Mavi Pijama Ülkesi’nin ışıkları birer birer sönmeye başlamıştı. Gökyüzünde ay, yuvarlak bir gülümseme gibi parlıyor, yıldızlar minik fenerler gibi yanıp sönüyordu. Bu ülkede herkes, uyumadan önce çok önemli bir hazırlık yapardı. Çünkü Mavi Pijama Ülkesi’nde uyumaya hazırlanmayan kimse güzel rüyalar göremezdi.
Bu ülkede yaşayan minik bir çocuk vardı: adı Defne’ydi. Defne altı yaşındaydı, kıvırcık saçları ve meraklı gözleri vardı. Akşam olunca hep oyun oynamak ister, uyku saatini biraz olsun geciktirmeye çalışırdı. Ama bir yandan da masalları ve rüyaları çok severdi. O gece Defne’nin çok özel bir misafiri olacaktı bunu henüz kendisi bilmiyordu.
Evlerinin penceresinden ay ışığı içeri süzülürken, Defne hâlâ yerdeki oyuncaklarını diziyor, bebeklerine ev yapıyordu. Annesi mutfaktan seslendi:
“Defneee, uykuya hazırlık zamanııı!”
Defne biraz homurdandı. “Ama anne, daha evim bitmedi ki…”
Tam o sırada, odanın köşesindeki gece lambası birden pırıl pırıl parladı. Işığın içinden, mavi pijamalı, yumuşacık buluta benzeyen minicik bir yaratık çıktı. Gözleri boncuk gibi, sesi ise pamuk kadar yumuşaktı.
“Merhaba Defne!” dedi. “Ben Pufi. Mavi Pijama Ülkesi’nin uyku elçisiyim. Duydum ki sen uykuya hazırlığı bazen atlıyormuşsun.”
Defne şaşkın şaşkın baktı. “Sen… sen bir bulut musun?”
Pufi güldü. “Biraz bulut, biraz da rüya tozuyum. İşim, çocuklara uyku öncesi hazırlığın sihirli olduğunu göstermek. İster misin bu gece benimle bir uyku yolculuğuna çıkmaya?”
Defne’nin gözleri parladı. “Evet ama annem kızmaz mı?”
Pufi yavaşça süzülüp Defne’nin omzuna kondu. “Biz hiç bir yere gitmiyoruz aslında. Her şey bu odada olacak. Sadece seninle hayal kuracağız. Ama önce, gerçek dünyada yapılması gerekenleri yapmamız lazım. Uyku büyüsü, hazırlıksız çalışmaz.”
O sırada annesi odaya girdi. “Hadi bakalım küçük hanım, önce oyuncağını topla.”
Pufi, Defne’nin kulağına fısıldadı: “Birinci adım: Odanı toplamak. Çünkü dağınık oda, rüya perilerini şaşırtır.”
Defne gülümsedi. “Tamam anne.” Oyuncaklarını yavaşça kutusuna yerleştirdi, kitaplarını masasına dizdi, bebeklerini yatağın kenarına oturttu.
Pufi havada döne döne bir halka çizdi. “Bak, her koyduğun oyuncak için bir yıldız parlıyor.” dedi.
Defne, pencerenin dışındaki gökyüzüne baktı gerçekten de sanki birkaç yıldız daha parlak yanmış gibiydi. Odanın biraz daha ferah ve sakin olduğunu hissetti.
Anne, “Şimdi diş fırçalama zamanı.” dedi.
Defne banyoya doğru yürürken Pufi de peşinden süzüldü. Lavabonun üzerinde duran fırça ve diş macununa baktı.
“İkinci adım: Diş fırçalama töreni!” dedi Pufi. “Biliyor musun, dişlerini fırçalayınca, ağzındaki şeker kırıntıları kaybolur ve gece boyunca gizli şeker canavarları seni rahatsız edemez.”
Defne gülerek, “Şeker canavarı mı?” diye sordu.
Pufi, parmağıyla havaya şekerden yapılmış minicik, komik suratlı bir yaratık çizdi. “Evet, işte böyle görünürler. Dişlerini fırçalayınca köpükler onlara ‘püf püf’ yapar ve kaçıp giderler.”
Defne diş fırçasını aldı, macunu sıktı. Annesi, “En az iki dakika, üst dişler, alt dişler, arka dişler… Hepsi tertemiz.” diye hatırlattı. Defne, aynaya bakarak fırçalamaya başladı. Pufi de şarkı söyledi:
“Fırça fırça, parlasın,
Dişler şimdi parıldasın.
Şekerler hep kaçsınlar,
Rüyalar bize kalsınlar!”
Defne dişlerinin üstünü, altını, arkalarını güzelce fırçaladı. Ağzını çalkalayınca, kendini daha ferah hissetti. “Sanki içim ferahladı.” dedi.
Pufi başını salladı. “İşte bu, temiz dişler rahat uyku demek.”
Banyodan çıkınca babası salonda televizyon izliyordu. Annesi, “Şimdi pijama seçme zamanı.” dedi. Dolabı açtılar içinde yıldızlı, ay desenli, çizgili bir sürü pijama vardı.
Pufi heyecanla konuştu: “Üçüncü adım: Uyku kıyafeti seçimi. Mavi Pijama Ülkesi’nde herkes, en rahat hissettiği pijamayı giyer. Çünkü rahat pijama, mis gibi uyku demek.”
Defne bir süre düşündü. “Bugün yıldızlı pijamamı giymek istiyorum. Ay’la ve yıldızlarla aynı giyinmiş olurum.”
Annesi gülümsedi. “Harika fikir.” Defne üstünü değiştirip yumuşacık pijamasını giydi. Ayağına da sevimli tavşanlı terliklerini geçirdi. Kendini bir anda sanki minik bir uyku kahramanı gibi hissetti.
Pufi, Defne’nin etrafında dönüp parlak bir toz bıraktı. “Şimdi pijama zırhın tamamlandı. Artık gece serinliği seni üşütemez, rüya akşamcıları seni korkutamaz.”
Defne kahkaha attı. “Rüya akşamcıları da ne?”
“Onlar, uykusu gelmiş ama hâlâ ‘Oynamak istiyorum!’ diyen düşüncelerdir.” dedi Pufi. “Pijamanı giyince, yavaş yavaş sessizleşirler.”
Defne, salona gidip babasının yanına oturdu. Babasının elini tuttu. “Baba, ben yatmaya hazırlanıyorum. Sana iyi geceler demeye geldim.”
Babası kızını kucağına aldı. “Aferin benim akıllı kızıma.” dedi. Alnına kocaman bir öpücük kondurdu. “İyi geceler Defne. Rüyanda bulutlara bin, bana da el salla olur mu?”
Defne güldü. “Tamam baba, sana bulutlardan kartpostal yollarım.”
Sonra annesine sarıldı. “Anne, sana da iyi geceler.” dedi. Annesi onu sımsıkı sarıp “Allah’ım kızımı korusun, güzel rüyalar versin.” diye içinden geçirerek alnına bir öpücük kondurdu.
Pufi, Defne’nin kulağına fısıldadı: “Dördüncü adım: Anneye, babaya iyi geceler demek. Çünkü sevgiyle uykuya gitmek, rüyaları daha da güzelleştirir.”
Artık Defne’nin gözleri hafifçe ağırlaşmaya başlamıştı, ama hâlâ bir adım eksikti. Yatağına uzandı, yorganını üzerine çekti, sevdiği peluş ayısını yanına aldı. Pufi de başucundaki komodine kondu.
“Şimdi en önemli kısma geldik: İyi geceler duası.” dedi Pufi.
Defne biraz düşündü. “Ben dua etmeyi biliyorum ama bazen ne söyleyeceğimi karıştırıyorum.”
Pufi yumuşak sesle konuştu: “Dua, kalbinden geçenleri güzelce söylemektir. Hazırsan birlikte söyleyelim. Sen de kendince ekleyebilirsin.”
Defne gözlerini kapattı, ellerini birleştirdi. Yavaşça fısıldamaya başladı:
“Sevgili Allah’ım,
Bugün için teşekkür ederim.
Annemle, babamla, arkadaşlarımla
Güzel bir gün geçirdim.
Beni, ailemi, sevdiklerimi koru.
Bana güzel rüyalar ver,
Korktuğum şeylerden uzak tut.
Sabah uyanınca mutlu olayım.
Amin.”
Pufi de minik ellerini birleştirip “Amin.” dedi. O an, odanın içinde hafif bir sıcaklık yayıldı, sanki görünmeyen bir el Defne’nin üstünü örttü.
“Beşinci adım tamam.” dedi Pufi. “Artık uyku kapıları açıldı.”
“Uyku kapıları mı?” diye sordu Defne, gözleri yarı kapalı.
“Evet.” dedi Pufi. “Onlar, güzel rüya ülkesine açılan hayali kapılardır. Dişlerin temizse, pijaman rahatsa, annenle babana iyi geceler demişsen, duanı etmişsen o kapılar tertemiz açılır. Kötü düşünceler içeri giremez.”
Defne hafifçe başını salladı. “Peki şimdi ne olacak?”
Pufi gülümsedi. “Şimdi ben seni Mavi Pijama Ülkesi’ne, rüyanın içinde ziyaret edeceğim.”
Defne’nin göz kapakları ağırlaştı, odası yavaşça silikleşti. Kendini bir anda yumuşacık bir bulutun üstünde buldu. Etrafında yüzlerce çocuk, rengârenk pijamalarıyla bulutların üzerinde zıplıyor, gülüyorlardı. Gökyüzü mor, pembe ve mavi renklere boyanmıştı yıldızlar yakından bakınca sanki minik lambalara benziyordu.
Pufi biraz büyümüş, pofuduk beyaz kanatlar çıkarmıştı. “Hoş geldin rüya ülkesine!” dedi.
Defne, etrafa hayranlıkla bakarken, yerde upuzun bir yol gördü. Yol, diş fırçaları şeklinde taşlarla döşenmişti. Bir tabelada şöyle yazıyordu: “Temiz Dişler Bulvarı.”
“Gördün mü?” dedi Pufi. “Bu bulvar, dişlerini fırçalayan çocukların içinden geçen yoldur. Ne kadar çok çocuk dişlerini fırçalar, ne kadar güzel dua ederse, bu ülke o kadar parlak olur.”
Biraz ileride, “İyi Geceler Meydanı” vardı. Orada, annesine babasına “İyi geceler.” diyen çocukların gülüşleri yankılanıyordu. Her “İyi geceler.” sesi bir yıldıza dönüşüp gökyüzüne uçuyordu.
Defne, gökyüzüne baktı. “Demek benim az önceki iyi gecelerim de burada bir yıldız oldu.” dedi.
“Evet.” dedi Pufi. “Bak, şurada yeni parlayan yıldız seninki.”
Defne’nin kalbi ısındı. O an, rüya ülkesinin en yüksek yerinde, altından yapılmış kocaman bir kapı belirdi. Kapının üstünde şu yazıyordu: “Huzurlu Uykular Sarayı.”
“Bu saray, akşam hazırlığını eksiksiz yapan çocukların girabildiği bir saraydır.” dedi Pufi. “İçeri girdiğinde, en tatlı rüyalar seni bekler.”
Defne ve Pufi kapıya doğru yürüdüler. Kapı, onları görünce kendiliğinden açıldı. İçeride, yumuşacık yastıklardan yapılmış dağlar, battaniyeden şelaleler, pamuktan koltuklar vardı. Uzakta, bebeklerin gülüşlerine benzeyen bir ses duyuluyordu.
Defne, Pufi’ye döndü. “Burası harika. Ama biraz da uykum geldi…”
Pufi gülümsedi. “İşte rüya ülkesinin sırrı bu. Buraya gelen herkes, en sonunda kendi yatağına dönmek ister. Çünkü en güzel yer, insanın kendi yatağıdır.”
Bir anda her şey hafifçe sislerin içine karıştı. Defne gözlerini açtığında, yine kendi odasındaydı. Peluş ayısı yanında, yumuşacık yorganı üstündeydi. Pencerenin dışından ay ışığı giriyor, odasını gümüş gibi aydınlatıyordu. Pufi, başucunda minicik bir ışık tanesi olarak duruyordu.
“Artık gidiyor musun?” diye fısıldadı Defne.
“Her gece buradayım.” dedi Pufi. “Sen odanı toplar, dişlerini fırçalar, pijamanı giyer, annenle babana iyi geceler der ve duanı edersen, ben de gelir, rüyalarının kapısını açarım. Sadece beni hatırlaman yeter.”
Defne, gözlerini yeniden kapadı, içinden “Teşekkür ederim.” diye geçirdi. Kalbi hafif, aklı sakin, bedeni tertemiz ve rahatlamıştı. Birkaç dakika sonra, derin ve huzurlu bir uykuya daldı.
O gece, rüyasında yine bulutlara bindi, yıldızlarla saklambaç oynadı, Mavi Pijama Ülkesi’nde yeni arkadaşlar edindi. Sabah olunca yüzünde kocaman bir gülümsemeyle uyandı. İlk yaptığı şey, annesine koşup şöyle demek oldu:
“Anne, ben artık her gece uykuya hazırlık masalındaki gibi yapacağım. Çünkü böyle uyuyunca, rüyalar gerçekten çok güzel oluyor.”
Ve o günden sonra, Defne her akşam aynı sıralamayla hazırlık yaptı: odasını topladı, dişlerini fırçaladı, pijamasını giydi, annesiyle babasına iyi geceler dedi, dua etti ve yatağına sevgiyle uzandı. Pufi de her gece, minik bir ışık parçası gibi başucunda bekledi.
Böylece Defne, hem yeni şeyler öğrendi hem de hayal gücüyle her gece yeni bir masalın içine dalmayı başardı. Ve Mavi Pijama Ülkesi’nin gökyüzünde, her “iyi geceler”le yeni bir yıldız daha parladı. Mutlu son.
Arkadaşlarınla Paylaş
