Uzak diyarlere uzanan yemyeşil ağaçlarla, rengârenk çiçeklerle dolu Güzel Orman’ın kalbinde minik bir tavşan yaşarmış. Adı Pamukmuş çünkü tüyleri pamuk gibinin de ötesinde yumuşacıkmış. Pamuk, sabah uyanır uyanmaz gözlerini kocaman açar, “Bismillah!” der ve neşe içinde ormanın patikalarında zıplamaya başlarmış. Annesi her sabah ona “Her işin başı Bismillah, unutmadan söyle yavrum” dermiş. Pamuk da bayram sabahı heyecanıyla devrilmeden dikilmeye çalışarak her hareketine bu güzel sözle başlamayı çok seviyormuş.
Ormanın diğer ucunda ise neşeli kaplumbağa Lokum yaşarmış. Lokum yavaş yürür, uzun uzun düşünür, adeta her adımını dikkatle planlarmış. Fakat bazen aceleyle yaptığı işlerde unuturmuş “Bismillah” demeyi. Bir gün sabah kahvaltısına yetişmek isterken kapısını hızla kapatıp yola fırlamış. Tam da o sırada annesinin uyarısı yankılanmış kulaklarında: “Bismillah demeden evden çıkma Lokum.” Ama Lokum kapıyı çarpıp gitmiş. Birkaç adım attıktan sonra ayağı takılmış, düşüverecekmiş ki hemen kendini geriye doğru kapının kenarına tutunarak kurtarmış. Yüzünde bir çizik, kafasında adeta kocaman bir soru işareti belirmiş. “Neden dengesiz oldum? Eğer Bismillah deseydim belki düşmezdim?” diye düşünmüş.
O sabah boyunca Lokum’un aklı hep bu düşüncelerdeymiş. Derken ormanın patikasında kımıldayan bir şey görmüş. Yaklaştığında minicik bir sincap yavrusuymuş bu. Adı Fındık’mış. Fındık ortalığa bakınmış ama ne evi ne de ailesi görünmüyormuş. Gözleri dolmuş, “Annecim, babacım!” diye mırıldanırken Lokum’ın kalbi cız etmiş. Hemen yanına gidip sarılmış ona. Fındık, korkmuş korkmuş, “Kimsin sen?” diye titreyerek sormuş. Lokum da nazik nazik gülümsemiş: “Ben Kaplumbağa Lokum. Seni kaybolmuş gördüm, korkma. Önce ‘Bismillah’ diyerek yardım edelim mi birbirimize?” demiş. Fındık başını sallamış, “Bismillah,” demiş incecik sesiyle. İşte o anda ikisi de huzur dolmuş.
Lokum, “Şimdi birlikte Orman’ın Bilge Baykuşu’nu bulalım. O, uzaklardan gelen sesleri işitir, yol gösterir bize,” demiş. Onlar yola koyulmuş. Ayaklarına dikkat ederek pamuk gibi yumuşak çam ya da yapraklar üstünde yürümüşler. Her adımlarına “Bismillah” demeyi unutmamışlar. Bir süre sonra kocaman bir çınarın dalında Bilge Baykuş oturuyormuş. Gözleri ışıl ışıl, tüyleri yumuşacıkmış. Aşağı bakınca iki küçük arkadaşını görünce başını sallayarak inmiş: “Hoş geldiniz evlatlarım. Ne oldu, neden bu telaş?” demiş. Lokum hemen Fındık’ın durumunu anlatmış. Bilge Baykuş başını sallamış, “Her işin başı Bismillah, unutmadan söylersek Allah’ın izniyle yolumuz aydınlanır. Şimdi ben daldan inen sessiz rüzgârları dinleyeceğim. O minik rüzgârlar bazen kaybolanları bulmak için fısıldar. Siz de yüreğinizdeki iyi dilekleri fısıldayın,” demiş.
Pamuk da o sırada yanlarına gelmiş, “Ben geldim!” diye seslenmiş. İlk duyduklarında baykuş biraz şaşırsa da gülümsemiş: “Ne güzel, Pamuk geldi. Daha iyisi oldu. Şimdi hep beraber Fındık’ın ailesini bulmak için el ele verelim.” demiş. Bunun üzerine üç arkadaş, ellerini birbirine kenetlemiş ve yüksek sesle “Bismillah!” demiş. Anında ormanın öteki ucundan incecik bir hışırtı gelmiş. Dalların arasından minicik kulakları, koca gözleriyle Fındık’ın annesi belirmiş. O da sevinçten zıplamış, yavrusuna sarılırken “Daha önce ‘Bismillah’u unuttuğum için başıma kötü bir şey gelecekti, ama sizler yardımıma geldiniz, çok teşekkür ederim,” demiş. Fındık’ın babası da çıkıp gelmiş: “Allah’ın izniyle huzurlu ve mutlu yuva burası.” demiş. Herkes birbirine sarılıp sevinçten dans etmeye başlamış.
O an ormana birdenbire renkli kelebekler uçuşmuş, kuşlar cıvıldamış. Rüzgâr, ağaç dallarını hafifçe sallayarak “Hamham” diye fısıldamış sanki onlara tebrik ediyormuş. Pamuk annesinin öğütlerini hatırlamış: “Her işin başı Bismillah, her adımın başı Bismillah.” İşte Pamuk, Lokum ve Fındık, yaşanan bu güzel buluşmayla, hatta bütün heyecandan elleri titreyerek ama sevinçle dolu kalpleriyle “Bismillah” demenin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha kavramışlar.
Akşam olup da güneş palazlanmaya başlayınca, Lokum onları kendi evine davet etmiş. Küçük kaplumbağa yavaştan ama gururla yürüyerek minik kulübesine götürmüş. Annesi mis gibi taze hazırlanmış havuçlu çörekler, ballı süt ve elma dilimleri ikram etmiş. Fındık ailesiyle tadımlık çerezlerden ikram ederek bu sevgi dolu sofrayı paylaştıklarında hep birlikte sofranın başında ellerini birleştirmişler: “Bismillah!” demişler. Ardından Lokum’un annesi güzel bir hikâye anlatmış: “Bilirsiniz, bir işin başında ‘Bismillah’ deyince kalbimizde korku kalmaz, yüreğimiz temiz niyetle dolar, yolumuz aydınlık olur.” demiş. Çocuklar da başlarını sallamış, “Evet anneciğim, biz de öyle yaptık.” demişler. O akşam ormanın yumuşak karanlığı yıldızlarla süslendiğinde üç arkadaş yastıklarına uzanıp uykuya dalmışlar.
Ertesi gün uyandıklarında Pamuk, “Bugün ormanda herkesin Bismillah’ı alışkanlık haline getirmesi için bir sürpriz fikrim var!” diye heyecanla zıplamış. Lokum ve Fındık da meraklanmış. Pamuk, “Hep birlikte büyük bir pankart hazırlayalım ve ormanın meydanına asıp bütün hayvanları davet edelim. Orada ‘Her hayrın başı Bismillah’ diyeceğiz. Hepimiz namaza başlarken, okula ya da üretmeye giderken, çalışırken, koşarken, yürürken, hatta uyumadan önce bile söyleyeceğiz,” demiş. Fındık, “Bu harika bir fikir, Pamuk!” diye çığlık atmış. Lokum da yavaş yavaş gülümsemiş: “Yanınızdayım, birlikte hazırlayalım.”
Onlar hemen kocaman bir dut yaprağı bulmuş, üzerine renkli çiçek tozlarıyla, çam iğneleriyle ve keresteden küçük parmaklarla harflerini büyük ve neşeli çizmişler: “HER HAYRIN BAŞI BİSMİLLAH.” Ardından buldukları ve elde ettikleri iplerle uygun bir dala uzatıp pankartı asmıșlar. Ormanın bütün kuşları cıvıldamış, sincaplar muzipçe dallardan taşmış, yavru baykuşlar merakla onları izlemeye gelmiş, porsuk, tilki, ceylan, geyik, karınca sürüsü dayanıp bakmış. Hep birlikte seslenmişler: “Bismillah!” Ve o günden sonra ormanın her çeşit işi, zıplayışı, koşuşu, yürüyüşü, neşeyi paylaştıkları her an, hepsi “Bismillah” diyerek başlıyormuş.
Akşam olunca Bilge Baykuş, “Ne mutlu size! Ormanı aydınlığa çeviren bu güzel sözle, hem Rabbimizin izniyle korundunuz hem de kardeşlik ve dostluğu pekiştirdiniz,” demiş. Herkes mutluluktan gözlerini parlatmış. Hatta ormanda yaşayan eski kaplumbağa dedeler ve tavşan nineler de günün sonunda onlara katılmış, el ele tutuşup “Bismillah” demişler. Dağınık yapraklar bile ritim tutar gibi hışırtıyla katılmış bu mutlu ezgiye.
Güzel Orman, o gün bugündür bir daha asla karamsarlık, korku ya da üzüntü görmemiş. Çünkü ormanın her köşesinde, her dalında, her yaprağında, her kuşun ötüşünde, her böceğin cıvıltısında “Bismillah” yankılanır olmuş. Ve gerçekten de her güzellik, her iyilik ve her mutluluğun başı “Bismillah”la gelmiş. Pamuk, Lokum ve Fındık bir daha hiçbir işlerine bu güzel sözsüz başlamamış, birbirlerine her fırsatta tebessümle hatırlatmaya devam etmişler. İşte o günden sonra Güzel Orman’da barış, dostluk, sevgi, paylaşma eksik olmamış hepsi Bismillah deyip çıktıkları yolda hep birlikte mutlu sonu bulmuşlar. Ve masal burada, sıcak yüreklerde yaşatılan Bismillah sesleriyle mutluluk bulup sonsuza dek sürmüş.
Arkadaşlarınla Paylaş
