Deniz kenarında küçük bir köyde yaşayan minik Ecrin, her sabah güneşin ilk ışıklarıyla uyanır, camiden gelen ezan sesini dinler ve kalbinde kocaman bir huzur hissederdi. Babası ile camiye gider, orada imam amcanın anlattığı güzel hikâyeleri can kulağıyla dinler, ardından cami avlusunda boyu kısacık ama sesi koca bir bulut kadar gür olan İsmail İmam’ın yüzündeki tebessüme hayran kalırdı. Bir gün, Ecrin’in elinde annenin ördüğü rengârenk atkı, ayağında en sevdiği sarı çizmeleriyle bahçede oynarken, bir anda gözleri tahta çitlerin arkasındaki karanlık koruya takıldı. İçeride öyle bir huzur vardı ki Ecrin dayanamadı, merakla bahçeden çıktı ve dikkatlice, gölgesi bile titreyen çınar ağaçlarının arasından içeri süzüldü.
Koruya girer girmez, rengârenk çiçeklerle dolu bir patika belirdi önünde. Patikanın sonunda fısıltıyla konuşan üç küçük kuş kafesi duruyordu. Kuşların her biri ayrı renkteydi: Biri zümrüt yeşili, biri yakut kırmızısı, biri safir mavisiydi. “Hoş geldin Ecrin,” diye mırıldandı kuşlardan en parıltılısı, yakut kırmızısı olan. Ecrin gülümseyerek, “Siz beni nasıl tanıyorsunuz?” diye sordu. Zümrüt yeşili kuş kanat çırparak anlattı: “Biz sadaka kuşlarıyız. Yüce Allah’ın rızasını kazanmak isteyenlerin dualarını, iyilik tohumlarını gökyüzüne taşır, sonra gönüllere mutluluk saçarız.”
Ecrin şaşkınlıkla kuşlara bakarken safir mavisi kuş konuşmaya katıldı: “Bu köyde insanlar bazen paylaşmayı unutuyor, sadaka vermeyi erteleyebiliyorlar. Oysa küçük bir yardım bile bir başkasının gününü aydınlatır, kalpte sevgi çiçekleri açtırır. Eğer istersek bugün birlikte bir iyilik yolculuğuna çıkabiliriz.” Ecrin gözlerini kocaman açtı: “Nasıl yani? Ne yapacağız biz?” Yakut kuş şakacı bir sesle cıvıldadı: “Bizi takip et, sana göstereceğiz!”
Üç küçücük kuş kanat çırparak havalandı, Ecrin de peşlerinden koştu. Patikanın sonundaki çınar ağacının gövdesi öyle kalın ve oyuktu ki, sanki içerisine başka bir dünyaya açılan kapı gizleniyordu. Ecrin kuşlarla birlikte ağacın içine girdiğinde bir anda kendini bambaşka bir yerde buldu: Göz alabildiğine uzanan altın sarısı tarlalar, rengârenk kelebekler, nergis ve lale sapasağlam çiçekler etrafa huzur yayıyordu. Uzakta ise çocuk sesleri duyuluyordu.
Ecrin adımlarıyla ilerleyip çocuk seslerini takip ettiğinde, sarı bir şalvar giymiş, kocaman gülümsemesiyle etrafındaki insanlara ekmek veren Ahmed Dede’yi gördü. Ahmed Dede’nin elindeki sepette sıcacık ekmekler vardı. Bir sağlık çalışanı gibi, her gün tarlada emek verirdi kazandığı ekmeklerden bir kısmını da pazara götürür, oradan alacağı diğer gıda maddeleriyle bir çorba pişirir, kimselerin yardıma muhtaç kalmaması için sokak sokak dolaşır, çorbasını, ekmeğini, sofrasını paylaşırdı.
Ecrin yanına yaklaşıp utangaçça sordu: “Ahmed Dede, neden her gün ekmek dağıtıyorsun?” Ahmed Dede dizlerini yere koyarak Ecrin’in göz hizasına indi ve usulca cevap verdi: “Tatlı kızım, Peygamber Efendimiz bize paylaşmayı, ihtiyaç sahibine el uzatmayı öğretti. Sadaka, kalpten gelen bir armağan. Bu armağan ne kadar küçük olursa olsun Allah katında çok büyüktür, çünkü sahibini düşünmek, onu mutlu etmek büyük bir ibadettir.” Ecrin, “Ben de yardım etmek isterim!” diye heyecanlandı.
Ahmed Dede tebessüm ederek çantasında sakladığı minik bohçayı çıkardı içinde her birine birer tarçınlı kurabiye, birer mini hurma paketi vardı. “Haydi, beraber dağıtalım,” dedi. Ecrin ile Ahmed Dede yürümeye başladılar. İlk durak, yorgun gözlerle oturmuş, sakalının arasında birkaç tel beyaz kıl olan Yusuf Amca’ydı. Elindeki baston, her adımda tanıdık bir müzik ritmi çıkarıyordu. Ecrin gülümseyerek ona kurabiyesini uzattı. Yusuf Amca önce şaşırdı, sonra mahcup bir sevinçle “Sağ ol yavrum” dedi. Gözlerinden bir damla yaş süzüldü.
Yürürlerken safir mavisi sadaka kuşu Ecrin’in omzuna kondu ve şöyle mırıldandı: “Gördün mü? Ne kadar güzel bir his. Karşılıksız bir sevgi paylaştın. Bu his, bedenimizi kuşlar gibi hafifletir, yükümüzü alır.” Ecrin heyecanla başını salladı. İlerideki yolda dizlerini düzeltip selam veren Neslihan Teyze’yi gördüler. Neslihan Teyze, hasta yatağında yatan torununa çiçek topluyordu tazecik papatyalar minik ellerine değdikçe buram buram bir şifa kokusu yayıyordu. Neslihan Teyze, Ecrin’in uzattığı hurma paketini alınca “Allah razı olsun kızım, torunumun şeker hastalığı var, ama hurma ona iyi gelir,” diye dua etti. Ecrin mutluluktan dans eder gibi zıpladı.
İleride, pazara yakın bir köşede titreyen bir dilenci duruyordu. Sırtındaki eski püskü çuval, sanki ona bile sığacak yer bulamamıştı. Dede ile Ecrin yanına gittiler. Ahmed Dede, çuvalın içinden çıkardığı küçük bohçayı dilenciye verdi. İçinden kazak, gözleri pırıl pırıl bir çocuk boyu battaniye çıktı. Dilenci gözyaşlarını tutamadı. “Allah sizden razı olsun,” dedi, boğuk bir sesle. O an Ecrin, yardımın göze değil, gönle kazındığını, insanı en çok onun mutlu ettiğini anladı.
Günün sonunda Ecrin, sadaka kuşlarını çağırdı: “Sevgili dostlar, bugün çok güzel bir yolculuk yaptık. Binlerce teşekkür ederim!” Kuşlar kanat çırptı, gökyüzüne doğru yükseldiler. Zümrüt kuş, “Senin iyiliğin, senin duasın ulu çınar korusunun kalbine ektiğimiz en güzel tohum. Yüce Rabbimiz’in sevgisi, yaptığın her hayırla kalbinde büyüsün,” dedi. Safir mavisi kuş ise, “Unutma, her gün küçük de olsa bir iyilik hediye et. İnancınla beslenen sevgi, karanlıkları aydınlatır,” diye son sözünü ekledi.
Ecrin, o gece yıldızlara bakarken ruhunda tarifsiz bir huzur hissetti. Ertesi sabah uyandığında rüyada gördüğü altın sarısı tarlalara geri dönmüş, camide ders anlatan imam amcanın yanına koşmuştu. İmam amca tebessümle bakıp şöyle dedi: “Ecrin, sadaka kalpten gelen bir sevgidir. Bir gülümseme bile sadaka sayılır. İman ve iyilik, seni aydınlık yollarda hep yoldaş eder.”
O günden sonra Ecrin, her sabah küçük bir sadaka hazırlamayı alışkanlık haline getirdi. Bazen bir arkadaşına minik çizdiği bir resim, bazen pencereden gökyüzüne uzattığı sevgi dolu bir dua, bazen de evlerinin önündeki saksıda yetiştirdiği rengârenk çiçeklerden kestiği bir demet… Her biri, Allah’ın lütfuna açılan bir pencereydi. Ve Ecrin, kalbinde her daim dua eden, her canı değer bilen bir minik melek gibi yaşadı. Masalımız burada mutlu sonla bitiyor çünkü iyilik ve sevgi paylaştıkça çoğalır, umutlar filizlenir ve dünya daha güzel bir bahçeye dönüşür. Gece ateş böceklerinin ışık dansını izleyen Ecrin, gökyüzündeki yıldızlara “İyilik yolundaki tüm kalpler aydınlansın” diye fısıldadı. Ve yıldızlar, o fısıltıyı altın tozlarına karıştırarak göğe savurdu. Böylece masalımız sevgiyle, imanla, sadakayla sonsuza dek parladı.
Arkadaşlarınla Paylaş
