Bir zamanlar, yemyeşil bir vadide küçük, sevimli bir elma ağacı yaşarmış. Bu minik elma ağacı, büyük ve güçlü ağaçlarla çevrili bir ormanda büyümeye çalışıyormuş. Henüz çok genç olduğu için dalları incecik, yaprakları küçücükmüş. Diğer büyük ağaçlara hayranlıkla bakar, bir gün onlar gibi kocaman olmayı hayal edermiş. Adı Minikmiş ve hayatta en çok istediği şey, güzel elmalar vererek insanlara ve hayvanlara faydalı olmakmış.
Minik Elma Ağacı, ormanın içinde büyürken etrafında pek çok değişiklik görmüş. Rüzgar estiğinde yaprakları dans eder, yağmur yağdığında toprağına su çekerek kökleri güçlenirmiş. Ama en çok güneşin doğuşunu severmiş. Güneş her sabah doğduğunda Minik'in yapraklarına sıcacık bir ışık vurur ve ona enerji verirmiş. Minik Elma Ağacı, "Bir gün, ben de büyük ağaçlar gibi güçlü olacağım ve dallarımda kocaman, lezzetli elmalar taşıyacağım," dermiş kendi kendine.
Ancak Minik’in bilmediği bir şey varmış: Ormanın kenarındaki insanlar, ağaçları keserek evler yapmak ve tarlalar açmak istiyorlarmış. Minik, bu planlardan habersiz, büyümeye devam etmiş. Bir gün, ormana büyük makineler gelmiş ve ağaçları kesmeye başlamışlar. Minik Elma Ağacı çok korkmuş. Yanındaki yaşlı meşe ağacı, ona dönüp üzgün bir sesle, "Minik, insanlar buraya evler yapmak için ağaçları kesiyorlar. Ormanımızın bir kısmı yok olacak. Biz de tehlikedeyiz," demiş.
Minik Elma Ağacı çok üzülmüş. O, doğanın bir parçasıydı ve ormanda olmayı çok seviyordu. "Beni de kesecekler mi?" diye sormuş yaşlı meşe ağacına.
Yaşlı meşe ağacı başını sallamış. "Bilmiyorum Minik. Ama bu durum bizim kontrolümüzde değil. İnsanlar bazen doğanın ne kadar önemli olduğunu unuturlar. Biz ağaçlar, onlara nefes almaları için oksijen veririz, hayvanlara yuva oluruz. Ama bunu anlamayabilirler."
Minik Elma Ağacı, bu sözleri duyunca derin bir üzüntü hissetmiş. Eğer insanlar onu keserse, hayalleri de suya düşecekmiş. Oysa ki büyümek, elma vermek ve çevresine faydalı olmak istiyormuş. Bir şeyler yapması gerektiğini anlamış ama ne yapacağını bilememiş.
O gece, Minik Elma Ağacı endişeyle uykuya dalmış. Rüzgar hafif hafif esiyor, yıldızlar gökyüzünde parlak bir şekilde ışıldıyormuş. O sırada bir peri ormanın içinde belirmiş. Bu peri, doğanın koruyucusuymuş. Minik’in içindeki korkuyu ve üzüntüyü fark eden peri, ona yardım etmeye karar vermiş.
Peri, Minik Elma Ağacı’nın önünde durup, “Merhaba Minik Elma Ağacı,” demiş tatlı bir sesle. “Ben Doğa Perisi’yim. Senin doğaya olan sevgin ve insanlara faydalı olma isteğin beni buraya getirdi. Üzülme, sana yardımcı olacağım.”
Minik, gözlerine inanamamış. Bir peri onunla konuşuyormuş! Heyecanla, “Gerçekten mi? Ama insanlar ağaçları kesiyorlar ve ben de kesilmekten korkuyorum. Ne yapabilirim ki?” diye sormuş.
Doğa Perisi, Minik’in dallarına dokunarak gülümsemiş. “Merak etme. İnsanlara doğanın ne kadar önemli olduğunu hatırlatmamız gerekiyor. Eğer birlikte çalışırsak, insanlara ormanın güzelliğini ve ağaçların değerini anlatabiliriz. Bunun için sabırlı olman ve büyümen gerekiyor.”
Minik Elma Ağacı biraz daha cesaretlenmiş. “Peki, ama nasıl başaracağız bunu?” diye sormuş.
Peri, Minik’e sabırlı olmasını ve büyümeye devam etmesini söylemiş. Ona büyüdüğünde güzel elmalar vereceğini, bu elmaların insanlara hem besin sağlayacağını hem de doğanın gücünü hatırlatacağını anlatmış. “İnsanlar elmalarının lezzetini tattıklarında, doğaya olan bağı yeniden keşfedecekler,” demiş peri.
Böylece Minik Elma Ağacı, sabırla büyümeye devam etmiş. Günler, aylar ve yıllar geçmiş. Bu süreçte ormandaki bazı ağaçlar kesilmiş olsa da Minik Elma Ağacı korunmuş. Çünkü insanlar fark etmişler ki, elma ağaçları onlara yiyecek sağlayan değerli ağaçlarmış. Minik, dallarında büyüyen ilk küçük elmaları gördüğünde çok mutlu olmuş. Artık onun da ormana ve insanlara katkısı vardı.
Gün geçtikçe Minik’in elma ağacı büyüdü, büyüdü ve devasa bir ağaç oldu. Her yıl dallarında yüzlerce elma yetişir oldu. İnsanlar, ormana yürüyüş yapmaya geldiklerinde Minik Elma Ağacı’nın altında dinlenir, elmalarını toplar ve onları yedikten sonra ne kadar lezzetli olduğunu söylerlermiş. Ayrıca çocuklar, Minik Elma Ağacı’nın gölgesinde oynar, oyunlar oynarken elmalarını da yermişler.
Bir gün, ormana gelen küçük bir çocuk, elmalardan birini yedikten sonra annesine, “Anne, bu elma ne kadar güzel! Bu ağaç sayesinde böyle lezzetli elmalar yiyebiliyoruz. Bu yüzden ağaçlara iyi bakmamız gerek, değil mi?” diye sormuş.
Annesi gülümseyerek, “Evet canım, doğa bize her zaman ihtiyacımız olanı verir. Ama biz de ona iyi davranmalıyız. Ağaçlar, kuşlar, çiçekler; hepsi bizimle birlikte yaşar ve onları korumamız gerekir,” demiş.
Minik Elma Ağacı, bu sözleri duyduğunda kalbi mutlulukla dolmuş. İnsanlar, doğanın ve ağaçların ne kadar önemli olduğunu anlamaya başlamışlar. Ormana gelen ziyaretçiler, artık sadece ağaçları seyretmekle kalmıyor, aynı zamanda onları korumak için çaba gösteriyormuş. Çevreyi temiz tutuyor, yeni ağaçlar dikiyor ve doğanın güzelliklerine saygı gösteriyorlarmış.
Minik Elma Ağacı, o gün periyle yaptığı konuşmayı hatırlamış. Peri, ona insanların doğayı seveceğini ve ona yeniden bağlanacağını söylemişti. Şimdi o gün gelmişti. Minik, sadece bir ağaç olmaktan çıkmış, aynı zamanda insanlara doğanın önemini hatırlatan bir sembol haline gelmişti.
Yıllar geçtikçe Minik Elma Ağacı daha da büyümüş, çevresine daha fazla gölge ve daha fazla elma vermiş. Onun sayesinde birçok yeni elma ağacı da dikilmiş. Ormanın içinde yeni küçük elma ağaçları filizlenmeye başlamış ve Minik Elma Ağacı onlara koruyucu bir anne gibi davranmış. O artık büyük, güçlü ve bilge bir ağaçmış.
Minik Elma Ağacı, büyümenin sadece fiziksel olarak değil, aynı zamanda bilgeliği, sabrı ve doğaya olan sevgiyi de öğrenmek olduğunu anlamış. O, ormanın en mutlu ağacıymış çünkü hayali gerçekleşmiş ve doğanın bir parçası olarak insanlara ve hayvanlara faydalı olmuş.
Ve işte böylece Minik Elma Ağacı’nın macerası mutlu sonla bitmiş. O, büyüdükçe dünyayı daha güzel bir yer haline getirmiş ve insanlara doğanın ne kadar değerli olduğunu öğretmiş. Doğa ve çevre, hepimizin bir parçası ve biz onu korudukça o da bize güzelliklerini sunmaya devam edecek.
Son
Arkadaşlarınla Paylaş
