Ormanın en sessiz köşesinde, yemyeşil bambu ağaçlarıyla çevrili küçük bir açıklık vardı. Bu açıklığın tam ortasında, kocaman siyah beyaz tüyleriyle sevimli mi sevimli bir panda yaşardı. Adı Pamuk’tu. Pamuk, adını yumuşacık tüylerinden almıştı çünkü onu gören herkes “Aaa, pamuk gibi!” derdi.
Pamuk, sabahları erkenden uyanmayı severdi. Gözlerini açar açmaz, dalların arasından sızan güneş ışıklarını görür, “Günaydın güneş, günaydın bambular!” diye neşeyle selam verirdi. O gün yine böyle bir sabahtı. Kuşlar cıvıldıyor, hafif bir rüzgâr yaprakları sallıyordu. Pamuk kocaman bir esnedi.
“Aaauuvv… Bugün ne kadar güzel bir gün!” dedi. “Acaba arkadaşlarımla neler oynayacağım?”
Pamuk’un ormanda birçok arkadaşı vardı: Zıpzıp adında minik bir tavşan, Meraklı adında tombik bir sincap, Bilge adında yaşlı ama iyi kalpli bir kaplumbağa ve Mavi adında rengârenk kanatlı bir papağan. Her biri farklı görünüşte ve farklı özellikteydi, ama hepsi çok iyi dosttu.
Pamuk önce Zıpzıp’ı görmek için çimenlerin üzerine doğru yürüdü. Zıpzıp, uzun kulaklarını sallaya sallaya zıplayan, enerjisi hiç bitmeyen bir tavşandı. Onu bulması çok zor olmadı çünkü her zıplayışında “Hop! Hop! Hop!” diye ses çıkarıyordu.
“Zıpzıp!” diye seslendi Pamuk. “Bugün saklambaç oynamak ister misin?”
Zıpzıp hemen bir takla atıp Pamuk’un önüne düştü. “İsterim tabii!” dedi. “Ama önce kahvaltı ettin mi? Kahvaltı önemli!” Zıpzıp’ın annesi ona hep kahvaltının günün en önemli öğünü olduğunu söylemişti.
Pamuk biraz utandı. “Hem ettim, hem etmedim…” dedi. “Sadece iki dal bambu kemirdim.”
“O zaman önce karnını güzelce doyurmalısın,” dedi Zıpzıp. “Bak ben havuçlarımı bitirdim bile, şimdi zıplarken daha güçlü hissediyorum!”
Pamuk düşünmeye başladı. “Demek ki sabahları iyi beslenmek gerekli,” dedi kendi kendine. “Yoksa oyun oynarken hemen yorulurum.”
Zıpzıp ve Pamuk birlikte bambu ağaçlarının olduğu yere gittiler. Pamuk karnını tıka basa doldurdu, Zıpzıp da yanında taşıdığı küçük havuçlarından birini Pamuk’la paylaştı. Pamuk teşekkür ederek havucu yedi. “Paylaşmak ne kadar güzel bir şey,” diye düşündü. “Arkadaşlık böyle bir şey olmalı.”
Karnını doyuran ikili, oyun arkadaşları Meraklı sincabı bulmak için ormanın içine doğru yürümeye başladılar. Meraklı, adını hiç bitmeyen sorularından alıyordu. Her şeye “Neden? Nasıl? Ne zaman?” diye sorardı. Ufacık pençeleriyle ağaçlara tırmanır, dallardan dallara atlayarak yeni şeyler keşfetmeye bayılırdı.
Bir süre sonra, bir ağacın tepesinden gelen ince bir ses duydular: “Pamuk! Zıpzıp! Buradayım!” Yukarı baktıklarında Meraklı’nın kocaman kuyruğunu salladığını gördüler.
“Meraklı, aşağı iner misin? Bugün saklambaç oynayacağız!” diye bağırdı Pamuk.
Meraklı hızlıca aşağı indi, ama inerken bir dala takılıp küçük bir yaprak yığınını yere düşürdü. Yapraklar ormanın zeminine saçıldı. “Aaa, ne yaptım ben?” dedi üzgün bir sesle. “Ortayı çok dağıttım.”
Pamuk hemen yanına gidip, “Üzülme Meraklı,” dedi. “Hata yapmak kötü değil, önemli olan onu düzeltmek. Gel birlikte toplarız.”
Zıpzıp da yanlarına koştu. Üçü birlikte, yere saçılan yaprakları yavaşça toparlayıp bir kenara yığdılar. İşleri bittiğinde orman yine tertemiz görünüyordu.
Meraklı, “Arkadaşlarla çalışınca her şey daha kolay,” dedi. “Teşekkür ederim, tek başıma çok uzun sürerdi.”
Tam o sırada, gökyüzünden renkli bir tüy süzüldü ve Pamuk’un başına kondu. “Bu tüy Mavi’nin!” dedi Meraklı heyecanla. “Mavi buralarda olmalı!”
Gerçekten de birkaç saniye sonra, mavi, sarı ve yeşil renklerdeki güzel kanatlarıyla Mavi papağan gökyüzünde bir daire çizip arkadaşlarının yanına kondu.
“Merhaba dostlarr!” diye şarkı söyler gibi konuştu Mavi. “Bugün ne macera var?”
“Saklambaç oynayacağız,” dedi Zıpzıp. “Sen de gelir misin?”
“Elbette gelirim,” dedi Mavi. “Ama önce Bilge dede kaplumbağayı da çağıralım. O da gelsin. Hem belki bize yeni bir şeyler öğretir.”
Bilge, ormanın en yaşlı kaplumbağasıydı. Çok yavaş yürürdü ama çok fazla şey bilirdi. Herkes ona saygı duyardı. Arkadaşlar, küçük bir derenin kenarındaki büyük kayanın oraya doğru yürüdüler. Bilge genelde orada güneşlenirdi.
Derken, kayanın üstünde sırtını güneşe dönmüş, gözlerini hafifçe kapatmış halde Bilge’yi gördüler. Mavi yüksekten, “Bilge dede! Bilge dede!” diye seslendi. “Oyun oynayacağız, sen de gelir misin?”
Bilge yavaşça gözlerini açtı ve gülümsedi. “Neden olmasın?” dedi. “Ama önce bana söyleyin bakalım, bugün neler öğrendiniz?”
Pamuk hemen atıldı: “Kahvaltı etmenin çok önemli olduğunu öğrendim, Bilge dede. Yoksa oyun oynarken yoruluyorum.”
Zıpzıp, “Ben de paylaşmanın güzel olduğunu hatırladım,” dedi. “Havuçlarımı Pamuk’la paylaştım ve ikimiz de mutlu olduk.”
Meraklı, “Ben de bir hata yapınca üzülmek yerine, onu düzeltmek için arkadaşlarımdan yardım isteyebileceğimi öğrendim,” diye ekledi.
Bilge gülümsedi. “Harika dersler bunlar,” dedi. “Demek ki oyun oynamadan önce bile birçok şey öğrenmişsiniz. Hadi o zaman, saklambaç oynayalım. Ama bir koşulum var: Oyun boyunca birbirinize karşı nazik ve dürüst olacaksınız. Kimse hile yapmayacak.”
Hepsi bir ağızdan, “Söz veriyoruz!” dedi.
Saklambaç oyunu başladı. İlk ebe Pamuk oldu. Gözlerini kapatıp kocaman pençeleriyle yüzünü örttü ve saymaya başladı: “Bir… iki… üç… dört… beş… altı… yedi… sekiz… dokuz… on! Geliyorum, saklanın!”
Zıpzıp hızla çalıların arasına zıpladı, Meraklı bir ağacın tepesine tırmandı, Mavi ise sessizce geniş yapraklı bir ağacın dalına kondu. Bilge ise ağır adımlarla büyük bir kayanın arkasına doğru yürüdü.
Pamuk gözlerini açtı ve etrafa bakmaya başladı. Önce yerdeki küçük ayak izlerine dikkat etti. “Bu izler Zıpzıp’a ait olmalı,” dedi. İzleri takip etti ve çalıların arkasında titreyen kulakları gördü.
“Buldum seni Zıpzıp!” diye bağırdı.
Zıpzıp gülerek dışarı çıktı. “Çok iyi iz sürüyorsun, Pamuk!” dedi. “Sırada kim var?”
Pamuk, sonra kafasını yukarı kaldırdı. “Meraklı genelde yüksek yerleri sever,” diye düşündü. Ağaç dallarına doğru baktı. Küçük, tüylü bir kuyruğun dalların arasından sallandığını görünce, “Ve seni de buldum Meraklı!” dedi.
Meraklı kıkırdayarak aşağı indi. “Beni bu kadar çabuk bulacağını tahmin etmemiştim,” dedi. “Demek dikkatli bakmayı da öğreniyorum.”
Geriye sadece Mavi ve Bilge kalmıştı. Pamuk, “Mavi uçabildiği için en zor o olacak,” diye düşündü. Kafasını iyice yukarı kaldırıp ağaçların tepesine baktı, ama Mavi’yi göremedi. Sonra, yakındaki dereden gelen hafif bir yansıma fark etti. Suya baktığında, ağaç dallarının arasında saklanan Mavi’nin renkli tüylerinin suya yansıdığını gördü.
“Yakalandın Mavi!” diye seslendi. Mavi şaşırdı. “Nasıl gördün beni?” diye sordu.
Pamuk, “Suda yansımanı gördüm,” dedi. “Etrafımıza dikkatlice bakarsak, küçük ipuçları görebiliriz.”
Sırada Bilge vardı. Onun nerede saklanmış olabileceğini düşünmeye başladılar. Zıpzıp, “Belki yaprakların altındadır,” dedi. Meraklı, “Belki de bir ağacın kovuğundadır,” diye tahmin etti. Mavi ise göklerde tur atarak, “Yukarıdan hiç görünmüyor!” diye haber verdi.
Pamuk biraz düşündü. “Bilge dede yavaş yürür,” dedi. “Uzaklara gitmemiştir. O halde yakında bir yerlerdedir.” Sonra kayanın yanında, yere hafifçe gömülmüş bir iz gördü. Bu, kaplumbağanın ağır kabuğunun izi olabilirdi. İzi takip ederek kayanın arkasına geçti. Ve işte orada, sessizce duran Bilge’yi buldu.
“Bilge dede, seni de buldum!” diye sevinçle bağırdı.
Bilge güldü. “Demek iz sürmeyi de öğreniyorsun, Pamuk,” dedi. “Gözlem yapmak çok önemlidir. Çevreni tanırsan, kendini daha güvende hissedersin.”
Oyun bitince hepsi biraz soluklanmak için derenin kenarına oturdular. Su hafifçe şırıldıyor, ormana serinlik veriyordu. Bir süre sessizce suyun akışını izlediler. Sonra Meraklı, her zamanki gibi sorular sormaya başladı.
“Bilge dede,” dedi. “Neden su hep aşağıya doğru akar?”
Bilge gülümsedi. “Çünkü su, her zaman en kolay yolu arar,” dedi. “Yukarı doğru gitmek zordur, aşağı doğru gitmek ise daha kolaydır. Biz de hayatımızda zor şeylerle karşılaşırız. Bazen vazgeçmek kolay, devam etmek zordur. Ama su gibi olmak zorunda değiliz istersek zoru da başarabiliriz.”
Pamuk düşüncelere daldı. “Demek ki hemen pes etmemeliyiz,” dedi. “Zor bir şeyle karşılaşınca denemeye devam etmeliyiz.”
Tam o sırada gökyüzü biraz bulutlandı ve hafif bir rüzgâr esmeye başladı. Mavi kanatlarını salladı. “Sanırım yağmur yağacak,” dedi. “Islanmadan önce evlerimize dönsek iyi olur.”
Zıpzıp, “Yağmuru seviyorum ama annem ıslak kalmamamı istiyor,” dedi. “Hasta olmamam için.”
Bilge, “Annen çok haklı,” dedi. “Sağlığımıza dikkat etmeliyiz. Islanırsanız hemen kurulanmalı, üşümemelisiniz.”
Herkes ayağa kalktı. Tam o sırada Meraklı, derenin diğer tarafında parlayan küçük bir şey gördü. “Aaa, bakın!” dedi. “Orada ne kadar güzel parlayan bir taş var!”
Gerçekten de derinin karşı kıyısında, güneşin son ışıklarıyla parlayan küçük bir taş duruyordu. Meraklı’nın gözleri parladı. “Onu alalım mı? Çok güzel!” dedi.
Ama derenin suyu biraz yükselmişti ve geçmek tehlikeli görünüyordu. Pamuk, “Suyu geçmek çok zor olabilir,” dedi. “Ayağımız kayabilir.”
Meraklı biraz üzüldü. “Ama o taşı çok istiyorum…” dedi.
Bilge, “Meraklı,” dedi yumuşak bir sesle, “bazen istediğimiz bir şey tehlikeliyse, ondan vazgeçmeyi bilmeliyiz. Güvenlik, isteklerimizden daha önemlidir. Hem ormanda daha pek çok güzel taş bulabiliriz. Üstelik hep birlikte ararsak, daha güzelini bile bulabiliriz.”
Mavi de ekledi: “Hem bak, bu da bir ders olsun. Sabırlı olursan, zamanla daha güzel şeylere ulaşırsın.”
Meraklı derin bir nefes aldı. “Haklısınız,” dedi. “O taşı almaya değmez, düşüp yaralanmak istemem. Sağlığım daha önemli.”
Pamuk, Meraklı’nın omzuna patisini koydu. “Aferin,” dedi. “Doğru olanı seçmek bazen zor olabilir ama sen başardın.”
Tam o anda, gökyüzünden ilk yağmur damlaları düşmeye başladı. “Şıp! Şıp! Şıp!” Hepsi biraz ıslanmıştı ama henüz çok geç değildi. “Hadi, herkes evine!” diye seslendi Bilge. “Yarın yine buluşur, yeni oyunlar oynarız.”
Zıpzıp, “Yarın saklambaç yerine yarış yapalım mı?” diye sordu.
Pamuk güldü. “Olur ama sen çok hızlısın, beni geçersin!” dedi.
“Belki de birlikte koşarız,” dedi Zıpzıp. “Yarış da arkadaşlık demektir, önemli olan eğlenmek, kazanmak değil.”
Mavi havalanırken, “Yarın size havadan işaretler veririm!” diye seslendi.
Meraklı ağaca tırmanırken, “Ben de yeni yerler keşfedip hepinize göstereceğim,” dedi.
Bilge yavaşça kendi evine doğru yürürken, “Unutmayın çocuklar,” dedi, “bugün ne öğrendiyseniz yarın da hatırlayın: Paylaşmak güzeldir, hataları düzeltmek önemlidir, dikkatli olmak bizi korur, sabırlı olmak ise büyütür.”
Pamuk, bambu ağaçlarının arasındaki küçük evine döndü. Üzerini silkeledi, tüylerindeki yağmur damlalarını attı. Pencereden dışarı baktığında, yağmurun yavaşça yağdığını ve ormanın tertemiz göründüğünü fark etti. İçinde sıcacık bir mutluluk hissetti.
“Kahvaltımı yaptım, arkadaşlarımla oynadım, yeni şeyler öğrendim, kimseyi kırmadım,” diye düşündü. “Ne güzel bir gün oldu.”
Yumuşacık yatağına kıvrıldı. Dışarıda yağmurun sesi ninni gibi kulağına geliyordu. Gözlerini kapatırken, “İyi ki böyle güzel arkadaşlarım var,” dedi fısıltıyla. “Yarın onları yine göreceğim.”
Ve Pamuk o gece, rüyasında yine Zıpzıp, Meraklı, Mavi ve Bilge ile birlikte, rengârenk çiçeklerle dolu bir ormanda koşturup oynadığını gördü. Hepsi gülüyor, birbirine yardım ediyor, yeni şeyler öğreniyordu.
Orman, arkadaşlıklarıyla daha da güzelleşmişti. Ve onlar, birbirlerine hep iyi davranarak, paylaşarak, sabırlı ve dikkatli olarak, uzun uzun yıllar boyunca mutlu mesut yaşadılar.
Arkadaşlarınla Paylaş
