Bir zamanlar, denizin şarkısını uzaktan duyan küçük, rüzgârlı bir kasabada Elif adında bir kız yaşardı. Elif’in gözleri sabah çiği gibi parlardı, kalbi de misk kokulu bir bahçe gibiydi. En yakın arkadaşı, bembeyaz tüyleriyle Pamuk adını verdiği bir kediydi. Pamuk, Elif’le birlikte sabahları kuşların kanat sesini dinlemeyi, akşamları da yıldızları saymayı çok severdi. Kasabanın ortasında küçük, beyaz bir cami vardı ince minaresi göğe uzanan zarif bir parmak gibi göğe dokunurdu.
Elif, caminin yanından her geçtiğinde yüreği sevinçle hafiflerdi. Ezan okunurken sesi takip eder, sanki gökyüzüyle konuşur gibi olurdu. Dedesi ona, “Ezan kalbimizin kapısını çalan nazik bir misafirdir,” derdi, “namaz da o kapıyı açıp Allah’a merhaba demektir.” Elif bu sözü çok sever, ezan okunduğunda kalbinin kapısını gülümseyerek açtığını hayal ederdi. Minarenin tepesinde, rüzgâr bazen ona sırlı hikâyeler fısıldıyormuş gibi gelir, o da dikkatle dinlerdi.
Bir gün anneannesi Elif’e küçük, yeşil bir seccade hediye etti. Seccadenin kenarında altın iplerle işlenmiş minicik yapraklar vardı. “Bu seccade,” dedi anneannesi, “iyilik yaptığında daha da parıldar. Her parıltı, kalbindeki güzelliğin bir yansımasıdır.” Elif seccadeyi kokladı lavanta gibi, bahar gibi taze kokuyordu. Onu kucağına alıp sevdi ve Pamuk’la paylaşır gibi yanına koydu. Pamuk, seccadeye usulca patisini dokunup mırıldandı.
Ertesi sabah gün henüz pembeyken Elif, annesiyle birlikte abdest aldı. Su, ellerine değince şarkı söylüyor gibiydi. Yüzüne değdiğinde, sanki bir göl ayna oldu ve içindeki gülümsemeyi gösterdi. Elif, evin sessiz köşesinde seccadesini serdi. Namaza durduğunda kalbinde yumuşak bir sıcaklık hissetti sanki pamuk gibi bir bulut, içindeki küçük endişeleri alıp götürdü. Selam verdiğinde Pamuk yanına kıvrıldı, “Mır,” dedi, “ben de selam veriyorum.”
O gün kasabada insanlar biraz endişeliydi. Uzun zamandır yağmur yağmıyordu. Tarlalar susuz kalmış, bahçeler susmuştu. Elif, dedesiyle caminin avlusuna çıktığında kuşların bile su arar gibi alçaktan uçtuğunu gördü. Dedesinin yüzünde yine umut vardı. “Dualarımızı yapalım,” dedi, “ama sadece dua etmek yetmez İslam bize çalışmayı, paylaşmayı, merhametli olmayı öğretir. Biz iyilikle çabalarken Allah kalbimizi güçlendirir.” Elif başını salladı kalbinde bir ışık yandı.
Elif küçük bir kâseye su doldurup evin kapısına koydu. “Bismillah,” dedi, “susayan kuşlar içsin, Pamuk da içsin.” Hemen ardından yaşlı komşusu Fatma ninenin elindeki ağır ekmek torbasını fark etti. “Selamün aleyküm Fatma nine,” dedi. “Aleyküm selam yavrum,” dedi nine. Elif torbayı alıp kapıya kadar taşıdı. Nine, “Allah razı olsun,” dedi. Elif “Elhamdülillah” demeyi öğrendiği o anı hiç unutmadı seccadesinin kenarındaki altın yapraklar sanki ışıldadı.
Öğle ezanı okunurken caminin içi serin ve sakindi. Elif, annesi ve arkadaşlarıyla birlikte namaza durdu. İmam, namazdan sonra çocuklara bir hikâye anlattı: Merhametin yürekte açan bir çiçek olduğunu, dürüstlüğün güneş gibi her şeyi aydınlattığını ve namazın kalbi temizlediğini söyledi. Elif, bu sözleri küçük bir hazine gibi cebine koydu. Çıkışta Pamuk, caminin gölgesinde uyuklarken bir kuş kondu yanına, susuzluktan dili dışarıdaydı. Elif, kapıdaki kâseden su getirdi, kuş mutlulukla kanat çırptı.
Öğleden sonra küçük Kerem ağlamaklı bir sesle koşa koşa geldi. “Uçurtmam nar ağacının tepesinde kaldı!” dedi. Elif onu sakinleştirdi. “Önce bir dua edelim,” dedi. “Allah’ım, bize sabır ve akıl ver.” Sonra birlikte düşündüler. Uzun bir sopa buldular, Kerem güvenli bir mesafede durdu, Elif sopayı dikkatle uzattı. “Yavaş,” dedi Kerem. “Ya Rahman, yardım et,” diye fısıldadı Elif. Uçurtma nihayet dallardan kurtuldu, gökyüzünde renkli kuyruğunu sallaya sallaya tekrar dans etmeye başladı. İkisi de sevgiyle güldü.
Rüzgâr akşama doğru biraz serinledi. Gökyüzü hâlâ yağmurdan utanır gibiydi. Elif, avluda seccadesini serip ikindi namazını kıldığında secdede yaprakların fısıltısını duyduğunu sandı: “Sabır, iyilik, sabır.” Namazdan sonra arkadaşlarıyla dere kenarına gittiler. Biraz çöp birikmişti. “Hadi temizleyelim,” dedi Elif. “Doğa da Allah’ın emaneti.” Eldiven takıp çöpleri topladılar, dere tertemiz oldu. Kuşlar sevinçle suya kondu. Elif’in kalbi yine ısındı seccadenin yaprakları inanılmaz parlaktı.
Güneş turuncu bir portakal gibi ufukta yuvarlanırken akşam ezanı gökyüzüne yayıldı. Kasabanın insanları caminin avlusunda toplandı. Herkes sessizce dua etti. “Allah’ım,” diye mırıldandılar, “bize bereketli yağmur ver, kalplerimizi iyilikle doldur.” Dua bittikten sonra kadınlar getirdikleri çorbaları paylaştı, erkekler çocuklar için ekmek dilimleri uzattı. Paylaşmanın ne kadar güzel olduğunu görmek Elif’i çok mutlu etti. “İslamiyetin güzelliği,” diye düşündü, “böyle anlarda daha da parlıyor.”
Gece olunca gökyüzü bir kadife battaniye gibi serildi. Yıldızlar küçük lambalar gibi yandı. Elif babasıyla yatsı namazını kıldı. Babası, “Namaz,” dedi, “gün içinde kalbimize konan beş güzel çiçek gibidir. Her bir vakit, Allah ile buluştuğumuz bir hatıradır. İyi bir söz söylerken, birine yardım ederken, abdest alırken kalbimiz temizlenir. Namaz, bizi iyi ve adil olmaya çağırır.” Elif gülümsedi. Pamuk, sanki söylediklerini anlıyormuş gibi mır mır etti.
O gece Elif tatlı bir rüya gördü. Seccadesi küçük bir sandal oldu, onu ve Pamuk’u gökyüzü denizine götürdü. Yıldızları su üstünde yüzen fenerler gibi gördü. Başka şehirlerdeki çocukların da namaza durduğunu izledi kimileri anneleriyle, kimileri babalarıyla, kimileri de dede ve nineleriyle. Her namaz bir evin penceresinden bir sıcak ışık gibi dışarı taşıyordu. Bulutlar bu ışıkları topluyor, karınlarına saklıyor, onları büyütüp büyütüp yağmura dönüştürmeyi bekliyorlardı.
Sabah olduğunda, pıt pıt pıt… Pencerelere küçük yağmur damlaları vurdu. Elif uyanıp koştu, “Elhamdülillah!” diye sevindi. Damlalar bahçedeki gülleri yıkadı, toprağa mis kokular saçıldı. Komşular kapılarının önünde gülümseyerek birbirlerine bakıyor, “Şükürler olsun,” diyorlardı. Elif, su kabağına yaşlı fatmalı ellerin doldurduğu çorbayı hatırladı paylaşınca bereketin nasıl çoğaldığını gördü. Pamuk yağmur damlalarını patisiyle yakalamaya çalıştı, sonra damlaların altında gökkuşağına benzeyen küçük bir yansıma gördüler.
Yağmur, gün boyu şefkatli bir ninni söyledi. Elif arkadaşlarıyla dereye gidip yeniden kontrol etti su temiz, taşlar parlaktı. Bahçede çilekler başlarını kaldırdı, domateslerin yanakları utangaç bir pembeye döndü. Elif “Biz elimizden geleni yaptık, dua ettik, çalıştık,” diye düşündü. “Allah da kalplerimize sevinç verdi.” Dedesi ona gülümseyerek, “İslam’ın yolu budur yavrum,” dedi, “namazla yön bulmak, iyilikle yürümek, şükürle dinlenmek.”
Elif her şeyin ne kadar güzel durduğunu görünce bir karar verdi. Arkadaşlarıyla “Gülüş Günü” adında küçük bir gün belirlediler. Her hafta bir vakit namazından sonra bir araya gelip kasabada bir güzellik yapacaklardı: Ya yaşlı birinin kapısını çalacaklar, ya sokaktaki kediler için mama bırakacaklar, ya da kırık bir çiti onaracaklardı. Her Gülüş Günü’nde seccadesinin yaprakları yeni bir ışıltı kazanıyor, Elif’in kalbi daha da cesur oluyordu.
Bir gün Elif, caminin avlusuna küçük bir not astı: “Selamün aleyküm. Birlikte namaza, birlikte iyiliğe.” Notun altına bir kalem bıraktı. Çocuklar isimlerini yazdı, büyükler küçük kalpler çizdi. İmam, “Ne güzel düşündünüz,” dedi. “İslamiyetin güzelliği kalpten kalbe köprü olur.” Elif hayal kurdu: Bu köprünün üzerinden yürürken herkes birbirine gülümser, “Bismillah” deyip iyiliğe başlar, “Elhamdülillah” deyip şükreder, “Maşallah” deyip güzellikleri korurdu.
Akşam güneşi bir ballı şeker gibi kızıllığını göğe bıraktığında Elif, Pamuk’la birlikte kapı önüne oturdu. Gökyüzünde zarif bir gökkuşağı belirdi. Elif ellerini açıp fısıldadı: “Allah’ım, kalbimi namazla aydınlat, dilimi doğru sözle güzelleştir, ellerimi iyilikle güçlendir.” Pamuk pır pır ederek başını Elif’in dizine koydu. Kedi mırıltısının ve rüzgârın sesine, uzaktan gelen ezan da katıldı kasaba bir ninni dinler gibi huzurla doldu.
Ve o günden sonra Elif, her namazı günün içinde gizli bir hazine gibi arar oldu. Bulduğunda kalbini açtı, konuştu, dinledi. Namazla sanki bir pusula taşır gibi doğru yönü buldu iyilikle yürüdü. Komşular selamlaştı, çocuklar paylaştı, ağaçlar minnetle yapraklarını salladı. Elif bilirdi ki masallar bazen sona erer, ama iyilikle yaşanan günler hiç bitmez. Çünkü İslam’ın güzelliği, namazın ışığında her gün yeniden başlar, her kalpte çiçekler açtırır.
Arkadaşlarınla Paylaş
