Bir zamanlar, yemyeşil bir köyde Ayşe adında neşeli ve yardımsever bir kız yaşarmış. Ayşe, her gün evlerinin yakınındaki çimenlikte oynar, çiçeklerle dans eder ve kuşların cıvıltısını dinlermiş. Ancak bir gün, yeni komşuları Mehmet taşınmış. Mehmet, çekingen ve içine kapanık bir çocukmuş. Yeni çevresine alışmakta zorlanıyor, kimseyle konuşmuyor ve hep yalnız başına vakit geçiriyormuş.
Ayşe, her gün Mehmet'i köyün meydanında yalnız otururken görür ve neden kimseyle arkadaşlık etmediğini merak eder. Ayşe, dostluğun ne kadar önemli olduğunu biliyormuş ve Mehmet’in de bir arkadaşa ihtiyacı olduğunu düşünmüş. Ancak, onu tanımadığı için nasıl yaklaşacağını bilememiş.
Bir gün, Ayşe cesaretini toplayıp Mehmet'in yanına gitmeye karar vermiş. Elinde bahçesinden topladığı rengarenk çiçeklerle Mehmet’e yaklaşmış.
"Merhaba Mehmet!" demiş gülümseyerek. "Bunlar sana. Çok güzel çiçekler, değil mi?"
Mehmet şaşırmış. İlk başta ne diyeceğini bilememiş ama sonra yavaşça gülümsemiş ve çiçekleri almış.
"Teşekkür ederim," demiş Mehmet. "Gerçekten çok güzel çiçekler."
Ayşe, Mehmet’in bu cevabından mutlu olmuş. "Neden hep yalnızsın? Gel, bizimle oyna. Arkadaşlık etmek çok güzeldir. Birlikte oynadığımızda zaman daha hızlı geçer ve daha çok eğleniriz."
Mehmet başını eğmiş. "Yeni geldik ve kimseyi tanımıyorum," demiş. "Belki beni sevmeyeceklerdir."
Ayşe, Mehmet'in elini tutmuş. "Hiç de bile!" demiş. "Herkes seni çok sevecek. Hem ben seni sevdim bile! Birlikte çok eğlenebiliriz, dostluk her şeyden daha değerlidir."
Böylece Ayşe ve Mehmet, o gün birlikte oynamaya başlamışlar. İlk başta Mehmet biraz çekingenmiş, ancak Ayşe'nin samimiyeti ve neşesi onu rahatlatmış. Beraber top oynamışlar, saklambaç oynamışlar ve hatta çamurdan hayvan figürleri yapmışlar. Günün sonunda, Mehmet eve giderken yüzünde kocaman bir gülümseme varmış.
Ertesi gün, Mehmet köy meydanına geri döndüğünde Ayşe'nin ona sarıldığını görmüş. Bu sefer yalnız değillermiş. Ayşe'nin diğer arkadaşları da oradaymış ve hepsi Mehmet’i oyunlarına davet etmişler. Mehmet ilk başta biraz tereddüt etse de, arkadaşlıklarının sıcaklığı onu rahatlatmış. Ayşe'nin arkadaşları da Mehmet’i aralarına almışlar ve hep birlikte daha önce hiç yaşamadığı bir dostluğun keyfini çıkarmaya başlamışlar.
Zamanla Mehmet, köydeki herkesle arkadaş olmuş. Eskiden yalnız bir çocukken, şimdi çevresinde birçok dostu varmış. Ayşe’nin ona gösterdiği samimiyet ve dostluk sayesinde, Mehmet kendini daha özgüvenli hissetmiş ve sosyal bir çocuk olmuş.
Bir gün, köyde büyük bir piknik düzenlenmiş. Ayşe ve arkadaşları, Mehmet’i de davet etmişler. Piknik alanı, rengarenk çiçekler, çeşitli oyunlar ve herkesin birlikte eğlendiği güzel bir etkinlik olmuş. Ayşe ve Mehmet, arkadaşlıklarının ne kadar güçlü olduğunu o gün bir kez daha anlamışlar. Artık birbirlerinin en iyi arkadaşı olmuşlar ve bu dostluk sayesinde hem oyunlar daha eğlenceli hem de hayat daha keyifli olmuş.
Piknikte Ayşe, Mehmet'e dönüp şöyle demiş: "Gördün mü, arkadaşlık her zaman güzellikler getirir. Yalnız kalmak bazen zor olabilir, ama bir dostun olduğunda her şey daha kolaylaşır."
Mehmet başını sallayarak gülümsemiş. "Haklısın Ayşe. Sen bana dostluğun ne kadar önemli olduğunu öğrettin. Artık yalnız olmadığım için çok mutluyum."
Ayşe ve Mehmet, o gün piknikten dönerken birbirlerine söz vermişler. "Ne olursa olsun, birbirimizi asla yalnız bırakmayacağız. Dostluğumuz her zaman bu kadar güçlü olacak."
Günler, haftalar, aylar geçmiş ve Ayşe ile Mehmet’in dostluğu daha da güçlenmiş. Köyde ne zaman bir zorluk yaşansa, iki arkadaş birbirlerine yardım etmişler. Mehmet, zamanla köydeki diğer çocuklara da yardım etmeye başlamış ve herkes tarafından sevilen biri haline gelmiş.
Bir gün, köyde büyük bir yağmur fırtınası çıkmış. Ağaçlar devrilmiş, yollar kapanmış ve bazı evler zarar görmüş. Köylüler ne yapacaklarını bilemezken, Ayşe ve Mehmet hemen yardıma koşmuşlar. Diğer çocukları da organize ederek, köydeki yardıma muhtaç insanlara destek olmuşlar. Birlikte çalışarak, köyün eski haline dönmesini sağlamışlar.
Köy halkı, bu iki arkadaşın yardımlarını gördükçe onların ne kadar büyük bir yüreğe sahip olduğunu anlamış. Artık sadece çocuklar değil, yetişkinler de Ayşe ve Mehmet’in dostluğuna hayran kalmış.
Fırtına sonrası köy meydanında toplanan köylüler, Ayşe ve Mehmet’e teşekkür etmişler. Köyün yaşlı bilgesi onlara dönüp şöyle demiş: "Gerçek dostluk, sadece birlikte oynamak değil, zor zamanlarda da birbirine destek olmaktır. Siz, bu köye gerçek dostluğun ne kadar önemli olduğunu gösterdiniz."
Ayşe ve Mehmet birbirlerine bakmışlar ve gülümsemişler. "Biz dostuz," demişler. "Ve dostluk her şeyin üstesinden gelir."
Masal burada mutlu bir sonla bitmiş. Ayşe ve Mehmet, köydeki tüm çocuklara dostluğun ne kadar önemli olduğunu öğretmişler. Onlar sayesinde, köyde artık kimse yalnız kalmamış, herkes birbirine yardım etmeye başlamış. Köy, dostluğun ve dayanışmanın en güzel örneklerinden biri haline gelmiş.
Ve böylece, Ayşe ve Mehmet’in dostlukları, sadece onların değil, tüm köyün mutluluğunu sağlamış. Artık herkes biliyormuş ki, gerçek dostluk her zaman kazandırır ve hayatı daha güzel kılar.
SON
Arkadaşlarınla Paylaş
