Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarlardan, yemyeşil ormanların, berrak derenin ve rengarenk çiçeklerle bezeli köylerin bulunduğu bir yerde, minik Mert adında neşeli bir çocuk yaşarmış. Mert’in kalbi, gökyüzü kadar geniş, içi sevgi ve merhametle doluymuş. Her sabah güneşle birlikte uyanır, annesinin hazırladığı sıcak ekmek ve ballı süt eşliğinde yeni bir günün güzelliklerini keşfetmeye başlarmış.
Mert, evinin hemen yakınındaki minik bir bahçeyi çok severmiş. Bu bahçe, sanki Allah’ın güzelliklerini anlatan sırlarla doluymuş. Bahçedeki rengarenk güller, laleler, papatyalar, hatta minik sincaplar bile Allah’ın sanat eserleriydi. Mert, her çiçeğe, her canlıya bakarken, “Allah çok güzel yaratmış” dermiş kalben. Bir gün, bahçenin en köşesinde, eski ve görkemli bir meşe ağacının altında otururken, yaşlı ve bilge bir kaplumbağa ona doğru sürünürken seslenmiş:
“Sevgili yavrum, senin gözlerinle Allah’ın sevgisini görmek ne güzel! Her yaratılmış varlık, O’nun hikmetini taşır. İster küçük bir böcek olsun, ister dev bir dağ… Hepsi O’nun birer eseri.”
Mert, şaşkınlıkla kaplumbağaya bakmış. Kaplumbağa yavaşça devam etmiş: “Ey küçük dostum, İslam’ın güzellikleri de Allah’ın yarattığı bu sevgi ve adaletin izleridir. İnsanlar, birbirlerine yardım etmek, sabırlı olmak ve dürüstlükle yaşamak suretiyle O’nun yolunu bulurlar. İman, kalbi sevgiyle doldurur, ibadet ise o sevginin ifadesidir.”
O günden sonra Mert, bahçede geçirdiği vakitleri daha da değerli kılmış. Sabah ezanını duyduğunda, minik kalbi sevinçle dolar, annesiyle birlikte temiz abdest alır, gökyüzüne doğru minnetle ellerini açarak dua edermiş. Bu dualarında Allah’a şükretmeyi, iyilik yapmayı ve insanların kalplerini sevgiyle doldurmayı diliyormuş.
Bir gün, köye yakın dağlık bir bölgede fırtınalı bir hava başlamış. Yıldırımlar gökyüzünü aydınlatırken, rüzgar ağaçları sallamış ve küçük kuşlar korkudan cıvıldayarak ağaçların içine saklanmışlar. Köylüler, fırtınanın geçmesi için dua ederken, Mert de evinin sıcak odasında ailesiyle birlikte dua etmiş. Annesi ona, “Allah her zorluğun ardından kolaylık verir. Sabreden ve O’na güvenen kullarının kalpleri asla kırılmaz,” demiş. Bu sözler, Mert’in kalbine yer etmiş. Böylece o da, fırtınalar geldiğinde korkmak yerine, Allah’ın kendilerini koruyacağına inanarak, içindeki cesareti ve sevgiyi güçlendirmiş.
Fırtınanın ardından güneş yeniden yüzünü göstermiş, gökkuşağı umut dolu renkleriyle semayı süslemiş. Mert, dışarı çıkıp taze havayı içine çektiğinde, doğanın Allah’ın lütfuna dair muhteşem bir örnek sunduğunu fark etmiş. Her şey, sanki “Sabret, my minik dost” der gibiydi. İşte bu yüzden, Mert büyüdükçe sadece oyun oynamayı değil, aynı zamanda ailesine, komşularına ve ihtiyaç sahiplerine yardım etmeyi de öğrenmiş.
Bir gün, köyde küçük bir kavgaya sahne olan bir olay yaşanmış. İki çocuk arasında anlaşmazlık çıkmış, aralarında kırgınlık büyümüş. Mert, o an orada bulunan nazik kalbiyle, iki çocuğu yan yana getirip durumu anlatmış: “Biliyor musunuz, Allah bize her zaman barış ve sevgi yolunu seçmemizi öğütledi. Kavgadan ne kazanırız? Yüreğimizde kırgınlık yerine sevgi, kin yerine dürüstlük taşımalıyız.” O gün, çocuklar Mert’in sözlerini dinlemiş, kavgalarını unutup el ele vererek oyun oynamaya başlamışlar. Böylece Mert, Allah’ın sevgisinin ve İslam’ın hoşgörü öğretisinin, kalplerde nasıl barış yarattığını göstermiş.
Bahçedeki yaşlı meşe ağacı başlı başına bir başka hikayeye ev sahipliği yaparmış. Ağacın altında toplanan çocuklar, Mert’in yanına oturur, onun anlattığı masalları dinlemeye başlamışlar. Mert, eski kaplumbağanın ona öğrettiği hikayelerden yola çıkarak, peygamberlerin hayatını ve güzelliklerini anlatmış. Peygamber Efendimizin misafirperverliğini, cömertliğini ve sabrını örnek göstererek, her çocuğa küçük ama önemli dersler vermiş. “Dua etmek, Allah ile konuşmaktır. Her daim O’na yönelirsek, kalplerimiz huzur bulur,” dermiş Mert.
Günler geçtikçe, köyde herkes Mert’in anlattığı hikayelerden ilham alır, birbirlerine daha çok yardım eder olmuş. Gökyüzüne bakıldığında, her bulutun, her kuşun, hatta rüzgarın bile bir mesajı olduğu söylenirmiş. İnsanlar, doğanın her zerresinde Allah’ın varlığını ve sevgisini hisseder, bu sevgiyi yüreklerine nakşederlermiş. Mert, büyüdükçe bu güzellikleri anlamış ve içindeki sevgi ateşini hiç sönmeyecek şekilde korumuş.
Bir sonbahar günü, köydeki büyük bir şenlik düzenlenmiş. Köylüler, toplanıp şükürlerini sunmak için camiye gitmiş, dualar etmiş, birbirlerine olan sevgi ve saygıyı paylaşmışlar. Mert de ailesiyle birlikte camiye gitmiş, cemaatin arasında durarak Allah’a şükretmiş. O an, kalbindeki huzur ve mutluluk öylesine derinmiş ki, sanki bütün dünya onunla birlikte sevinçle gülüyormuş. Herkesin yüzünde bir tebessüm, her adımda bir minnettarlık varmış. O gün, Mert’in aklında o meşhur kaplumbağanın sözleri yeniden canlanmış: “Allah’ın gözü, sabreden ve iyilik peşinde koşan kullarında parlar.”
Şenlik bitiminde, köy meydanında toplanan herkes, birbirine sarılıp neşeyle vedalaşırken, Mert de ailesine sımsıkı sarılmış. İçinde taşıdığı bu güzellik, ona her zaman umut ve sevinç vermiş. O günden sonra, Mert sadece kendi hayatında değil, köydeki tüm insanlarda da Allah’ın sevgisinin izlerini görmek için elinden geleni yapmış. Her kim acı çekerken O’nun huzurunu paylaşmış, her üzüntüyü sevgiyle silmiş. Böylece, küçük Mert, Allah’ın yaratmış olduğu büyük güzellikleri, İslam’ın şefkatli öğretileriyle birleştirerek, etrafındakilere neşe ve umut salmış.
Yıllar geçtikçe Mert büyümüş ama içindeki o masumiyeti, doğaya ve insanlığa olan sevgisini hiçbir zaman kaybetmemiş. Halen bahçeye gittiğinde, minik kalbi Allah’ın yarattığı güzelliklere hayran kalır, dualarında O’na teşekkür eder ve her daim iyilik yapmanın ne kadar değerli olduğunu hatırlarmış. Zaman zaman eski meşe ağacının altında eski kaplumbağanın anlattığı hikayeler aklına gelir, “Sabret, küçük kalbin, çünkü sabır ve iyilik, dünyayı güzelleştirir,” der gibi mırıldanırmış.
İşte böylece, küçük Mert’in yaşamı, etrafındaki her canlının ve doğanın birer öğretmeni olduğu bir masal gibi devam etmiş. Allah’ın lütfu ve İslam’ın güzel öğretileri, onun her adımında, her nefesinde kendini hissettirmiş. Masalın sonunda, köydeki herkes, birbirine destek olmanın, sevgiyle büyümenin ve sabırla yollarına devam etmenin önemini bir kez daha anlamış. Ve Mert tıpkı o meşhur kaplumbağa gibi, her daim insanlara umut ışığı olarak yaşamış.
Böylece, sevgi, sabır ve iyiliğin büyüsüyle örülü bu masal, mutlu sonla noktalanmış. Herkes, Allah’ın yarattığı güzelliklere, İslam’ın barış ve huzur dolu öğretilerine yürekten inanarak yaşamış, gönüllerinde hiç solmayan bir umut ve mutluluk taşıyarak, yepyeni masallar yazmaya devam etmişler.
Arkadaşlarınla Paylaş
