Bir varmış bir yokmuş, deniz kokulu küçük bir kasabada, sapsarı saçlarının arasına rüzgârı saklayan altı yaşında bir çocuk yaşarmış. Adı Deniz’miş. Deniz’in bir annesi, bir babası, çiçek gibi bir ablası Ada, mis gibi reçel yapan Gül Nine’si ve gazeteleri uçurtma sanan neşeli Mehmet Dedesi varmış. Evlerinin küçük bir bahçesi, bahçenin tam ortasında da rengârenk kurdelelerle süslü bir hatıra ağacı bulunurmuş. Ağacı, Deniz doğduğunda babaannesiyle dedesi birlikte dikmiş her doğum gününde ağaca yeni bir kurdele bağlayıp gülüşlerini yapraklara emanet ederlermiş.
Bir cumartesi sabahı Deniz erkenden uyanmış. Güneş pencereden içeri limonata gibi dökülüyor, mutfaktan kızarmış ekmek kokusu geliyormuş. Deniz, “Bugün hep beraber uçurtma uçuralım!” diye sevinçle mutfağa koşmuş. Ama anne telefondaymış ve tencerede çorba karıştırıyormuş. Baba bilgisayarına eğilmiş, “Bir iki belge bitireyim,” diyormuş. Ada abla ödevlerinin üstüne eğilmiş, renkli kalemler bir gökkuşağı gibi masanın üstüne saçılmış. Gül Nine kavanozlara erik reçeli dolduruyor, Mehmet Dede de gazetede bulmacayı tamamlamaya çalışıyormuş. Deniz bir sağa bir sola bakmış, kocaman hayalini kime söyleyeceğini bilemeyip içi burulmuş. “Sanki her birimiz başka başka odalarda uçan balonlar gibiyiz,” diye düşünmüş.
İçindeki hüzünle bahçeye çıkmış. Hatıra ağacına yaklaşınca bir tuhaflık fark etmiş. İlkbahar olmasına rağmen ağacın yaprakları sanki susuz kalmış gibi mat görünüyor, kurdelelerin rengi de soluklaşmış. Deniz, “Ne oldu sana?” diye fısıldamış. Tam o sırada bir yerden incecik, serin bir melodi duymuş. Mavi tüylü, gözleri boncuk boncuk parlayan bir kuş, dalların arasından süzülüp Deniz’in omzuna konmuş. “Benim adım Maviçe,” demiş. “Bu ağaç, sizin gülüşlerinizle, birlikte yaptığınız şeylerle beslenir. Bir süredir evinizin içinde aynı anda aynı hikâyeyi dinleyen kulaklar, aynı oyuna katılan eller, aynı sofrada dağılan kahkahalar azaldı. Ağaç bunun için susadı.”
Deniz şaşkınlıkla, “Peki ne yapabilirim?” diye sormuş. Maviçe kanatlarını hafifçe açıp gülümsemiş. “Ağacı beslemek için sevgi tohumları gerekir. Bu tohumlar, dinlemek, paylaşmak, özür dilemek, teşekkür etmek, yardım etmek ve sabretmekle ortaya çıkar. Bir de en kıymetlisi var: birlikte olmak. Bu tohumları bulursan, kurdeleleriniz yeniden parlar.” Maviçe, ağacın gövdesindeki kıvrımlı bir çentiği gagasıyla tıklatmış. Çentik, bir kapı gibi aralanmış. İçeriden, yılların halkaları gibi ışıklı bir tünel görünmüş. Deniz derin bir nefes alıp içeri adım atmış.
Işık halkalarının arasında yürürken duvarlarda küçük pencereler belirmiş. Birinde Deniz’in ilk adımlarını attığı gün, birinde Ada’nın ona masal okuduğu akşam, birinde Nine’nin kahkahası, birinde Dede’nin kemençesinin sesi… Ama görüntüler sanki pusluymuş. Maviçe, “Tohumları buldukça görüntüler berraklaşacak,” demiş. Tünelin ucundan geçip yeniden bahçeye çıktıklarında Deniz, bir şeyin daha değiştiğini fark etmiş: Artık evdeki eşyaların fısıltısını duyabiliyormuş. Çaydanlık “Fokur fokur muhabbet isterim,” diye mırıldanıyor, masa örtüsü “Üstümde paylaşılan tabaklar olunca desenlerim canlanır,” diyormuş. Deniz gülümsüyerek başını sallamış ve mutfağa yönelmiş.
Mutfakta Gül Nine reçel kavanozlarını kapatırken, tezgâhtaki tepsi hafifçe tıkırdamış. “Dinlemek tohumu, bir kalp diğerini gerçekten duyunca oluşur,” diye fısıldamış Tepsi Teyze. Deniz hemen bir tabureye oturup Nine’ye dönmüş: “Nine, bu reçeli yapmayı nereden öğrendin?” Gül Nine’nin gözleri parlamış. “Ben küçükken annemle yapardık. Erikleri tek tek ayıklarken bana sabretmeyi öğretirdi. Reçel kaynarken mutfak turuncu bir güneş gibi olurdu.” Deniz hiç sözünü kesmeden, merakla sorular sorarak Nine’yi dinlemiş. O kadar güzel dinlemiş ki bir anda avuç içinde sıcacık, ışıklı bir minik tohum belirmiş. Tepsi Teyze mutlulukla tıkırdamış. Bahçeye koştuklarında hatıra ağacının bir yaprağı içten içe parlamaya başlamış.
Sonra Deniz, Ada’nın yanına gitmiş. Ada’nın kalemleri rengârenk bir buket gibi duruyormuş ama Deniz kendi boya kalem kutusunu da yanına getirmiş. “Birlikte resmi tamamlayalım mı?” demiş. Ada gülümsemiş, “Memnuniyetle.” Deniz mavi kalemini Ada’ya uzatmış, Ada da pembe kalemini ona vermiş. Birlikte çizdikleri resimde aileleri, hatıra ağacı ve gülüşler varmış. Resmi paylaşa paylaşa yaparken Deniz’in avuçlarına ikinci bir tohum düşmüş: paylaşmak tohumu. Tam o sırada Deniz fark etmeden babanın masasına dirseğini sürüp kalemleri yere dökmüş. Kalemler pıtı pıtı her yana saçılmış. Deniz derin bir nefes almış, “Babacığım, özür dilerim. Hepsini toplayıp renklerine göre kutuna yerleştireyim mi?” demiş. Babası başını kaldırıp gülümsemiş. “Ne güzel düşünmüşsün, olur.” Deniz kalemleri toplarken üçüncü tohum pırıl pırıl parlayarak belirmiş.
Mutfakta annesi sofrayı toplarken Deniz yanına sokulmuş. “Anne, çorban mis gibi. Evi mis kokuttun. Teşekkür ederim.” Annesinin gözleri yumuşamış, “Ben de teşekkür ederim canım.” Dördüncü tohum sanki annesinin tebessümünden doğup Deniz’in cebine konmuş. Ardından Deniz bahçede dedenin hortumla uğraştığını görmüş. Hortum düğümlenmiş, çiçekler susuz kalmış. Deniz “Dede, yardım edeyim,” demiş. Birlikte düğümü çözmüşler, sonra da takur tukur ötüp duran kapıyı tornavidayla düzeltmişler. Dedenin “El birliğiyle ne güzel oldu,” sözüyle beşinci tohum, baharın ilk tomurcuğu gibi belirivermiş. Gün içinde Deniz bir şey daha öğrenmiş: Anne telefonla konuşurken heyecanla araya girmek istemiş ama durup beklemiş. Konuşma bitince fikrini anlatmış. Sabretmek zor olmuş ama içini ısıtan altın renkli bir tohum ona göz kırpmış. Böylece altı tohum tamamlanmış.
Günün ilerleyen saatlerinde evin havası değişmiş. Baba bilgisayarını kapatıp Deniz’in çizdiği resme bakmış. “Vay canına, çok güzel.” Ada, Deniz’in saçlarını okşayıp “Birlikte harikayız,” demiş. Nine reçelden minik bir tabak getirip “Tatlı şeylerin en güzeli paylaşılanıdır,” diye gülmüş. Dede bulmacasında “Aile” kelimesini bulmuş, yüksek sesle okumuş. Maviçe Deniz’in omzuna konup kulağına fısıldamış: “Son bir tohum kaldı: birlikte olmak. O, ancak herkes aynı gökyüzüne bakıp aynı anda gülünce büyür.” Deniz düşünmüş düşünmüş ve gözleri parlamış. “Uçurtma!”
Deniz heyecanla ortaya atılmış: “Hadi hep birlikte bir uçurtma yapalım!” Baba, “Ben çıtalarını hazırlayayım,” demiş. Ada desenler çizmiş kalpler, bulutlar, ağaçlar. Anne ince ipe düğümler atıp uçurtmanın kuyruğuna Gül Nine’nin renkli kurdelelerinden bağlamış. Dede eski gazeteleri kesip düzgünce yapıştırmış, “Bak, rüzgâr şunu sever,” diye öğretmiş. Bir yandan da evdeki eşyalar sanki hayata gelmiş. Makas “Cik cik” sesleriyle ritim tutmuş, yapıştırıcı “Yapıştıkça yakınlaşırız,” diye mırıldanmış. Ama en çok da gülüşler konuşmuş. Uçurtmayı bitirince herkes derin bir nefes almış sanki evin duvarları bile genişleyip içlerine gökyüzü dolmuş.
Hep birlikte yokuşun tepesine, denizi gören yamaca çıkmışlar. Rüzgâr, tuz ve nane kokusuyla saçlarını okşuyormuş. Baba uçurtmayı havalandırmış, Ada ipi bırakıp yakalamayı öğretmiş, anne kuyruğu düzelterek “Oh, şimdi oldu,” demiş, Nine de “Bırak biraz rüzgârı dinlesin,” diye fısıldamış. Dede, “Sıra sizde!” diyerek ipi Deniz’e uzatmış. Deniz iki eliyle ipi kavramış, kalbi kelebeğe dönmüş gibi pır pır etmiş. Uçurtma göğe yükselirken aile bir adım sağa, iki adım sola birlikte yürümüş. Bir an herkes aynı gökyüzüne bakmış, aynı rüzgârı hissetmiş, aynı kahkahayı paylaşmış. İşte o anda Deniz’in cebinde duran tohumlar ısınmış da ısınmış. En büyüğü, birlikte olmanın tohumu, göğün mavisine dokunur gibi ışımış.
Tam o sırada tepelerden hafif bir yaprak yağmuru başlamış. Ama bu yapraklar sıradan değilmiş: Her biri küçük bir anıyı taşıyormuş. Bir yaprakta Ada’nın Deniz’e öğrettiği ilk şarkı, bir yaprakta babanın ona bisiklet sürmeyi öğretirken “Düşersen tutarım,” deyişi, bir yaprakta Nine’nin anlattığı masalın sonundaki sarılma, bir yaprakta dedenin kemençeyle oynattığı horon… Yapraklar havada dönüp dönüp hatıra ağacının olduğu yöne doğru uçmuş. Sanki rüzgâr, evlerine geri götürüyormuş hepsini. Maviçe sevinçle şarkı söylemiş: “Kurdelenin rengi sevgiyle parlar!”
Eve döndüklerinde bahçede onları bir mucize karşılamış. Hatıra ağacı yeni açmış çiçekler gibi ışıldıyor, kurdeleler rüzgârda dans ederken üzerlerine küçük küçük resimler düşüyormuş. O resimlerde hep birlikte yapılan kahvaltılar, akşamüstü toplanan oyuncaklar, sarılarak izlenen yağmurlar, gülüşlerle toparlanan kırgınlıklar varmış. Deniz, avuçlarını göğsüne koymuş sanki tohumlar şimdi kalbinin içinde yerlerini bulmuş. Anne, baba, Ada, Nine ve Dede birbirlerine baktıklarında aynı şeyi hissetmişler: Birlikte olmanın ılık, güvenli, mis kokulu hali.
“Ne dersiniz,” demiş baba, “Her hafta bir Aile Günü yapalım mı? Telefonlar bir kenara, bilgisayarlar uyusun biz uyanık kalalım.” Anne gülmüş: “Ben o günün kekini şimdiden planladım.” Ada “Resim malzemelerim hazır,” demiş. Gül Nine, “Reçellerim de bekler,” diye göz kırpmış. Dede, “Kemençem zaten hep hevesli,” diye eklemiş. Deniz sevinçle zıplamış. Maviçe, ağacın tepesinden onları izleyip kanatlarını çırpmış. “İşte şimdi ağaç doyar,” diye ötüp uzaklara, yeni rüzgârlara doğru süzülmüş.
O günden sonra evleri eskisinden daha sıcak olmuş. Sabahları “Günaydın” söylerken göz göze gelmeyi, akşamları “Bugünün nasıldı?” diye sorup gerçekten dinlemeyi, bir şeyler ters gittiğinde “Özür dilerim” diyebilmeyi, yardıma ihtiyaç varsa birlikte el atmayı, “Teşekkür ederim” demeyi unutmamışlar. En çok da birlikte olmanın büyüsünü saklamışlar ceplerinde. Çünkü anlamışlar ki aile olmak aynı çatı altında yaşamak değil aynı gökyüzüne bakıp aynı rüzgârla gülümsemek, aynı ağacın kökleri gibi birbirine tutunmak demek.
Ve hatıra ağacı her gün biraz daha gürleşmiş, kurdeleleri güneşle cilalanmış, yaprakları akşamüstü rüzgârına ninniler fısıldamış. Deniz ne zaman göğe bir uçurtma daha gönderse, kalbinin içinde bir tohum daha çiçek açmış. Masallar böyle olur ya, en güzel yerinde biter: Onların masalı bitmemiş, her gün yeniden başlamış. Ve hepsi, tıpkı o gün tepede olduğu gibi, birlikte oldukları sürece mutlu ve huzurlu yaşamışlar.
Arkadaşlarınla Paylaş
