavi ve bulutların beyazlığını yansıtır, her gelen kişiye doğanın güzelliklerini ve içlerindeki iyiliği hatırlatırmış. Mina, Elif’e, “Bak Elif, doğanın bize sunduğu bu güzellikleri paylaşmak, hem bize hem de tüm canlılara ne kadar değerli olduğunu gösteriyor,” diyerek sevinçle konuşmuş.
Yolculukları sırasında, Zıpır onlara ormandaki diğer hayvanlardan bahsetmiş. “Köyde yaşayan akıllı baykuş, yaşlı çınar ağacının altında oturur ve bilgelik dolu kıssalar anlatır. Ormanın nehrinde, cüce balıklar, suyun akışını dinleyip, onların ritmine uyum sağlarlar. Hepsi doğanın birer parçası. Bizim görevimiz, bu güzellikleri korumak,” demiş. Prenses Elif, her kelimeyi dinlerken kalbi daha da büyümüş, “Doğa bizim en değerli hazinemiz. Eğer onu korursak, o da bize sonsuz mutluluk verir,” diye düşünmüş.
Günün sonunda, Elif, Mina ve Zıpır, geri dönmeden önce, Işıltılı Mağara’nın çıkışında durmuşlar. Mağara duvarlarında dans eden ışıklar, onlara umut ve sevgi dolu bir gelecek vaat ediyormuş gibi parıldıyormuş. Üç arkadaş, birbirlerine bakarak, “Her macera bir şeyler öğretir. Bugün doğanın inceliklerini, birlikte yardımlaşmanın gücünü ve sevginin ne kadar önemli olduğunu öğrendik,” demişler. Elif, “Biz Sihirli Bahçe’mizi tamamladığımızda, burayı herkes paylasın, oradaki her çiçek, her ağaç ve her hayvan, birlikte yaşayan bir aile gibi olsun,” diye eklemiş.
Krallığa döndüklerinde, Elif’in hikayesi kulaktan kulağa yayılmış. Çocuklar, büyüklere, köydeki diğer hayvanlara, hatta saraydaki herkes, Prenses Elif’in doğaya olan sevgisini ve insanlara yardım etme arzusunu konuşmuş. Artık krallık, doğayla iç içe, sevgi dolu ve uyumlu bir yaşamın mümkün olduğuna dair bir örnek olmuş. Bahçede birlikte oyunlar oynanır, hayvanlarla dostluklar pekiştirilir, doğanın sesini dinleyerek huzur bulunurdu.
Günler geçtikçe, Sihirli Bahçe büyümüş içine yeni çiçek türleri katılmış, ağaçların dalları arasında kuş cıvıltıları daha neşeli bir hale gelmiş. Elif, her sabah bahçeye gidip toprakla konuşur, bitkilerin neye ihtiyaç duyduğunu öğrenir, hatta yeni tarihi masallar yaratırmış. Böylece, hem krallık sakinleri hem de geleceğe bakan diğer prenses ve prenses adayları, doğayla barış içinde yaşamanın, paylaşmanın ve yardımlaşmanın önemini kavramışlar.
Bir gün, krallıkta düzenlenen Doğa Günü etkinliğinde, herkes Sihirli Bahçe’nin etrafında toplanmış. Orada, ufak tefek boyama etkinlikleri, çiçek dikme yarışmaları ve doğa yürüyüşleri yapılmış. Elif’in yüzündeki tebessüm, tüm krallığa umut aşılamış, çünkü bana doğanın ve içimizdeki iyiliğin, en gerçek sihrin kaynağı olduğunu göstermiş. O gün, çocuklar, Doğa bizi sever biz de doğayı sevelim diye bağırarak etrafı neşeyle doldurmuşlar.
Prenses Elif, bu macerasıyla herkese şunu öğretmiş: Gerçek sihir, sevgi, merak ve dayanışma ile gelir. Doğa, bize hediye gibidir ona iyi baktığımız sürece, bize geri de mutluluk, huzur ve birçok güzel masal getirir. Ve böylece, Elif’in yarattığı Sihirli Bahçe, tüm krallığa ilham vermeye, doğayla uyumlu yaşamayı hatırlatmaya devam etmiş. Herkes, Elif’in cesareti, bilgeliği ve doğaya olan sevgisi sayesinde, kendi içinde bir parça sihri keşfetmiş.
Masal da burada mutlu sonla bitmiş. Çünkü krallık, doğanın kucağında, dostluk ve sevgiyle birlikte yaşamayı öğrenmiş Elif ve arkadaşları da her sabah yeni bir maceraya uyanmanın heyecanıyla, geleceğe umutla bakmaya devam etmişler. Ve herkes, mutluluğun ve sevginin paylaştıkça çoğaldığını bilerek, her gün yüzlerinde sıcak bir gülümseme ile yeni masallara yelken açmış.
Arkadaşlarınla Paylaş
