Küçük Elif sabah uyandığında penceresinden içeri süzülen altın sarısı güneş ışıklarıyla gözlerini ovuşturdu. “Ne kadar parlak ve sıcak!” diye düşündü heyecanla. Hemen paltosunu ve şapkasını alıp bahçeye fırladı. Bahçedeki çiçekler, kuşlar ve kelebekler güneşin kucağında neşeyle dans ediyordu. Elif, “Güneş benimle konuşmak istiyor galiba!” diye fısıldadı ve yavaşça göğe baktı. Gözleri parıl parıl parlayan bir yüzle karşılaştı: Bu bir insan yüzü değildi aslında, altın ışığın arasında gülümseyen bir peri gibiydi. “Merhaba Elif,” dedi sıcacık bir sesle, “Ben Güneş’in İyiliği Niyeti. Beni Güneş Perisi de diyebilirsin. Seninle tanışmayı çok istiyordum.”
Elif şaşkınlıkla adeta donakaldı. “Gerçekten mi? Sen Güneş mi oluyorsun?” Peri kahkaha atmadı yerine minik yıldızlar gibi ışıldadı. “Evet ben güneşi temsil eden iyilik perisiyim. Her sabah en yüksek tepelerden, geniş denizlerden, en uzak ormanlardan ışınlarımı göndererek dünyayı aydınlatırım. Hem bitkilere hem hayvanlara hem de insanlara enerji veririm. Bugün sana gezegenimizdeki harika yolculuğumu göstermek istiyorum. Hazır mısın?” Elif büyük bir heyecanla “Hazırım!” diye bağırdı.
Bir anda bahçedeki çiçekler, ağaç dalları ve kelebekler bir selam duruşu yaptı. Güneş Perisi elini Elif’in omzuna koydu, ikisi birlikte gökyüzünde parlayan bir halka oluşturdular ve birden hafifçe havalanıp yola çıktılar. Bulutların üzerinde süzülürken Güneş Perisi anlattı: “Güneşin ilk faydası ısı vermesidir. Dünyamız olmadan, gece bile buz gibi olurdu. Hayvanlar üşür, bitkiler donar, insanlar üşüyüp hasta olurlardı.” Elif, “O zaman güneş olmazsa kış çok uzun sürer mi?” diye sordu. Peri başını salladı: “Evet, güneş olmazsa mevsimler birbirine karışır, bitkiler açmaz, yiyecek azalıp hepimiz zorlanırız.”
Gökyüzünden süzülerek büyük bir ormana indiler. Ağaçların gölgesinde kelebekler uçar, minik sincaplar koşturarak dallara tırmanıyordu. Güneş Perisi bir gülü işaret etti: “Bak bu gülde nasıl renkler daha canlı! Çünkü güneş ışığı bitkilerin yapraklarındaki klorofillerin çalışmasını sağlar. Bu işleme ‘fotosentez’ diyoruz. Böylece bitkiler kendi besinlerini üretir ve bize oksijen verir. Nefes almamızın nedeni aslında bitkilerin güneş sayesinde çalışması.” Elif derin bir nefes aldı, “Oksijen almıyorsam nefesim kesiliyormuş, ne kadar önemliymiş!” dedi.
Sıra geldi deniz kenarına. Güneş Perisi bir dalga gibi süzülerek kızıl kumların üstüne indiler. Deniz suyu güneş ışınlarıyla pırıl pırıl parlıyordu. Bir martı çığlığı duyuldu. Peri açıkladı: “Güneş suyun buharlaşmasını sağlar. Su buharı bulut tuttukça gökyüzünde toplanır, sonra yağmur olarak toprağa döner. Bu sayede bitkiler, hayvanlar, insanlar suya kavuşur. Hem de tatlı içme suyu olarak!” Elif küçük bir bardak su içti ve “Güneş bana su getiriyor demek ki?” diye sevinçle bağırdı. Peri gülümsedi: “Evet, su döngüsünün kahramanı da diyebiliriz.”
Bir sonraki durakları renkli bir tarlaydı: Buğday başakları nazlı nazlı rüzgârda sallanıyordu. Peri, “Bak ekmek nasıl oluyor, bilmek ister misin?” diye sordu. Elif başını salladı. Peri anlattı: “Güneş toprağı ısıtıp, yağmuru düzenli verince buğday başakları olgunlaşır. Biçilir, un olur, sonra da ekmek olur. Böylece karnımızı doyururuz. Ayrıca güneş bize D vitamini sağlar. Kemiklerimizin güçlü olmasını, dişlerimizin sağlıklı olmasını bu sayede destekleriz.” Elif göğsünü gere gere “Ben de D vitamini sayesinde koşup zıplayabiliyorum!” dedi neşeyle.
Bu sırada uzaktan gelip uçan bir arı kadının sırtına kondu. Arı, “Bzz bzz! Nasılsınız?” diye selam verdi. Arı Lady Çiçekçi, kahramanlarımıza katıldı. “Merhaba Elif, merhaba Güneş Perisi! Arıları hatırladınız mı? Bizim görevimiz çiçekten çiçeğe gidip polen taşımak. Bunu yapmak için güneş ışığına ihtiyacımız var. Güneş olmasa çiçekler açmaz, biz de besin üretemeyiz. O yüzden ben de güneşe teşekkür etmeye geldim.” Elif, arıya uzandı, nazikçe onu eline oturttu. “Seni görmek çok güzel! Arılar da güneşten yardım alıyor demek ki.” Arı sevinçle uçup uzaklaştı.
Güneş Perisi, “Sana bir sır vereyim mi Elif?” dedi. Elif merakla, “Lütfen söyle!” diye yanıtladı. Peri “Güneşten gelen ışınları yakalayarak elektrik üreten panellerimiz de var. Buna ‘güneş enerjisi’ diyoruz. Bu temiz enerjiyle ışık yakabilir, evleri ısıtabilir, arabaları hareket ettirebiliriz. Böylece doğayı kirletmeden elektrik üretmiş oluruz.” Elif hayret dolu gözlerle baktı: “Yani güneş elektrik bile yapıyormuş, çok akıllıymış!”
Günün sonunda Güneş Perisi ve Elif bir yıldız yatağına uzandılar. Gökyüzü turuncu, pembemsi, mor renklerle boyanmıştı. Peri, “Yarın yine dünyayı ısıtmak, çiçekleri açtırmak, su şakacılarıyla oynamak için uyanacağım. Ama akşam olunca da bir süreliğine dinlenmek zorundayım. Sen de her gece uyuyunca güç topluyorsun, öyle değil mi?” Elif başını salladı. “Evet, uyumadan önce yıldızlara bakmayı çok seviyorum. Onlara ‘yarın görüşürüz’ diyorum.” Güneş Perisi neden mi gülümsedi? Çünkü güneşle yıldızlar dosttur, birbirlerine sarı selam yollarlar. “Şimdi vedalaşma zamanı,” dedi peri, “ama merak etme, sabah yine beraberlereğiz.” Elif periyle el ele tutuştu, minik bir öpücük kondurdu ve “Seni çok seviyorum Güneş Perisi!” dedi.
Ertesi sabah Elif alarmını kurmaya bile gerek kalmadan penceresinden içeri giren güneş ışıklarıyla uyandı. Pijamalarının üstünü sıyırıp koşarak bahçeye çıktı. Çiçekler, kuşlar, kelebekler, arılar ve sincaplarla birlikte selam duruyordu. Elif büyük bir neşe içinde bağırdı: “Günaydın güneş! Sen olmasan ne yapardık?” Güneş Perisi, tıpkı büyük bir bal peteği gibi ışık saçan yuvarlağının içinden gülümsedi ve “Günaydın tatlı Elif! Haydi bugün de dünyayı ısıtmaya, bitkilere neşe vermeye, sana bol bol vitamin göndermeye başlıyorum!” diye seslendi.
Elif bir anda kendini tüm sokak çocuklarıyla oyun oynarken buldu. Birlikte güneşte top oynadılar, ip atladılar, koşup zıpladılar. Öğle vakti geldiğinde Elif’in annesi onlara limonata ve taze ekmek getirdi. Herkes birbirine tatlı tatlı baktı. Limanotanın tüm çocukların yüzüne gülücük getirdiğini gören Elif bir sır daha paylaştı: “Annem diyor ki, güneş enerjisiyle kurutulan meyveler de varmış! Doğaya zarar vermeden meyveleri kurutup uzun süre saklayabiliyoruz.” Çocuklar şaşkınlıkla birbirine baktı ve “Demek güneş sadece sıcacık ısısını vermiyor, yemeklerimizi bile koruyor!” diyerek alkışladılar.
Akşam olup güneş batınca gökyüzü yine turuncuya ve mora boyandı. Elif ve arkadaşları el ele tutuşup gece masalını anlattılar. Güneş Perisi, batı ufkunda alacakaranlıktan doğan yıldızlar arasında kaybolurken, Elif’in kalbi mutlulukla doldu. “Güneş’in iyiliği gerçekten sınırsızmış,” dedi kendi kendine. O gece rüyasında Güneş Perisi’yle yeni maceralara yelken açtı çiçeklerin dansını izledi, kelebeklerle yarıştı, deniz dalgalarında şarkılar söyledi.
Ve böylece minik kahramanlarımız daha nice sabahlara güneşin iyiliğiyle uyanmaya devam ettiler. Öğrendiler ki güneş ısıtır, aydınlatır, bitkileri büyütür, hayvanlara güç verir, su döngüsünü başlatır, besin üretiminde rol alır, D vitamini sağlar ve temiz enerji kaynağıdır. Her sabah güneşe selam göndermek artık onların en eğlenceli alışkanlığı olmuştu. Masal burada biterken, yüreğiniz hep sıcacık güneş gibi ışılsın ve hep mutlulukla dolsun!
Arkadaşlarınla Paylaş
