Bir varmış, bir yokmuş, küçük bir köyde yaşayan Keloğlan adında bir çocuk varmış. Keloğlan, saçları kızıl, gözleri mavi ve yüzünde her zaman neşeli bir gülümseme taşıyan bir çocuktu. Köyünde herkes onu seviyordu, çünkü Keloğlan'ın en büyük tutkusu, kuklalarla tiyatro yapmaktı.
Keloğlan'ın odası, renkli kuklalarla doluydu. Her gün yeni hikayeler uydurur, kuklalarıyla oynamaktan büyük keyif alırdı. Köy halkı da Keloğlan'ın kuklalarıyla sahnelediği tiyatroları ilgiyle izlerdi. Keloğlan'ın kuklaları o kadar canlı ve eğlenceliydi ki, izleyiciler gerçek oyuncuları bile kıskanırdı.
Bir gün, köye kötü kalpli bir adamın taşındığını duydular. Bu adam, köyün en güzel alanını satın alıp üzerine büyük bir bina yapmıştı. Ancak bu binanın asıl amacı, köy halkını evlerinden çıkarmak ve köyü ele geçirmekti. Köylüler korku içindeydi, çünkü bu adamın çok zengin ve güçlü olduğunu biliyorlardı.
Keloğlan, bu kötü adamın köylerini ele geçirmesine izin veremeyeceğini düşündü. Ne yapabileceğini düşünürken, kuklalarının fikirleri aklına geldi. Bir plan hazırladı ve kuklalarıyla birlikte bu adamı alt etmeye karar verdi.
Keloğlan'ın kuklaları, köylülerin yardımıyla büyük bir tiyatro sahnesi inşa ettiler. Ardından köy halkını topladılar ve muhteşem bir kukla tiyatrosu sahnelediler. Keloğlan'ın kuklaları, kötü adamı ve onun planlarını mizahi bir şekilde tasvir etti.
Kuklalar, köylülerin gülmelerini sağladı ve köy halkı bir araya gelip bu kötü adamla savaşmaya karar verdiler. Birlikte hareket ederek, kötü adamın planlarını bozdular ve köylerini korudular.
Kuklacı Keloğlan ve kuklaları, köylerini korumak için bir araya geldiklerinde ne kadar güçlü olduklarını gördüler. Artık köylerindeki huzur ve mutluluğun sadece kuklalarının değil, gerçek insanların da bir araya gelerek elde edilebileceğini anlamışlardı.
Keloğlan ve kuklaları, köylerinin kahramanları olarak kabul edildi. Herkes onları minnettarlıkla anarken, Keloğlan gülümseyerek kuklalarına teşekkür etti. Kuklalar da minnettar bir şekilde başlarını salladılar.
Ve o günden sonra, Kuklacı Keloğlan ve kuklaları, köylerinde barış ve neşe dolu günler geçirmeye devam ettiler.
Bir gece, Keloğlan uykusundan uyandığında atölyenin kapısında Minik Rüya’yı bulamadı. Yerine, minik tahta ayakların sesi duvarlardan yankılanıyordu. Merakla etrafına bakındı. Işıltılı iplerden örülü bir kapı belirmişti oradan usulca açıldı ve ardından birçok kukla birer birer fısıldayarak sıralandı. Hepsinin gözleri merak doluydu. “Efendimiz,” dediler, “Yıldızlar kadar parlak hayallerimiz var ama dışarıda onları paylaşacak kimsesiz var. Ormandaki dostlarımız, renklerini yitirmiş, neşe susmuş. Onlara hayal gücümüzü götürmeliyiz. Bize yardım eder misin?” Keloğlan’ın yüreği pır pır etti kendine doğruldu ve “Elbette!” diye seslendi.
Ertesi sabah, Keloğlan sırtına renkli çantalarını, kumaş dolu sandığını ve özel kuklalarını koydu. Minik Rüya, Cesur Arya ve Gülümseyen Dal başı çekti. Yol boyunca kelebekler eşlik etti, yol kenarındaki çiçekler dans ederek selam verdi. Orman kapısına geldiklerinde ağaçlar gölgede soluk, derenin suyu durgun, kuşlar ise tınısını kaybetmiş gibiydi. Keloğlan başını okşadı ve “Merak etme, dostlar, size hayallerinizi geri getireceğim,” diye fısıldadı. Kuklalar neşeyle şarkı söyleyerek ormana adım attı.
İlk karşılarına çıkan narin bir sincap oldu. Kuyruğu griydi, gözlerinde korku, kalbinde yalnızlık vardı. Keloğlan hafifçe eğildi, elindeki küçük kuklayı çıkardı adı Cesur Arya’ydı. Arya, sincapla sohbet edercesine minik tokmaklarını vurup bir hikâye anlattı: “Bir zamanlar ormanı dostluk sarardı, ağaçlar gülücükler bırakır, yapraklar şarkılar söylerdi. Her canlı kendi masalını paylaştıkça renkler çoğalırdı.” Sincap minnetle dinledi, birden pır pır eden kelebek gibi sevinçle kuyruk salladı ve bir an için gri tüylerinin altında yumuşacık turuncu dalgalar belirdi.
Biraz ileride sakince su içen bir kaplumbağa gördüler. Kabukları matlaşmış, gözleri düş kırıklığıyla ağırlaşmıştı. Keloğlan sırt çantasından çıkardığı “Gülümseyen Dal” kuklasını kaldırdı. Dal nazikçe salınarak bir dans gösterisi sundu her dönüşünde su damlacıklarından minik gökkuşakları doğdu. Kaplumbağa gözlerine inanamadı, bir süre izledi ve sonra kabuğunu hafifçe sallayarak suyun renklenmesine yardım etti. Su kristal berraklığına kavuştu, etraf neşe doldu.
Ormanın en karanlık köşesinde, dalları boynu bükük bir ağacın etrafında toplanmış karınca sürüsüyle karşılaştılar. Karıncalar yorgun, suskun, umutlarını yitirmişti. Keloğlan bu kez elini gökyüzüne kaldırdı ve “Rüya Feneri”ni çıkardı. İçinde minik bir yıldız ışığı saklıydı. Kuklalar birer birer el ele tutuştular, “Birlikte güçlü, birlikte cesuruz!” diye şarkı söylediler. Işık arttıkça karıncalar omuz silkiyor, kafalarını kaldırıyor, kısa zaman sonra yerden fırlayıp dans etmeye başladılar. Ağaç dalları hafifçe sallandı, kuşlar tatlı melodiler mırıldandı.
Gün batarken ormanın tam ortasında büyük bir meydan belirdi. Burası tıpkı bir tiyatro salonuydu doğal taşlardan yapılmış sıra sıra banklar, ortada ahşap bir sahne. Keloğlan, kuklalarını sahneye dizdi ve perdelerini açtı. Başladıları gösteri, ormanın her canlının hayatından kesitler taşıyordu: Bir sincabın minik cesareti, bir kaplumbağanın sabrı, bir karıncanın azmi… Kuklaların her hareketi, her sözündeki sevgi damarı, doğanın kalbini tekrar attırdı. Ağaçlar yapraklarını salladı, mantarlar başlarında minyatür şapkalar gibi eğildi, çimenlere takılan sabah çiyleri yeniden parladı.
Oyun bittiğinde gökyüzü bin bir renge boyandı turuncu, mor, pembe bulutlar hepsi birer masal yastığı gibiydi. Ormandaki tüm canlılar sahnenin önünde birikmiş, alkışlarını dallara, yapraklara, toprağa fısıldıyordu. Keloğlan sahneden inerken kuklaları birer birer kucakladı. “Sizlerin cesareti ve iyiliği olmasa bu büyüyü gerçekleştiremezdik,” dedi heyecanla. Orman minnetle karşılık verdi o anda insan gözüyle görülmeyen minik kuş tüyleri, sis tanecikleri ve ay ışığı zerrecikleri birleşip Keloğlan’ın etrafında dans etmeye başladı.
Gece boyunca ormanda ilk kez sessizlik huzurla karıştı. Böylece renkler, neşeler ve umut dolu rüyalar her dalın ucuna, her tüyün arasına doldu. Keloğlan ve kuklaları, vedalaştıktan sonra atölyeye döndüler. Kapıyı açtıklarında, içerideki sesler ahtapot kolları gibi onlara sarıldı her kukla kendi hikâyesini minik fısıltılarla paylaştı. Keloğlan yatağına uzanırken, yastığının altından eski bir masal kitabı çıkardı ve “Hayal gücü en güçlü sihirdir,” diye mırıldandı.
Sabah olduğunda köydeki herkes, ormanın ne kadar canlı ve neşeli olduğunu konuşuyordu. Çocuklar kuşlarla şarkı söylüyor, yaşlılar dalların arasındaki ritmi dinleyip gülümseyordu. Keloğlan cam kenarına oturup bir yudum süt içti minik Rüya başında komik şapkasıyla ona bakıp göz kırptı. O an Keloğlan bir kez daha anladı ki yardımlaşma, sevgi ve cesaretle örülen her hikâye, karanlık anları aydınlatır ve gerçek bir masala dönüşür. İçindeki ışıkla uykuya dalarken, güneşin ilk ışıkları ormanı yine nazikçe kucaklıyordu. Herkesin rüyası tatlı, kalpleri sıcacık olsun diye…
Arkadaşlarınla Paylaş
