Bir varmış bir yokmuş, yemyeşil ormanların, masmavi gökyüzünün ve rengarenk çiçeklerin arasında yaşayan birçok sevimli hayvan varmış. Bu hayvanlar, her gün oyun oynar, yemek bulur, birbirlerine yardım eder ve ormanın huzurunu korurlarmış. Ormanın kalbinde, birbirine kenetlenmiş ağaçların altında Minik Tavşan, Neşeli Sincap, Cesur Kaplumbağa, Bilge Baykuş ve Uysal Tilki birlikte yaşarlarmış. Bir gün ormana beklenmedik bir haber ulaşmış: büyük bir fırtına, ormanın bir kısmını sarmış ve bazı ağaçlar devrilmiş, hayvanların evleri zarar görmüş. Tüm orman halkı üzülmüş çünkü bu fırtına, onların yaşam alanlarına zarar vermiş ve yiyeceklerini bulmakta zorluk yaşamalarına sebep olmuş.
Minik Tavşan, cesaretini toplayıp arkadaşlarına seslenmiş: Arkadaşlar, hep birlikte çalışırsak bu büyük felaketi atlatabiliriz. Her birimizin yeteneği var belki de farkında bile olmadığımız güçlerimizle birbirimize yardım edersek, ormanımızı eski haline getirebiliriz. Neşeli Sincap, tavşanın sözlerini duyunca hemen sıçramış çünkü o, ağaçların en hızlı tırmanıcısıymış. Ben ağaçlara tırmanıp, hangi dalların sağlam olduğunu söyleyebilirim. Böylece yeni yuvalar kurmamıza yardımcı olabilirim, diyerek sevinçle eklemiş. Cesur Kaplumbağa ise sakin sesiyle demiş ki: Ben yavaş adımlarla ilerlesem de, her zaman yanında olacağım. Güçlü kabuğum sayesinde, taşıması zor olan malzemeleri alıp getirebilirim. Bilge Baykuş, geceyi ve gündüzü iyi gözlemleyerek, Ben uçarak yüksek dalların tepesindeki tehlikeleri görebilir ve bize en doğru yolu gösterebilirim, diye eklemiş. Uysal Tilki ise sinsi zekâsıyla, Ben de ormanın derinliklerine gidip, diğer hayvanlarla konuşabilir, yardıma ihtiyacı olanları bulabilirim. Birlikte çalışırsak, hiçbir sorunumuz kalmaz, şeklinde söz almış.
Hayvanların bu güzel fikirleri alıp hemen işe koyulmalarına karar vermişler. Minik Tavşan, Sincap, Kaplumbağa, Baykuş ve Tilki, fırtınadan zarar gören ağaçların olduğu bölgeye doğru yola koyulmuşlar. Yolda, birbirlerini dikkatle izlemiş, kimse tek başına kalmayacak, herkesin birbirine destek olacağına söz vermişler. İlk olarak, Neşeli Sincap yukarı tırmanarak, hangi dalların güçlü ve sağlam olduğunu incelemiş. Bakın, bu ağaç hala sağlam görünüyor, ancak bazı dallar kırılmış, demiş. Ardından Minik Tavşan etrafta küçük patikaları kontrol etmiş, yerde unutulmuş meyveleri ve yemişleri toplamış. Bu yemeklerin, hayvanların enerjisini yerine getirmesi için çok önemli olduğunu söylemiş. Cesur Kaplumbağa, ağır adımlarla ilerlerken, ormanın daha da derinliklerine inmiş ve kırık dallaları, devrilmiş çubukları toplamaya başlamış. Her bir parça, yeni evlerimizin temelini oluşturabilir, diye düşünmüş. Bilge Baykuş, yüksekten uçarak, hangi ağaçların hala dik, hangilerinin tamamen yıkıldığını belirlemiş ve en uygun alanları işaretlemiş. Uysal Tilki ise, diğer hayvanlarla diyaloglar kurarak, yardıma muhtaç olanları, yaşlı ve güçsüz hayvanlarımızı bulmuş, onlara nerede toplanmaları gerektiğini anlatmış.
Ormanın çeşitli köşelerinde birlikte çalışmanın meyvelerini toplamaya başlamışlar. Kimi hayvanlar, devrilmiş ağaçların yanına gidip, onlardan yeni barınaklar yapmayı teklif etmiş kimileri de, yerde kalan meyve ağaçlarını tekrar dikmek için planlar yapmış. Böylece ormanın her köşesinde, yardımlaşmanın ve birlikte çalışmanın ne kadar güzel sonuçlar doğurduğunu görüyorlarmış. Zaman ilerledikçe, orman yeniden canlanmaya başlamış. Yavaş yavaş, devrilmiş ağaç parçalarından yepyeni yuvalar, yuvarlak orman evleri yapılmış. Tavşanlar ve sincaplar, minik yuvalarını onarırken, tilki ve kaplumbağa, ormanın diğer sakinlerine de yardım etmiş. Baykuş ise her gün havada uçarak, yapılacak işleri denetlemiş ve eksik kalan noktaların üstüne gitmelerini sağlamış.
Bütün hayvanlar, birbirlerine destek olmanın ve yardımlaşmanın ne kadar önemli olduğunu bu zorlu günlerde anlamışlar. Bu olaydan sonra ormanda her şey eskisinden çok daha güzel hale gelmiş. Artık ormanda bir felaket gelse bile, hayvanların birbirine güveni ve yardımlaşması sayesinde hiçbir zorluk aşılamayacak kadar güçlü olduklarını fark etmişler. Ortak çabalarıyla, orman sakinleri yeniden birlikte daha da mutlu bir yaşam sürmeye başlamışlar.
Günlerden bir gün, minik tavşan ormanın en yüksek tepesine çıkarak uzaklara doğru bakarken, içi sevinçle dolmuş. Dostluk ve yardımlaşma, demiş kendi kendine, her sorunun üstesinden gelebilir. Bu sözler, ormanın her bir köşesine yayılmış ve herkes birbirine daha çok değer vermeye başlamış. Küçük yaştaki hayvanlar bile, birbirlerine yardım etmenin güzelliğini öğrenmiş yaşlı hayvanlar ise, gençlere doğru yolu göstermenin gururunu yaşamış. Böylece, ormanda yaşayan herkes, mutluluğu ve huzuru doyasıya yaşamış, yardımlaşmanın ve dostluğun gücüyle geleceğe umutla bakmış.
Ormanda günde bir toplanıp sohbet ettikleri, hikayeler anlattıkları ve yeni planlar yaptıkları büyük bir gün düzenlenmiş. O günlerde, herkes evinde yapamadığı kadar sevinçle gülüşür, oyunlar oynar, birlikte yeni şeyler öğrenerek birbirlerine yardımcı olunacak ölçüde büyüyorlarmış. Her akşam güneş batarken, birbirlerine sarılıp yarın daha güçlü olacağız diyerek, yarın için yeni umutlar beslemişler. Kimse unutamamış, böylece yardımlaşmanın, dayanışmanın ve sevginin ne kadar önemli olduğunu ister fırtına, ister yıldırım ya da rüzgar olsun, sevgi ve yardımlaşma sayesinde her engelin aşılıp, mutluluğun yeniden korunabileceğini.
Bu güzel orman masalı, her zaman anlatılan bir ders haline gelmiş: Ne zaman zor zamanlar gelse, dostluk ve yardımlaşma köprüleri kuranlar, en büyük güçtür. Hayvanlar, birbirlerine olan inançları ve yardımlaşma isteğiyle, her türlü zorluğu aşabiliyor, tüm ormanı yeniden canlandırabiliyorlarmış. Ve en önemlisi, birlikte olmanın verdiği mutlulukla, hayatın getirdiği tüm engelleri sevgiyle yenmeyi başarmışlar.
Masalımız burada sona ererken, ormanda yaşamın kalbinde neşeli sesler, umut dolu gözler ve yardımlaşmanın verdiği güçle yeniden yükselen ağaçların gölgesinde, hayvanlar sonsuza dek mutlu yaşamışlar. Her yeni gün, yeni maceralarla, yeni öğrenilerle ve yeni dostluklarla doluymuş. Gökten inen her damla sevgi, ormanın her bir sakini için bir umut ışığına dönüşmüş. Böylece yardımlaşmanın ve dostluğun ne demek olduğunu anlamış, her zaman birbirine destek olmayı ve paylaşmanın güzelliklerini unutmamışlar. Ormandaki her canlı, birbirinin sıcacık kollarında, sevgiyle, saygıyla ve güvenle yaşamaya devam etmiş.
Ve işte, masalımız burada sona erer herkesin yüreğine işleyen, unutulmaz bir ders... Çünkü, ne kadar güçlü olursak olalım, yardımlaşmanın büyüsü kalpleri ısıttıkça, her zaman yeni umutlar doğacak ve hayat her daim sevgiyle dolu kalacaktı.
Arkadaşlarınla Paylaş
