Bir zamanlar, yeşilliklerle kaplı büyük bir orman vardı. Bu orman, birçok farklı kuş türünün evi olarak biliniyordu. Her sabah, bu kuşlar güne şarkılarıyla başlardı, ve bu şarkılar ormanın her köşesine yayılırdı. Ancak, ormanın en güzel şarkıcı kuşu, renkli tüyleri ve zarif şarkısıyla Bilge Serçe'ydi.
Bilge Serçe, her sabah en yüksek ağaca tırmanır ve tüm kuşların önünde şarkı söylerdi. Şarkısı, ormanın ruhunu yükseltir ve diğer kuşlar da onu dinlemek için sabırsızlanırdı. Ancak, bu güzel şarkıları kıskanan bir kuş vardı: Kara Karga.
Kara Karga, kara tüyleri ve keskin gagasıyla Bilge Serçe'yi kıskanıyordu. Her sabah Bilge Serçe'nin şarkısını dinlerken, içindeki kıskançlık büyüyordu. Bir gün, kıskançlık ve öfke nedeniyle hareket etti ve Bilge Serçe'yi susturmak istedi.
Kara Karga, ormanın diğer kuşlarına dönüp şöyle dedi: "Bilge Serçe, şarkısını kaybedecek kadar yaşlandı ve artık güzel şarkılar söyleyemiyor. Artık benim şarkılarımı dinleyin!" Ve Kara Karga korkunç bir çığlıkla şarkı söylemeye başladı.
Ancak, Kara Karga'nın şarkısı çirkin ve tizdi, ormanın ruhunu bozuyor ve diğer kuşlar hüzünleniyordu. Bilge Serçe sessizce yanlarına geldi ve Kara Karga'ya şöyle dedi: "Kara Karga, kıskançlık ve öfke seni güzel şarkılarımdan mahrum bıraktı. Ama her kuşun bir hediyesi vardır. Sen de kendi güzel şarkını bulmalısın."
Kara Karga, Bilge Serçe'nin sözlerini düşündü ve ona hak verdi. Daha sonra sessizce ormanın derinliklerine uçtu ve yalnızca kendi iç sesini dinlemeye başladı. Uzun bir süre sonra, içindeki güzel şarkıyı buldu. Kara Karga, yepyeni bir şarkıyla geri döndü.
Kara Karga'nın yeni şarkısı, ormanın diğer kuşlarına ilham verdi. Her kuş, kendi özel şarkısını keşfetti ve orman her sabah daha güzel bir konserle canlandı. Bilge Serçe, Kara Karga'nın bu dönüşümünü sevindi ve onu kutladı.
Ve böylece, ormanın kuşları, kıskançlık ve rekabet yerine işbirliği ve özgünlükten güç aldılar. Her sabah, kuşlar farklı şarkılarıyla ormanın güzelliklerini kutladılar, ve bu şarkılar ormanın her köşesine sevgi ve mutluluk yaydı.
