Her akşam uyumadan önce gökyüzüne bakmayı çok severdi Duru. Gökyüzündeki sayısız yıldız ona uzak diyarlarda maceralar fısıldıyormuş gibi gelirdi. Bir gece gözlerini gökteki en parlak yıldıza diktiği sırada, sanki bir el dokunmuşçasına gökyüzünde kısa bir kıpırdanma oldu ve olağanüstü bir ışık hızıyla kayan bir yıldız dünya üzerinde kayboldu. Kalbi heyecandan pır pır eden Duru, pencereden dışarı baktı ve bahçede hafifçe titreyen minicik bir ışık gördü. Merakla patikadan sessizce bahçeye indi ve ışığa doğru yaklaştı. Karşısında yerde minik, yuvarlak bir yıldız duruyordu. Üstünde incecik bir gülümseme etrafında ise pır pır parıldayan toz tanecikleri…
“Merhaba,” dedi Duru utangaç ama neşeli bir sesle. “Sen kimsin? Burada ne yapıyorsun?” Yıldız hafifçe titredi ve minik sesiyle, “Ben Parıltı. Gökyüzünde ışıldarken aniden fırlatıldım ve buraya düştüm. Nerede olduğumu da nasıl geri döneceğimi de bilmiyorum,” diye cevap verdi. Duru kalbinin pırpır çarpışını hissediyor, bir yandan da Parıltı’nın tıpkı onun kadar şaşkın ve korkmuş olduğunu anlıyordu. “Endişelenme,” dedi Duru kararlı bir sesle. “Ben sana yardım edeceğim. Gel, evime gidelim. Orada bir şeyler bulup uzaya tekrar yükselmene yardım ederiz.”
Duru ve Parıltı el ele (ya da el kanat diyelim), bahçeden içeri geçtiler. Evdeki eski köşkü, babaanneden kalma büyük bir ahşap atölye bekliyordu. Babası bir gün kullanmaktan vazgeçmiş karton kutular, renkli bantlar, teneke kapaklar ve uzun metal borular vardı orada. Duru hemen kolları sıvadı. Karton kutulardan kocaman bir roket gövdesi yaptı. Renkli bantlarla yanlarına “Uzay Macerası” yazdı. Metal borulardan bir roket motoru, teneke kapaklardan kumanda paneli oluşturdu. Babasının otomobil anahtarını roketin düğmesine eklemeyi akıl etti. Parıltı da pır pır parıldayarak yardım etti küçük yıldız tozunu sevdiği her parçaya serpti, roket adeta karnaval lambaları gibi ışıldadı.
Sabırsız heyecanla bahçeye geri çıktılar. Duru pilot koltuğuna oturdu, Parıltı kütlesine göre en rahat pencereye kondu. Babaanneden çaldığı koca defterden çizgi çizgi bir uzay haritası çıkarıp inceledi. Roketin anahtarını çevirdi, motor sesleri duyuldu ve kısa sürede uzay boşluğuna doğru havalandılar. İlk önce Dünya’nın mavi bulutlarını geride bıraktılar altlarında büyük okyanuslar, yeşil kıtalar küçülüp birer minik lego parçasına dönüşüyordu.
Bir süzülüşten sonra Ay’ın yanına vardılar. Ay’da yerçekimi Dünya’nın altıda biri kadar zayıftı. Duru ve Parıltı adeta pamuk gibi hafiflediler. Çimen yerine pürüzlü gri taşlı bir yüzey vardı, ama ikisi de zıplayarak ilerleyince her zıplayış havada uzun süre süzülme hissi verdi. Ay’ın önceden oraya gelen astronotların bıraktığı ayak izlerini gördüler. Duru buraların kadın erkek, çocuk büyüğün hayal gücüyle keşif yaptığı yerler olduğunu öğrendi. Parıltı, “Burası çok eğlenceli!” diye neşeyle bağırdı.
Sonra yola devam ettiler ve karanlıkta bir grup göktaşı kuyruğunda mavi yeşil bir ışıkla belirdi. Asteroid kuşağına girmişlerdi. Uzakta birbirine çarpıp kıvılcım saçan kayalar görüldü. Duru jimnastik ustası gibi roketi sağa sola savurup dar patikalardan geçmeyi başardı. Bir göktaşının üzerinde minicik bir “asteroid salyangozu” gördüler kabuğu galiba uzay taşlarından yapılmış gibiydi. Salyangoz öyle usulca ilerliyordu ki Duru ona el sallayıp yoluna devam etti. Parıltı, “Komik değil mi? Uzayda bile salyangozun yavaş adımları korunmuş!” diye güldü.
Göktaşlarından sıyrıldıklarında Mars’ın kızıl toz bulutları uzaktan görüldü. Etrafında dev tepeler ve geniş vadiler uzanıyordu. Mars çok soğuktu, ama bir önceki gezegene göre burun kıvıracak kadar değildi. Bir müddet yörüngesinde dolanıp bu garip kırmızı gezegeni uzaktan izlediler. Duru öğrendi ki Mars’ta su donmuş hallerde toprağın altına saklanabiliyor, belki bir gün oraya insan yerleşimi kurmak mümkün olacaktı. Parıltı, “Belki de yeni arkadaşlar buluruz?” diye umutlandı.
Sonra sıra Jüpiter’e geldi. Júpiter, devasa bir gaz kütlesiydi. Üzerindeki kırmızı lekeleri fırtına bulutları oluşturuyordu. Duru gerçek bir fırtınanın ortasındaymış gibi heyecan duydu. Roket camından bakınca bulut katmanları adeta üst üste renkli yastıklar gibiydi. Parıltı, “Ne kadar büyük bir fırtına canavarı!” diye sesi titreyerek hayran kaldı. Duru, Jüpiter’in Güneş etrafındaki en büyük gezegen olduğunu hatırladı.
Birkaç gezegen daha geçtiler: halkalarıyla muhteşem Satürn, soğuk Uranüs ve mavi mavi Neptün. Satürn’ün halkalarında kayan küçük buz parçaları varmış, hepsi güneş ışığını yakalayarak muhteşem bir şov sunuyormuş. Uranüs’ün ve Neptün’ün de çok soğuk, ancak bulutları o kadar pırıl pırıldı ki orada kaybolmaya değebilirmiş.
En sonunda gökyüzünde Duru’nun çizdiği o eski haritada Parıltı’nın ailesi yazan noktayı fark ettiler. Küçük bir yıldız kümesi, birbirine yakın parlayan onca minik ışığın arasında Parıltı’nın aile üyeleri selam veriyordu. Parıltı sevinçten alev aldı, gözleri birden parıldadı. Duru roketi yakınlaştırdı ve Parıltı, kozmik bir kucaklaşmayla ailesine kavuştu. Yıldız ailesi her birine minik ışık halkaları bölüştürdü. Parıltı, Duru’ya altın sarısı bir yıldız tozu bileziği armağan etti: “Bunu bileğinden hiç çıkarmayacaksın, ben orda olsam da olmasam da bu toz seni koruyacak.”
Dönüş yolunda Duru biraz hüzünlüydü yeni bulduğu yıldız arkadaşından ayrılmak kolay değildi. Fakat Parıltı’nın sesi kulağında çınladı: “Gökyüzünde ne zaman bana bakarsan, gülümse ve kalbinle dilek tut. Bir daha karşılaşacağımıza söz veriyorum.” Dünya’ya inince bahçeye sessizce indik. Duru roketi veda selamıyla toprağa hafifçe dokundurdu ve kartondan parçaları topladı. Parıltı, bir yıldız kayarak yeniden gökyüzündeki yerine uçtu.
Ertesi sabah Duru uyanınca bileğinde altın sarısı bileziği gördü. Güneş ışığında pırıl pırıl parlıyordu. Aradığı o eski masalsı his bir anda geri geldi. Akşam olunca yine penceresinin önüne koştu. Uzayın derinliklerindeki minik noktalardan biri ona cevap verircesine titredi. Duru gülümsedi, gözlerini kapadı ve derin bir nefes alarak küçük bir dilek diledi: “Beni hiçbir zaman unutma, Parıltı.” Ve o anda gökyüzünde, diğer binlerce yıldız arasında bir tanesi sanki biraz daha parlak gülümsedi. Duru huzurla yatağına uzandı. Rüyasında ayda zıpladı, gezegenlerin etrafında dans etti, ta uzak galaksilerde yeni dostlar edindi. Böylece Kayıp Yıldızın Uzay Serüveni, hem Duru’nun hem de Parıltı’nın hayal gücünde sonsuza dek parladı.
Arkadaşlarınla Paylaş
