Uzak diyarların birinde, renklerin adeta dans ettiği, çiçeklerin mis kokularıyla havayı süslediği minik bir köy varmış. Bu köyde, adı Elvan olan neşeli bir kız yaşarmış. Elvan, sabahları güneşin ilk ışıklarıyla uyanır, pencereden dışarıya bakıp, yeni bir günün maceralarını hayal edermiş. Köyde herkes birbirine yardım etmeyi, iyilik yapmayı çok severmiş. İnsanlar, hayvanlar ve hatta çiçekler bile, birbirine duyduğu sevgiyle gülücükler saçarmış.
Bir gün, köyün yakınındaki yaşlı meşe ağacının altında, minik bir kedi yavrusu belirivermiş. Yavrucuk, titreyerek ve korkudan miyavlayarak, ormanın derinliklerinden çekilmiş gibi görünüyormuş. Elvan, hemen dışarı fırlamış ve yavru kediyi kucaklamış. O an, Elvan’ın kalbi sevgiyle dolmuş çünkü onu üzen hiçbir canlıyı yalnız bırakmak istemiyormuş. Kediyi evine götüren Elvan, ona Pati adını vermiş. Pati, yumuşacık tüyleri ve sevimli bakışlarıyla Elvan’ın en yakın dostu haline gelmiş.
Ertesi gün, köyde büyük bir sorunun haberi yayılmış. Köyün kenarında, uzun zamandır yaşayan yaşlı bir kaplumbağa, yavaş yavaş suya ulaşamıyormuş. Herkes, kaplumbağaya yardım etmek için bir plan yaparken, Elvan da hemen fikir üretmiş. “Herkes birlikte çalışırsa, kaplumbağayı kurtarabiliriz,” diye söylemiş. Köyün diğer sakinleri, çocuklar, yetişkinler ve hayvanlar da Elvan’ın bu fikrine destek vermiş. Kısa sürede, insanlar, ağaçlardan topladıkları dallarla kare şeklinde bir kayar çubuk yapmış, hayvanlar ise kendi küçük yardımlarıyla, kaplumbağanın yanına gidip ona moral vermiş.
Elvan, Pati ve köyün diğer minik dostları, kaplumbağanın yanına gelmiş onlara, “Sen de bizimle ol, biz seni yardım edeceğiz,” diyerek, dostluk ve yardımlaşmanın gücünü anlatmış. Kaplumbağa, ilk başta temkinli davranmış fakat Elvan’ın içten ve samimi sözleri, ona umut aşılamış. İnsanlar, kaplumbağanın sırtına nazikçe tırmandıkları bir salıncak yapmışlar. Böylece kaplumbağa nazikçe suya ulaşabilmiş. Bu olay, köy halkı arasında iyilik yapmanın ne kadar önemli olduğunu bir kez daha göstermiş. Herkes, birbirine yardım ederken kalplerinde mutluluğun nasıl çiçek açtığını anlamış.
Günler birbirine karışırken, köyde iyilik hikayeleri bitmezmiş. Bir başka fırıldayan rüzgârli günde, Elvan ormanda gezerken, ufak bir sincap telaşla koşuşturuyormuş. Sincap, yuvasının yer değiştirdiğini fark etmiş çünkü şiddetli bir fırtına, yuvasını yerinden oynamış. Elvan, sincapla birlikte hemen yeni ve sağlam bir yuva bulmaya karar vermiş. Pati de onunla birlikte, çocukça bir sevinçle ormanın derinliklerinde zıplıyormuş. Beraberce, ormanın diğer sakinlerinden yardım istemişler. Kuşlar, dalları birleştirip, sincap için sıcak bir yuva inşa etmiş tavşanlar, yumuşacık yapraklarla dolu bir yastık hazırlamış. Sincap, yaşadığı bu yardımlaşma ve dayanışmayı görünce, bir daha asla üşümesin diye, her zaman birbirine destek olmanın gerektiğini anlamış. O günden sonra, ormanda yaşayan her canlı, dostluğun en büyük güç olduğuna inanan bir aile gibi yaşamış.
Zamanla, köyde yalnızca iyilik değil, aynı zamanda hayal gücü de gelişmiş. Elvan, bir gün, köy meydanında toplanan herkese, “Hepimizin kalbinde birer küçük güneş var. O güneşi paylaşarak, dünyamızı daha güzel ve aydınlık yapabiliriz,” demiş. Bu sözler, köydeki herkesin yüreğine dokunmuş. Çocuklar, yaşlılar, gençler, hatta hayvanlar bile, kendi girdaplarında minik güneşlerini paylaşmış birbirlerine moral olmuş, zor zamanlarda destek vermişler. O günden sonra, köyde sadece somut yardım değil, içten gelen sevgiyi de paylaşmanın ne kadar değerli olduğu anlatılmış.
Bir başka güzel akşamüstü, Elvan evinin önünde otururken, gökyüzünde parlayan yıldızları seyre dalmış. Yıldızların arasında, masal kahramanlarımızın iyilik dolu maceraları, minik bir fısıldamayla ormana yayılmış. O gece, rüyasında, kaplumbağa, sincap, Pati ve diğer orman dostlarıyla birlikte dev bir çiçek bahçesinin ortasında durmuş. Bahçenin her yanında birbirine yardım eden, gülen ve barış dolu insanlar, hayvanlar ve bitkiler varmış. Herkes, birbirinin yanına destek olmuş kimse yalnız kalmamış. Rüyasında, Elvan’ın kalbindeki sevgi öyle büyümüş ki, ormanın her bir canlısının kalbine de dokunmuş. Her gözde, iyiliğin ve umudun parıltısını görmek mümkünmüş.
Sabah uyandığında Elvan, rüyasındaki görüntüyü yanından ayıramamış. Kalbi, iyiliğin dünyayı nasıl değiştirebileceğine dair umutla dolmuş. Kendine söz vermiş “Ben büyüyünce, iyilikleri çoğaltacağım. Küçük bir yardım dokunuşu, büyük sevginin başlangıcıdır.” Bu sözler, köyde bir efsaneye dönüşmüş. Her çocuk, bir zamanlar Elvan’ın yaptığı iyilikleri anlatır, hayallerinde de onun izinden gitmeye çalışır olmuş. Köyde yaşayan herkes, iyiliğin ve paylaşmanın en güzel armağan olduğuna inanmış zira birlikte yapıldığında, en zor engeller bile aşılabilir, en derin yaralar bile sarılabilir.
Zaman geçtikçe, Elvan’ın hikayesi yalnızca köyde değil, çevre diyarlarında da dillere destan olmuş. İnsanlar, iyiliğin gücünü anlatan bu masalı dinlerken, kalplerinde umut çiçekleri açmış. Köy, adeta iyilik ışıklarıyla aydınlanmış her sabah güneşin doğuşuyla birlikte, iyilik tohumları, her yaşa yayılmış. Elvan’ın masalı, tüm dünyada anlatılsa da, her anlatılan hikaye, yüreklerde yeni bir umut, yüzlerde bir tebessüm bırakmış.
İşte böylece, güzel yüreğiyle Elvan, küçük dostlarını ve tüm köy halkını birbirlerine kenetleyen, iyiliğin ve dostluğun sihirli gücüyle yaşamı renklendiren bir masalın kahramanı olmuş. Gökkuşağı renkli günlerin sona ermediği, iyiliklerin her daim süreceği bu köyde, insanlar ve hayvanlar arasında kurulan dostluk bağı, nesiller boyu anlatılır, yüreklerde yaşarmış. Her koca sabah, her güzel akşam, iyilik tohumları yeniden ekilir, sevgiyle büyütülürmüş. Ve böylece, herkes sonsuza dek mutlu yaşamış.
Arkadaşlarınla Paylaş
