Güneşin ilk ışıltıları badem ağaçlarının arasından sızarken, küçük Elif, penceresinin önündeki minderine oturmuş gökyüzüne bakıyordu. Havada yeni bir heyecanın kokusu vardı. Rüzgâr yumuşak, mahalle sessiz ve sanki her yer mırıl mırıl bir sır fısıldıyordu. Elif, bu kokuyu tanıyordu: Ramazan kokusu. Annesi dün akşam, “Hilal göründü,” demişti. “Demek ki Ramazan başladı.” Elif, hilali görmeyi çok severdi. İncecik bir gümüş gülüş gibi gökyüzüne asılır, kalplere umut bırakırdı.
O gece Elif uykuya dalarken, odası ince bir gümüş ışıkla doldu. Işık, duvardaki ay deseninin üzerinden süzülüp yavaşça yatağının kenarına kondu. Işık büyüdükçe, önünde pırıl pırıl bir fener taşıyan, elbisesi ay ışığı renginde bir minik varlık belirdi. Kulağına bir çan sesi kadar yumuşak bir ses yayıldı: “Ben Hilal’im. Ramazan’ın habercisi. Sana bir hikâye getirdim, kalplerde yürüyen bir hikâye.”
Elif’in gözleri büyüdü. “Gerçek misin?” diye fısıldadı.
Hilal gülümsedi. “Kalbin kadar gerçek. Bu ay boyunca, insanların kalplerinde küçük ışıklar yakarız. Oruç tutanlar, sabredenler, paylaşanlar… Hepsinin kalbinde minik lambalar yanar. Senin kalbinde de yanabilir. Hazır mısın?”
Elif’in kalbi hop etti. “Oruç nasıl bir şey?” diye sordu. “Sadece yemek yememek mi?”
“İşte benim hikâyem buradan başlar,” dedi Hilal. “Oruç yalnızca mideni değil, dilini ve kalbini de dinlendirmektir. Kötü sözlerden kaçınmak, kimseyi kırmamak, sabretmek, susuzluğu ve açlığı hissedince ‘Elimde olanlara şükürler olsun’ diyebilmektir. Ve en önemlisi, Allah’a daha yakın olduğunu içinden bilmek.”
Sabah olduğunda, evde tatlı bir telaş vardı. Anne mutfakta hurmaları diziyor, baba su bardaklarını parlatıyor, babaanne ise penceredeki fesleğenin yapraklarına su serpiyordu. Babaanne, Elif’in saçlarını okşadı. “Sen küçüksün, bütün gün oruç tutmak zorunda değilsin,” dedi. “İstersen alıştırma yaparız. Öğlene kadar sabretmekle başlayabilirsin. Asıl orucu büyükler tutar ama küçük kalpler de Ramazan’ın sevincini paylaşır.”
Elif başını salladı. “Ben kalbimi dinlendirmek istiyorum,” dedi. “Dilim de güzel söz söylesin.” Babaanne gülümsedi. “Öyleyse bugünün orucu, güzel söz, sabır ve paylaşma orucu olsun.”
Erken saatlerde mahalle henüz uyanmamışken, Elif bir bardak ılık süt içti, minik bir hurma yedi. Fırından sıcacık simit kokuları yükselirken, elini babasının eline verdi, birlikte pencereden kızıla boyanan gökyüzünü seyretti. “Niyet ettim,” dedi içinden, “bugün kalbimi temiz tutmaya.”
Okula giderken, yolda minicik bir serçe, kaldırımın kenarındaki gölcüğe eğilmiş su içiyordu. Gölcükteki yansıması titriyordu. Elif durdu, serçeyi izledi. “Su ne kadar değerli,” diye düşündü. Hilal, omzuna konduğunda gözle görünmez ışıklar etrafa saçıldı. “Susamak insana suyu hatırlatır,” dedi Hilal. “Suya ve onu veren Rabbine şükretmeyi öğretir. Oruç, unuttuğumuz güzellikleri hatırlama zamanıdır.”
Okulda teneffüs zili çaldığında, arkadaşları sandviçlerini çıkardı. Elif, çantasındaki elmasını görmekle yetindi. İçinde küçük bir kıpırtı vardı acıkmıştı. Tam o sırada sınıfın en yaramaz çocuğu Mert, sakızının kağıdını yere attı. Elif, “Mert, istersen çöp kutusu şurada,” dedi nazikçe. Mert biraz homurdandı ama sonra kağıdı alıp çöpe attı. Elif’in kalbinde küçücük bir ışık yandı. Hilal fısıldadı: “Güzel söz de orucun bir parçasıdır. Bak, kalbindeki lamba daha parlak oldu.”
Öğleye yaklaşırken Elif’in karnı guruldadı. Sanki içinde minik bir davul çalıyordu. Elif bir an başını sıraya koydu. Hilal, fenerini salladı. Fenerin içinden sanki dalga dalga bir sabır yayıldı. “Şimdi ne yapabilirim?” diye sordu Elif.
“Üç nefeslik bir şükür,” dedi Hilal. “Birinci nefeste ‘Var olanlara şükür’, ikinci nefeste ‘Kalbimdeki sevgiye şükür’, üçüncü nefeste ‘Paylaşacak bir şeyime şükür’ de. Sonra bak bakalım ne hissedeceksin.”
Elif, derin derin üç nefes aldı. İçindeki küçük davul, yavaş yavaş sakinleşti. O an aklına ceketinin cebindeki mavi boncuk geldi. O boncuğu çok severdi. Büyükannesi “Mavi boncuk, iyi niyetli kalpleri birbirine bağlar,” demişti. Elif kendi kendine gülümsedi. “Bugün birine mavi boncuğumu hediye edebilirim,” dedi.
Okul çıkışı, babaanneyle caminin avlusuna uğradılar. Avluda uzun bir masa kurulmuştu. Komşular küçük paketlere zeytin, peynir, ekmek dilimleri koyuyor, başka bir köşede sıcak çorba taşmıyordu. İmam, gülümseyerek onlara selam verdi. “Ramazan, sofraları ve kalpleri büyütür,” dedi. “Peygamberimizin öğrettiği gibi güzel söz söylemek, sabırlı olmak ve paylaşmak en kıymetli işlerdendir.” Elif, paketlerin içine minik notlar yazdı: “Afiyet olsun”, “Bugün seni düşünüyorum”, “Kalbin ışıkla dolsun.” Bir paket artınca içine mavi boncuğunu koydu. “Bu da kalbimin hediyesi,” dedi.
Eve dönerken mahalledeki fırının önünde uzun bir kuyruk vardı. Fırıncı amca, “Bir ekmek de benden,” diye sesleniyordu her ikinci kişiye. Her “benden” deyişinde Hilal’in feneri daha da aydınlandı. Elif’in içi ısındı. “Paylaşmak böyle bir şey,” dedi. “İnsanın içini ısıtıyor.” Babaanne, Elif’in omzuna şalını çekti. “Evet,” dedi. “Oruç, aç kalmanın ötesinde, kalbi doyurmaktır.”
Akşam yaklaşırken mutfakta tıkırtılar çoğaldı. Tencerede çorba hafif hafif fokurduyor, hurmalar cam tabakta yıldız gibi parlıyordu. Elif, masanın ortasına minik bir vazo koydu, içine fesleğenden bir dal yerleştirdi. “Misafirimiz gelirse güzel koksun,” dedi. Annesi göz kırptı. “Ramazan’ın misafiri boldur,” dedi. “Kapıyı çalacak her selam, soframızın bereketidir.”
Gerçekten de ezana az kala kapı tık tık çaldı. Kapıyı açtıklarında, yol yorgunu bir teyze, elinde küçük bir bohça ile gülümsüyordu. “Benim adım Sevgi,” dedi. “Şehre yeni geldim. Kayboldum galiba.” Babaanne hemen onu içeri buyur etti. “Hoş geldin Sevgi kızım. Soframızda bir tabak daha var.” Elif, gözleri parlayarak koştu ve hurma tabağından en büyük hurmayı aldı, Sevgi Teyze’nin önüne koydu. “Bu hurma, içindekileri tatlı yapsın,” dedi.
Ezanın sesi, mahalledeki minareden gökyüzüne tırmandı. Ses, sanki pamuk gibi yumuşak bir battaniye olup her şeye sarıldı. O an, Hilal odanın köşesinde parladı. Elif, ilk yudum suyunu alırken, suyun boğazından geçişi bir şarkı gibi duydu. Çorbanın kokusu, hurmanın tadı, sofradaki gülüşler, Sevgi Teyze’nin gözlerindeki minnet… Her şey bir araya geldi ve Elif’in kalbinde kocaman, sıcak bir ışığa dönüştü. “İşte bu,” diye fısıldadı Hilal. “Oruç, şükürle açılan bir kapıdır. İnsan, sabrının sonunda şükrü daha iyi duyar. O kapıdan içeri girince, Allah’a yakın olduğunu hissedersin.”
İftardan sonra, mahalleli sokakta buluştu. İplerden fenerler sarkıtılmış, fenerlerin içine renkli kâğıttan aylar ve yıldızlar yerleştirilmişti. Çocuklar, sert zeminde lastik topu sektiriyor, dondurmacı “Dondurmaaa” diye sesleniyordu. Elif, Hilal’le birlikte fenerlerin arasından yürüdü. “Bugün ben de oruç tuttum,” demedi. Çünkü tutmasının önemli olduğundan çok, kalbindeki değişimin önemli olduğunu hissetti. Mert yanına geldi ve utanarak bir şey uzattı. Elif’in mavi boncuğuydu. “Paketin içinden çıktı,” dedi. “Bunu bana mı verdin?” Elif başını salladı. “Kalplerimizi bağlasın diye.” Mert gülümsedi. Sonra, cebinden başka bir boncuk çıkarıp Elif’e uzattı. “Bu da benden.”
Gecenin ilerleyen saatlerinde, Hilal ile Elif bir bankta oturdular. Gökyüzü, kadife gibi yumuşak, yıldızlar iğne başı kadar parlaktı. “Hilal,” dedi Elif, “Oruç, kalbime sanki yeni bir pencere açtı. O pencereden bakınca, insanların dertleri de sevinçleri de daha net görünüyor.”
“Evet,” dedi Hilal. “Oruç bizi başkalarına yaklaştırır. Paylaşmayı öğretir. Kendi isteklerimizi biraz bekletmeyi öğretir. Kızgınlığımızı yutmayı, güzel söz söylemeyi, sabretmeyi… Ve her akşam bir teşekkürle biter. İşte bu yüzden çok kıymetlidir.”
“Peki ya küçükler?” diye sordu Elif. “Hepsi oruç tutmak zorunda mı?”
Hilal başını salladı. “Hayır. Küçükler, kalplerini büyüterek başlar. Güzel söz, küçük yardımlar, minik sabırlar… Bunlar da oruç kadar değerlidir. Zamanı gelince, büyük orucu da denerler. Bugün sen kalbindeki lambayı yaktın, bu en güzeli.”
Günler geçti. Her gün Elif bir küçük iyilik seçti. Bir gün komşunun kapısına ekmek bıraktı. Bir gün okulda arkadaşına kalemini verdi. Bir gün çatıda sıkışan uçurtmayı babasıyla indirip sahibine verdi. Her iyilikte Hilal’in feneri biraz daha parladı. Elif, gece defterine küçük yıldızlar çizip altında bir cümle yazdı: “Bugün sabrettim.” “Bugün güzel söz söyledim.” “Bugün paylaştım.” Defter doldukça, kalbindeki pencere daha da genişledi.
Ramazan’ın son gecesi, mahallede büyük bir imece iftarı yapıldı. Uzun masalar kuruldu, herkes elindeki en güzel kokuyu getirdi. Dalından koparılmış domatesler, zeytinler, peynirler, çorbalar, sarmalar… Masanın ucunda, üzerinde “Her Lokmada Şükür” yazan bir kart duruyordu. Ezan okunduğunda, yüzlerce “Elhamdülillah” aynı anda havaya yükseldi ve sanki yıldızların arasına karıştı. Elif, o an gözlerini kapadı, “Allah’ım, bugün bize verdiğin her şey için teşekkür ederim,” dedi. İçindeki ışık, bütün mahalleyi aydınlatacak kadar büyüdü sanki.
İftar bittiğinde, Hilal Elif’in yanına geldi. “Ben artık gökyüzüne dönmeliyim,” dedi. “Ama bil ki, ben yalnızca gökte değilim. Ne zaman sabredersen, ne zaman paylaşırsan, ne zaman güzel bir sözle bir kalbi onarırsan, ben oradayım. Fenerim kalbinde yanar.”
Elif, Hilal’e sarılır gibi ellerini göğsünde kavuşturdu. “Ben de her Ramazan kalbimde bu lambayı yakacağım,” dedi. “Küçük bir kıvılcım gibi başlayıp kocaman bir ışık olsun.”
Hilal, gümüş bir iz bırakarak gökyüzüne yükseldi. Elif başını kaldırıp incecik aylığı izledi. Sonra içeri koştu, defterine son bir yıldız çizdi: “Bugün kalbimi dinlendirdim. Oruç, kalbime bir pencere açtı. O pencereden dünyaya sevgiyle bakıyorum.” Ve o gece, mahalle, yıldızların da Hilal’in de gülümseyişleri altında derin ve tatlı bir uykuya daldı. Elif, rüyasında, her kalpte yanan küçük lambaların bir araya gelip koca bir güneşe dönüştüğünü gördü. Sabah olunca, o güneşin ışığıyla uyandı: yumuşak, sıcak ve umut dolu. Çünkü artık biliyordu oruç, yalnızca bir gün değil, kalbinde açılan bir yoldu. O yol, sabırla, şükürle ve paylaşımla hep aydın kalacaktı.
Arkadaşlarınla Paylaş
