Bir zamanlar, yemyeşil ormanlarla çevrili, görkemli bir krallıkta Prenses Elara adında cesur ve iyi kalpli bir prenses yaşarmış. Elara, krallığın tek çocuğuymuş ve bir gün tahtın varisi olacağı biliniyormuş. Ancak, Elara’yı diğer prenseslerden ayıran bir şey varmış; o, sarayda süslü elbiselerle vakit geçiren bir prenses olmaktan çok, halkına yardım etmeyi ve doğayla iç içe olmayı severmiş. Atına binip köyleri ziyaret eder, halkın dertlerini dinler, çocuklarla oyunlar oynar ve hep iyilik yapmaya çalışırmış.
Bir sabah, Prenses Elara’nın en sevdiği çiçeklerle dolu olan sarayın bahçesinde dolaşırken, gökyüzü birden kararmış. Rüzgar sert esmeye başlamış ve ormandan gelen garip sesler krallığın dört bir yanında yankılanmış. Elara, bu tuhaf olayın ne anlama geldiğini merak etmiş ve hemen babası Kral Andor’un yanına koşmuş. Kral, tahtında endişeyle oturuyormuş ve elinde eski bir harita tutuyormuş.
“Elara,” demiş Kral, “çok büyük bir tehlike altındayız. Yıllar önce, bu krallığın topraklarını koruyan bir büyü yapılmıştı. Ancak, bu büyü zamanla zayıfladı. Şimdi karanlık ormanın derinliklerinden gelen bir lanet krallığımıza doğru yaklaşıyor. Eğer bu laneti durdurmazsak, krallık yok olabilir.”
Elara, bu sözleri duyduğunda kalbi hızla atmaya başlamış. Babasına doğru bir adım atmış ve kararlılıkla, “Bu laneti durdurmanın bir yolu yok mu?” diye sormuş.
Kral Andor derin bir nefes alarak haritayı açmış. “Tek bir yol var,” demiş. “Ormanın derinliklerindeki Işık Dağı’nda, krallığın koruyucusu olan kadim bir kristal var. Ancak, kristal uzun yıllardır kayıp. Onu bulmak ve yerine koymak, krallığı kurtarabilir. Ancak bu yol tehlikelerle dolu ve çok cesaret gerektiriyor.”
Elara, tereddüt etmeden cevap vermiş: “Bunu ben yapacağım. Krallığımı kurtarmak için ne gerekiyorsa yaparım.”
Kral, kızına bakmış ve onun cesaretine hayran kalmış. “Biliyorum ki bunu yapabilecek güç sende var, Elara. Ama bu yolculukta yalnız olmayacaksın. Sadık dostun ve cesur şövalye Sir Cedric seni koruyacak ve yol boyunca yanında olacak.”
Prenses Elara, babasının izniyle hemen hazırlıklara başlamış. Yanına sadece en gerekli şeyleri almış: biraz yiyecek, bir pusula ve babasının ona verdiği eski haritayı. Sir Cedric, sadık atı Fırtına ile Prenses Elara’nın yanında hazır bekliyormuş. İkili, ormanın derinliklerine doğru yola koyulmuş.
Yolculuk uzun ve zorluymuş. Ormanın içine girdikçe, yollar daralmış, ağaçlar sıklaşmış ve güneş ışığı kaybolmaya başlamış. Ancak Elara, kararlı bir şekilde ilerlemiş. Yolda karşılarına çeşitli hayvanlar ve yaratıklar çıkmış, ama Sir Cedric’in kılıç ustalığı ve Elara’nın nezaketi sayesinde tehlikeleri atlatmayı başarmışlar.
Bir gün ormanın en karanlık köşesine geldiklerinde, Elara’nın dikkatini çeken bir şey olmuş. Yerde bir grup küçük hayvan, kocaman bir ağacın altına sıkışmış, çıkamıyormuş. Prenses, hayvanların çaresizce yardım istediklerini görmüş ve hemen harekete geçmiş. Sir Cedric, “Yolumuz uzun, Elara, zaman kaybetmemeliyiz,” dese de, Elara durup düşünmüş: “Küçük dostlarımızı kurtarmadan devam edemeyiz. İyilik her zaman yolumuzu aydınlatır.”
Elara ve Sir Cedric, sıkışan hayvanları dikkatlice çıkarmışlar ve onları özgürlüğe kavuşturmuşlar. Küçük hayvanlar mutlulukla zıplamış ve neşeyle ormanın derinliklerine koşmuşlar. Elara’nın bu iyiliği, ormanın ruhları tarafından fark edilmiş. Orman perileri, bu iyilik karşısında Prenses Elara’ya yardım etmeye karar vermişler.
Gece çöktüğünde, Elara ve Sir Cedric kamp kurmuşlar. Gökyüzü kararmış, ama aniden çevrelerine parlak ışıklar dolmuş. Bu ışıklar, perilerin sihirli fenerleriymiş. Perilerin lideri, küçük ve zarif bir peri olan Luna, Elara’nın karşısına çıkmış.
“Elara,” demiş Luna, “senin iyilik dolu kalbini gördük. Ormandaki hayvanlara yardım ettin ve bu yüzden biz de sana yardım edeceğiz. Işık Dağı’na giden yolu sana göstereceğiz.”
Elara minnetle Luna’ya teşekkür etmiş. Periler, Elara ve Cedric’e rehberlik etmiş, en güvenli ve en hızlı yolu göstermişler. Bu sayede ikili, zorlu yollardan daha kolay geçebilmişler.
Sonunda, Işık Dağı’nın zirvesine ulaşmışlar. Ancak, onları burada büyük bir sürpriz bekliyormuş. Kayanın içine gizlenmiş olan kadim kristal, güçlü bir büyüyle korunuyormuş. Bu büyüyü aşmanın tek yolu, kalpten gelen gerçek bir dileği dilemekmiş.
Elara, kristale yaklaşmış ve derin bir nefes almış. “Benim dileğim, krallığımın kurtulması ve halkımın barış içinde yaşaması,” diye fısıldamış. O anda, kristal parlak bir ışıkla parlamış ve büyü kırılmış. Kristal, tekrar eski yerine yerleşmiş ve ormanın üzerine huzur dolu bir ışık yayılmış.
Elara ve Sir Cedric, hızla krallığa geri dönmüşler. Kristalin gücü, ormanın üzerindeki laneti tamamen kaldırmış ve krallık eski parlak günlerine geri dönmüş.
Krallığa vardıklarında, halk onları büyük bir coşkuyla karşılamış. Herkes Prenses Elara’nın cesaretini ve iyiliğini konuşuyormuş. Kral Andor, kızını gururla karşısına almış ve ona sarılmış. “Elara,” demiş, “sen sadece krallığımızı kurtarmadın, aynı zamanda bu krallığın en büyük değerinin iyilik ve cesaret olduğunu gösterdin.”
Prenses Elara ise alçakgönüllü bir şekilde gülümsemiş ve şöyle demiş: “Baba, sadece görevimi yaptım. İyilik yapmanın gücü, her zaman en zor durumları bile aşmamıza yardım eder.”
Bu olaydan sonra, Prenses Elara krallığın en sevilen prensesi olmuş. Halk, onun kalbinin ne kadar temiz ve cesur olduğunu biliyormuş. Elara, her gün krallığındaki insanlara ve hayvanlara yardım etmeye devam etmiş. Onun krallığa getirdiği huzur ve barış, uzun yıllar boyunca sürmüş.
Ve böylece Prenses Elara’nın hikayesi, iyiliğin her zaman en büyük güç olduğunu öğreten bir masal olarak dilden dile anlatılmaya devam etmiş. Krallık sonsuza kadar barış ve huzur içinde yaşamış.
Sonunda, Prenses Elara’nın cesareti ve iyiliği, krallığın karanlıktan kurtulmasını sağlamış. Çünkü gerçek kahramanlık, sadece savaşmakla değil, kalpten gelen iyiliklerle de olurmuş.
Ve masal burada mutlu sonla bitmiş.
Arkadaşlarınla Paylaş
