Bir varmış bir yokmuş, yemyeşil çiçeklerle dolu bir köyde yaşayan Minik Ayşe adında neşeli bir kız çocuğu varmış. Ayşe sabah uyanır uyanmaz annesiyle kucaklaşır, sonra pencereden dışarı bakar, “Anneciğim bugün neler yapacağız?” dermiş. Annesi gülümseyerek, “Önce kalbimizi ferahlatacak, Allah’a şükrümüzü sunacağımız bir dua edelim” dermiş. Ayşe biraz şaşırır, “Dua ne demek, anneciğim?” diye sorarmış. Annesi elini minik kızının avucuna koyup anlatmaya başlamış: “Dua, gönlümüzden gelen bir selamdır. Allah’a teşekkür eder, yardım isteriz. Dua, kalbimizi huzurla doldurur.”
O gün Ayşe bahçeye çıkmış. Rüzgâr hafif hafif eserken, rengârenk kelebekler çiçekten çiçeğe konuyormuş. Ayşe elinde küçük sepetiyle papatyaları toplarken aklına annesinin sözleri gelmiş. “Allah’ım, bugün ailemle beraber sağlıklı ve mutlu olalım, bizi kötülüklerden koru” diye mırıldanmış. Birden kalbindeki o sıcak mutluluğu hissetmiş sanki içini bir ışık doldurmuş.
Bahçede gezerken en yakın arkadaşı Mehmet yanına gelmiş. Mehmet biraz üzgünmüş çünkü yeni aldığı renkli uçurtusu rüzgârda ipi kopmuş, uçuvermiş semaya. “Ah Ayşe, uçurtum gitti,” demiş, gözleri dolarak. Ayşe arkadaşı üzülmesin diye elini tutmuş ve “Haydi birlikte dua edelim, belki Allah yardım eder,” demiş. İkisi bir ağızdan küçük dillerinden gelen en samimi sözlerle “Allah’ım kalbimizi ferahlat, Mehmet’in uçurtusunu bulmamıza yardım et” demişler. Sonra sessizce bahçenin köşesindeki çınar ağacının etrafında dolaşıp uçurtuyu aramışlar. Tam ümitsizce bakınırlarken, dalların arasında renkli uçurtunun ipi takılıymış. Mehmet büyük bir sevinçle “İşte uçurtum! Çok teşekkür ederim Allah’ım!” demiş.
Ertesi gün köyde Hira Teyze hasta olmuş. Herkes endişelenmiş, ona neşe getirmek istemişler. Ayşe, “Hadi Hira Teyze için bir şifa duası edelim, belki dualarımızla ona güç veririz” demiş. Komşuları toplanmış, Hira Teyze’nin evinin önünde diz çökmüşler ve ellerini semaya açarak, “Allah’ım Hira Teyze’yi iyileştir, ona şifa ver, gücünü tekrar yerine bırak” diye dua etmişler. İçlerinden samimi bir hisle dua ederken Hira Teyze pencereden bakmış, gözleri dolmuş. Ertesi sabah kapıyı çalan doktor, Hira Teyze’nin yüzündeki neşeli ifadeye hayret etmiş. Komşular birbirine sarılarak, duaların kalplerindeki umudu büyüttüğünü anlamışlar.
Günlerden bir gün köyün uzak tarafındaki ormanda minik bir kaplumbağa kaybolmuş. Adı Zıpır’mış fakat bu defa yavaş adımlarla hiç yol bulamıyormuş. Ormanın derinliklerine dalan köylüler, “Zıpır’ı bulamıyoruz” diye üzülmüş. Ayşe duyan duymaz arkadaşlarını toplayıp, “İnandığımız duaların gücüne güvenelim” demiş. Birlikte el ele tutuşmuşlar, gözlerini kapatıp içten bir dua okumuşlar: “Allah’ım bize Zıpır’ı bulma yolunu göster, onu sevdiklerine kavuşturmamıza yardım et.” Dua biter bitmez ayak sesleri duymaya başlamışlar minik kaplumbağa yavaşça yaprakların arasında belirmiş. Herkes sevincinden zıplamış. Zıpır’ı kucaklayıp köye dönmüşler, herkes duaların gücünü bir kez daha hissetmiş.
Akşam olup gün batarken Ayşe yatağında başını yastığa koymuş. Annesi yanına gelip saçlarını okşamış ve “Gün içinde Allah’a ne kadarda çok dua ettik, minnetimizi ve dileklerimizi O’na ilettik” demiş. Ayşe başını sallayarak, “Anneciğim dua etmek bizi nasıl mutlu ve cesur kılıyor!” demiş. Annesi tebessüm etmiş, “Dua, dostumuzdur, bize huzur verir, kalbimizi neşeyle doldurur. Allah bizi sürekli duyuyor, yeter ki samimi olalım.” demiş. O gece Ayşe gözleri kapalı şekilde tüm gün öğrendiklerini tekrar etmiş kısacık da olsa her uyandığında, “Allah’ım beni ve sevdiklerimi koru, kalbimi iyilikle doldur” diye dua etmiş ve huzur içinde uykuya dalmış.
Köyde düzenlenen bayram şenliğinde herkes toplanmış, şekerler, oyuncaklar, balonlarla süslü meydan cıvıl cıvıl olmuş. Ayşe en yakın arkadaşlarıyla tekerlemeler söylemiş, çember oyunları oynamışlar. Bayramın ortasında imam bey kürsüye çıkmış, “Sevgili çocuklar, dua kalbin sesidir. Her zaman Allah’a seslenin, O’na içtenlikle şükredin, dertlerinizi ve mutluluklarınızı O’na anlatın. Dua, kalpleri birleştirir ve yaralarını sarar” demiş. Çocuklar alkışlamış Ayşe de mutlulukla arkadaşlarının elini tutup, “Haydi hep birlikte bir dua edelim” demiş. Başlarını göğe doğru kaldırıp, “Allah’ım bizi bir arada tut, köyümüze huzur ver, bizi koru” diye dua etmişler. Birden havada dans eden kelebekler, gökyüzü masmavi gülümsemiş gibi parlıyormuş. Herkes dua ederken yüreklerinde bir sıcaklık hissetmiş.
Günün sonunda köyün yaşlı büyüğü Dede Mehmet, “Dua, suskun bir kalbi bile dinletir, yalnız kalmışları sarar. Dua ettikçe ruhumuz canlanır, sevdiklerimizi hatırlarız, birlik oluruz” demiş. Ayşe yanıma koşup, “Dede, ben bütün gün dua edince kalbim neden hep mutlu oluyor?” diye sormuş. Dede Mehmet, “Çünkü dua, Allah’la sohbet gibidir. En yakın dostumuza anlattığımız her şeyi O’na anlatırız. O da bizi hep duyar ve bizimle ilgilenir” demiş.
O günden sonra Ayşe her sabah ve her akşam dua etmeyi hiç ihmal etmemiş. Arkadaşlarıyla zorlandıklarında, sevinçlerini artırmak istediklerinde dua ederek kalplerini birleştirmişler. Küçük köylerinde ne zaman bir ihtiyaç çıksa, bir çocuk üzülse, herkes bir araya gelmiş, içten dualarla dertlere çare bulmuş, mutlulukları çoğaltmışlar. Çünkü kalpten edilen her dua, bir çiçek gibi açmış iyilik, umut ve sevgi kokularını etrafa yaymış.
Böylece Minik Ayşe, ailesi ve arkadaşları dua etmeyi, şükretmeyi öğrendikçe kalpleri sevgiyle dolmuş, köyleri hep huzur içinde yaşamış. Günler birbirini kovalayan birbirinden güzel anılarla dolmuş. Her akşam yıldızlara bakıp ellerini semaya açan çocuklar, “Allah’ım imanımızı güçlü kıl, bizi kötülükten koru, sevgiyle sar” diye dua etmiş ve mutlulukla uyumuşlar. İşte o köy, duaların gücüyle daima aydınlanmış ve herkes kalbinde bir huzur taşıyarak ermiş bir mutlulukla yaşamış.
Arkadaşlarınla Paylaş
