Elif altı yaşındaydı ve gökyüzü pembe turuncu renklere boyanırken bile oyun halısının üzerinde minik arabalarını “vıın vıın” sürmekten vazgeçmek istemiyordu. Annesi perdeyi çekip odanın ışığını yumuşattı. “Zaman uyku zamanı, küçük kaptan,” dedi gülümseyerek. “Uyku, gün boyunca öğrendiklerini düzenler, vücudun büyür, kalbin dinlenir. Tıpkı çiçeklerin geceleri kapatıp sabaha taptaze açması gibi.” Elif dudak büktü. Ona göre uyku, oyun vaktini çalan yumuşak bir hırsızdı.
“Keşke geceler pasta kadar küçük, gündüzler dondurma kadar kocaman olsa,” diye mırıldandı. Annesi yatağın üstüne mavi bir yastık koydu. Üzerinde gümüş iplikle dikilmiş bir yıldız vardı. “Bu, Masal Yastığı. Büyükannen bana, ben de sana verdiğim bir emanet. Elini yıldızın üstüne koyup derin bir nefes alırsan, yastık sana uyku masallarını fısıldar.” Elif şaşkınlıkla yıldızı okşadı. “Gerçekten mi?” “Dene,” dedi annesi. “Ama önce pijamalar, sonra dişler.” Elif pijamalarını giydi, lavaboya koşturdu.
Aynada kendine dil çıkararak diş fırçasını köpürttü. Köpük “pıtır pıtır” oldu. Annesi yanına geldi. “İki dakika,” dedi. “Üst, alt, küçük daireler.” Birlikte mini bir şarkı uydurdular: “Fırça fırça şıpır şıpır, şeker böcükleri sürüüül!” Elif kahkahasını zor tuttu, ağzı köpük doluydu. Ağzını çalkalayınca dişleri “ting” diye parladı sanki. Odaya döndüğünde annesi lambayı kısık bıraktı. “Ekranları da kapattık,” dedi yumuşakça. “Parlak ışıklar beynine gündüz zannettirir. Beynin ‘Uyku zamanı mı?’ diye şaşırırsa gözlerin de şaşırır.” Elif başını salladı.
Masal Yastığı’na sarıldı, elini yıldızın üstüne koydu. Derin, uzun bir nefes aldı. İçinden dört’e kadar saydı: bir, iki, üç, dört… Sonra yavaşça verdi: bir, iki, üç, dört… Oda birden, çikolatalı süt buharı kadar tatlı ve ılık bir sesle doldu. Pof pof eden minik bir tren sesi duyuldu. “Pofur Pofur Uykucuk Treni istasyona girmiş olmalı,” diye fısıldadı bir ses. Elif başını kaldırdı. Yatağının ayak ucunda beyaz pofuduk bir bulut, şirin bir şapka takmış, elinde de delikli bir düdük tutuyordu. “Ben Bulut Kondüktör Pofur,” dedi eğilerek. “Uyku Masalları Treni’ne ancak esneyenler binebilir.” Elif gülerek abartılı bir esneme yaptı.
“Ooo ooh!” Pofur düdüğü “fiiit!” diye öttürdü. Oda duvarları yavaşça kayar gibi oldu ve Elif kendini yumuşak koltuklu, yıldızlı bir vagonda buldu. Trenin pencerelerinden ay, sanki peynir dilimi gibi, kıpır kıpır yıldızlara göz kırpıyordu. İlk durak Dişler Diyarı’ydı. Rengârenk fırçalar bayrak gibi dalgalanıyor, nane yaprakları rüzgârda “şşş” diye fısıldıyordu. Büyük bir Azı Kral, pelerinini savurarak Elif’i karşıladı. “Hoş geldin küçük gezgin,” dedi gülümseyerek. “Akşam dişler temizlenmezse şeker böcükleri gece partisi yapar. Biz temizliği severiz. Üst kat, alt kat, arka sokaklar!” Elif gülerek kendi ağzını gösterdi. “Az önce fırçaladım.” Azı Kral memnun oldu.
“Harika! İşte uyku masallarının birincisi: Gece dişleri fırçalarsan, sabah gülüşün güneş gibi parlar.” Vagon yeniden pof pof etti. İkinci durak Sessiz Orman’dı. Ağaçlar arasında ateş böcekleri minik lambalarını kısıp açıyor, baykuşlar sessiz kanatlarla süzülüyordu. Kocaman gözlü Bilge Baykuş, dalların birine konmuştu. “Hazır ve nazır mısın, Elif?” dedi. “Bedenimizi sakinleştirmenin bir yolu var: Nefes. Dört sayıda içeri, iki sayıda bekle, dört sayıda verelim.” Elif denedi. Göğsü bir dalga gibi yükselip alçaldı. Karanlık, ürkütücü değil, yumuşak bir battaniye gibi hissettirdi. Baykuş devam etti: “Uyumadan önce odanı toplamak, oyuncaklarını da uykuya yatırmak kalbine ‘Her şey yerinde’ der.
Beynin güvende olduğunu hisseder.” Elif başıyla onayladı. “Bir de,” dedi Baykuş, “ışıkları kıs, sesi kıs, iç sesini aç.” Elif gözlerini kapatıp içinden teşekkür etti: “Yatağım için, ailem için, bu güzel gece için.” Tren hareketlenirken Pofur usulca açıkladı: “Her akşam aynı sıralama, bedenin için sihirli bir şifre gibidir: pijama, diş, su yudumu, toplama, nefes, masal. Şifreni hatırlarsan uyku kapısı kendiliğinden açılır.” Üçüncü durak Rüya Limanı’ydı. Gökkuşağı renkli küçük tekneler, rüzgârla hafif hafif “şap şap” ederken iskeleye bağlı duruyordu. Her teknenin üzerinde bir isim yazıyordu: Cesaret Sandalı, Paylaşım Gemisi, Sabır Kayığı, Nezaket Yelkenlisi. Elif’in gözleri parladı. “Ben Nezaket Yelkenlisi’ni isterim,” dedi.
Pofur gülümsedi. “Kalbin güzel seçimler yapıyor.” Tekneye bindiler. Deniz, sütlü kahve rengi dalgalarla “mırıl mırıl” konuşuyordu. Ufukta minik bir fil, hortumu suya değe değe yürüyordu. “Hortumumla şıpır şıpır su içiyorum ama şu çamur birikintisini geçemiyorum,” dedi küçük fil, gözlerinde kaygı. Elif düşündü. “Dura dura geçebiliriz. Ya da yapraklardan köprü.” Eline düşen geniş yaprakları suya dizdi. Fil yavaşça adımlarını atınca “çıp çıp” sesler geldi. Bir an dengesini yitirdi, Elif “Dene, yine dene!” diye neşeyle bağırdı. Fil güven buldu, köprüyü geçti. “Teşekkür ederim,” dedi. “Nezaket, cesareti de büyütür.” Bir anda gökyüzünde ince bir gölge gezindi. Sanki bir bulut, ayın önünden geçmişti.
Elif’in aklına küçük kardeşi Deniz geldi. Bazen karanlıkta duvarda dans eden gölgelere bakıp ürkürdü. Bilge Baykuş, teknenin direğine kondu. “Gölge, ışığın oyuncağıdır,” dedi. “Işık bir şeye vurunca, arkasında karartı oluşur. Bu karartı sadece şekildir. Kendi gücü yoktur.” Elif teknenin fenerini bir çiçeğe tuttu. Arkadaki bezin üzerinde çiçeğin gölgesi belirdi. Feneri oynattı, gölge de oynadı. “Gölge dans ediyor!” diye güldü. “Kardeşime de göstereyim.” Baykuş, “Harikasın,” dedi. “Korktuğunda nefes al, bak, adlandır. ‘Bu bir gölge. Bir şekil.’ Sonra nazikçe gülümse.” Rüya Limanı’na dönerken Pofur, Elif’e minik bir zarf uzattı. Üzerinde “Üç Teşekkür” yazıyordu. “Her gece üç şey söyle. Biri küçük de olabilir: Yumuşak battaniye, sıcacık süt, bir gülüş.” Elif zarfı göğsüne bastırdı. Tren, yıldız tozlarının arasından pofur pofur geçerek odasına döndü. Yatak, yine yatağıydı. Perde, hafifçe sallanıyor, ay ışığı halıda minik bir göl dizisi oluşturuyordu.
Elif, oyuncak ayısını nazikçe yorganın altına soktu. Arabalarını garaj kutusuna yerleştirdi. “Herkes yatağına,” dedi fısıltıyla. Sonra derin bir nefes daha aldı, yıldızlı yastığa yanaştı. Tam gözleri kapanacakken, yan odadan usul bir hıçkırık sesi geldi. Deniz uyanmış, ağlıyordu. Elif yatağından kalktı, parmak uçlarında yürüdü. Kardeşi kapının eşiğinde, gözleri yaşlı, “Orada bir şey var,” diye işaret etti. Duvara düşen bir gölge, perdeyle oynayan rüzgârdan kıpır kıpır oluyordu. Elif diz çöktü, kardeşinin elini tuttu. “Biliyor musun?” dedi sakin bir sesle. “Gölge, ışığın oyuncağı. Bak göstereyim.” Gece lambasını biraz çevirdi, oyuncak dinozoru ışığın önüne koydu.
Duvar bir anda kocaman bir dinozor gölgesine dönüştü, sonra dinozoru oynatınca gölge de komik komik dans etti. Deniz’in gözleri büyüdü, sonra güldü. “Dinozor dans ediyor!” “Evet,” dedi Elif. “Korktuğunda bir nefes alalım, birlikte yavaşça verelim.” İkisi birden nefes aldılar: bir, iki, üç, dört… Verdiler: bir, iki, üç, dört… Deniz sakinleşti. Elif kardeşini yatağına götürdü, üzerini örttü. “İstersen mini bir uyku masalı anlatayım,” dedi. “Kafanı yastığa koy, gözlerini kapat. Bir masal treni varmış…” Deniz’in göz kapakları ağırlaştı. Elif hafif bir ninni mırıldandı: “Rüzgâr esse masal getirir, ay gülse düşler bitişir…” O da yatağına döndü. Kalbi yumuşak, içi ışıklıydı. Masal Yastığı’na elini koydu. Birkaç nefes daha aldı.
İçinden üç teşekkür fısıldadı: “Kardeşimin gülüşü için, Bulut Kondüktör Pofur için, baykuşun bilgeliği için.” Yıldız sanki minik bir “pıt” sesi çıkardı. Elif’in gözleri yavaşça kapandı ve uyku, bir bulut kadar hafifçe üstüne kondu. Sabah, odası limonlu güneş ışığıyla dolduğunda Elif taptaze uyandı. Kollarını uzattı, içi enerjiyle doluydu. Sanki bacaklarında minik yaylar vardı zıplamak, gülmek, öğrenmek istiyordu. Annesi kapıdan uzanıp gülümsedi. “Günaydın, uykucu kaptan.” Elif yatağında doğruldu. “Anne, uyku masalımda bir tren vardı, diş diyarına gittik, sessiz ormanda nefes aldık, rüya limanında minik bir file yardım ettim. Kardeşim korktuğunda gölgeyle dans ettik.” Annesi saçlarını okşadı. “Gecen dolu geçmiş.
Biliyor musun, iyi uyku beynindeki küçük yardımcıların masaları düzenlemesine benzer dün öğrendiklerini güzelce yerlerine dizerler.” Elif koşup kağıt kalem aldı, bir tren resmi çizdi: pofuduk bir lokomotif, arkasında yelkenli, önünde kocaman gülümseyen bir ay. Resmin köşesine üç küçük yıldız yaptı ve yanına yazdı “Teşekkür.” Odasını toplarken bir yandan mırıldandı: “Pijama, diş, su yudumu, toplama, nefes, masal.” Bu sihirli şifreyi her gece tekrarlamaya karar verdi. Akşam olduğunda, Masal Yastığı’nı düzeltip oyuncaklarını tek tek uykuya yatırdı, “Herkes yatağına,” dedi yine.
Kardeşi Deniz de yanına gelip, “Gölge dansını bir daha yapar mıyız?” diye sordu. Elif gülerek lambayı çevirdi, minik dinozor gölgesi sahne aldı. İkisi de güldü. Annesi kapıdan bakıp içinden “Ne güzel kardeşler” diye geçirdi. Ev, ılık süt kokusu, hafif bir rüzgâr ve alçak bir ninniyle doldu. O gece, Pofur Pofur Uykucuk Treni yeniden pencereden içeri usulca girdi. Elif gözlerini kapatırken, gökyüzündeki yıldız sanki bir kere daha göz kırptı. Ve masal, herkesi yumuşacık bir mutluluğa sararak, pofur pofur, tatlı ve huzurlu bir uykuya doğru ilerledi. Çünkü artık Elif biliyordu: Uyku, oyunu çalan bir hırsız değil oyunu daha güzel yapmayı öğreten bir öğretmendi. Ve her güzel gecenin sonunda, daha parlak bir gün başlardı.
Arkadaşlarınla Paylaş
